Στη γαλήνη του σκοταδιού
το πλάσμα δεν τις έβλεπε
στη δρόσο του δάσους μαθημένο
χαιρόταν
κοιμόταν
μάντευε
και τότε
βγήκε το φεγγάρι
ήρθε απαλά, γλιστρώντας παρέα μ’ ένα σύννεφο…
το σύννεφο πέταξε
φιλώντας το φεγγάρι με τις άκρες του
στην ασημόλευκη λάμψη
του πλανήτη
οι αλυσίδες άστραψαν
του θάμπωσαν τα μάτια
ήταν εκεί, ασήκωτες
βαθιά ριζωμένες
στον τόπο που ’χε το πλάσμα φυτρώσει
«τι ψέμα, τι ψέμα που ’ταν η σιωπή
του σκοταδιού το χάδι
η γαλήνη τι ψέμα
δέντρο, λοιπόν, δεν ήμουν
ήμουν φωτιά
άνεμος
δράκος
Σαν ήρθε η μέρα
στον τόπο εκείνον
τον σκοτεινό,
μια λεπτή φλόγινη κοψιά
τον ουρανό του χάραζε
σαν από κάτι που δεν ήταν πια
όπως εκείνα τα θρυμματισμένα
κομμάτια μέταλλο
τα καρβουνισμένα
βαθιά ριζωμένα στη γη
που αλυσίδες δεν ήταν πια.
Της Αρχοντούλας Αλεξανδροπούλου
(Από το βιβλίο της, "Ψάχνω στιγμές" - Εκδόσεις Στεφανίδη). V.M.!
2 σχόλια:
Μια λεπτή απόχρωση ζωντανού παραμυθιού ,ενα πραγματικό διάλλειμα απο την κόλαση του καιρού μας. Το οξυγόνο των για πάντα χαμένων δασών το βρήκα για λίγο στο "δράκο" σας. Απεχθάνομαι τη γυναικεία ποίηση όπως και την ανδρική όταν της μοιάζει. Αλλά εσείς είστε ανυπόκριτη και καθόλου μια φωνή όπως οι άλλες. Την καλήσπέρα μου. Χ.Χ Θεοφιλάτος.
Αριστούργημα.
Ήπιος αλλά όχι βαρετός τρόπος να ξυπνάς τα συναισθήματα.
Δημήτρης Ζήνας
Δημοσίευση σχολίου