Ποίηση

Μητέρα των τεχνών, καλημέρα
στην αγκαλιά σου δακρύζω, σαν μωρό.
Εκεί μένω για ώρες, κουλουριασμένος
σε εμβρυακή στάση, απομονωμένος.

.

Περιγραμματικά ταιριάζουμε τέλεια,
αρμονικά, συμμετρικά ή όχι.
Μετασχηματίζεσαι σαν πλαστελίνη, αποτυπώνοντας
το αρνητικό καλούπι της ψυχής μου.
.

Τεχνοκράτισσσα για λίγο μοιάζεις
μα από εκεί ψηλά, αφηρημένη, κοιτάς·
αιωρούμενη ομίχλη σε λίμνες·
αυτεπιστασία, ονείρων και συναισθημάτων.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)