Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

Δεν γνώριζε αν ήτανε γυμνός…


Δεν γνώριζε αν ήτανε γυμνός,
ή αν φορούσε τα κουρέλια της ελπίδας πάνω του.
Τον αναγνώριζαν αμέσως και τον ονόμαζαν τρελό,
τον συζητούσαν
στις αυλές τους, στα καφενεία.
Στα σχολεία απαγορεύτηκε με νόμο δια βοής.
Απασχόλησε πολλάκις και τους πρεσβύτερους.
Όταν πάρθηκε η απόφαση να εξοστρακιστεί,
νωρίς είχαν στηθεί στην πλατεία,η λεκάνη και η πετσέτα.
Δεν σκίσανε ούτε ιμάτια,
ούτε στρατιώτες μοίρασαν τα κουρέλια του.
Αυτοί υπερασπίζονταν την ελπίδα.

Έξω από τον τάφο του
στο μικρό χωριό που στήθηκε παζάρι,
ακόμα πετάνε περιστέρια και αετοί.

© Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Παρασκευή, Απριλίου 19, 2013

Μια καρδιά το Σεπτέμβρη


Μελοποιημένη ποίηση του Στέφανου Α. Αγάθου. Συνθέτης και ερμηνευτής: Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος.

Από τον δίσκο: ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ, παραγωγή: ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.

Τα λίγα τελευταία κομμάτια του δίσκου (CD) διατίθενται κατόπιν παραγγελίας. Επικοινωνήστε με το ιστολόγιό μας για πληροφορίες. Τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Ο δίσκος πρόκειται να ξανακυκλοφορήσει σύντομα.

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Πέμπτη, Απριλίου 11, 2013

Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες (απόσπασμα)


α.

Το δέρμα των βουνών
είναι το πράσινο
το δικό μου
είναι το φίδι

β.

Βραδιάζει
ξημερώνει
το τριαντάφυλλο ανθίζει
όχι και η ψυχή μου

γ.

Το κλάμα του ανθρώπου
χωρίς γιατί
είναι παράδεισος
Αν απαντήσεις
συναντάς φωτιά

δ.

Όταν μιλάς μονάχος
είσαι σπασμένο γυαλί
χάνεις την αλήθεια
πίσω απ ΄τα ραγίσματα

...........

η.

Φορτώθηκαν τα γέλια
με τόσα περιττά
που βούλιαξαν
στην θλίψη

θ.

Πόσο πονούν
οι άνθρωποι για
να πάρει ο πόνος
το όνομά τους;

.............

κ.

κι αναρωτιόμαστε
τι είναι παράπλευρες
απώλειες
Να κλαίς εσύ
να γελώ εγώ

φ.

το πρωί που ξυπνάς
ένα ποτήρι γάλα
ψωμί και λίγο βούτυρο.
Η αγάπη μου πάνω στο τραπέζι.

© Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Απριλίου 07, 2013

Η επιστολή-αντίσταση του μαθητή Λυκείου, Αλέξανδρου Κοκολάκη, στον Γιάννη Στουρνάρα


Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης

«Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται». (Κ. Π. Καβάφης, από το ποίημά του, «Στα 200 π.Χ.»).

«Κύριε Υπουργέ Οικονομικών, ονομάζομαι Αλέξανδρος και είμαι μαθητής της Γ΄ Λυκείου», ξεκινά την επιστολή του προς τον Γιάννη Στουρνάρα ο 17χρονος Αλέξανδρος Κοκολάκης από τα Χανιά της Κρήτης. Για να εξηγήσει στη συνέχεια πως υπάρχει ασυνέπεια των θεωριών που διδάσκεται τη φετινή χρονιά στο σχολικό εγχειρίδιο “Αρχές Οικονομικής Θεωρίας”, προς την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική του Υπουργείου.

Πιο συγκεκριμένα, μιλά για τη εξελικτική διαδικασία (=μηχανισμό) της ύφεσης, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Ο.Ε.Δ.Β. και ουδόλως συνάδει με την τρέχουσα πρακτική, ήτοι σε καιρό ύφεσης να εμφανίζονται πλεονάσματα (!) στον κρατικό προϋπολογισμό. Στην ουσία, στηλιτεύει ευφυέστατα ο έφηβος αυτός την πτωχοποίηση του ελληνικού λαού, διότι με τέτοιες πολιτικές ευημερούν οι αριθμοί αλλά εξαθλιώνονται οι πολίτες.

Όλοι οι Έλληνες απανταχού της επικράτειας, μα και στον κόσμο ολόκληρο, καταλαβαίνουμε πως, πολύ ελάχιστα τον λαμπρό τούτον μαθητή απασχολεί η εν λόγω αντίφαση μεταξύ πράξης και θεωρίας, δεδομένου ότι άπαντες έχουμε αισθανθεί βαθιά στην τσέπη μας το αδηφάγο και άδικο χέρι της Εφορίας. Ένα χέρι μακρύ που υφαρπάζει τον πλούτο της χώρας μας και τον σκορπίζει απλόχερα στα «άπλυτα» πόδια των δανειστών μας.

Και τι είδαμε στα κανάλια; Αντί να προβάλλεται η είδηση υπό τον δέοντα φωτισμό, αντί να σχολιάζεται κατά το μέγεθος της νοούμενης αντίστασής της, αντί να απηχείται τέλος πάντων το πάνδημο λαϊκό αίσθημα, τα κανάλια και καναλάκια είχαν στο πάνελ τους από έναν καθηγητή Μ.Ε. – ορισμένοι προέρχονταν από τα μεγάλα φροντιστήρια του κέντρου – για να συμβουλέψουν τον μαθητή τι και πώς να γράψει στις Πανελλήνιες!

Η υποκρισία (λέγε με: παραπληροφόρηση) στον μέγιστο βαθμό!

«Το βασίλειό μου για ένα άλογο» θρηνούσε ο βασιλιάς Ριχάρδος, στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ριχάρδος ο 3ος» και σ’ ένα Λούκυ Λουκ – λατρεμένο κόμικ μικρών και μεγάλων – ένας περιοδεύων θίασος ανέβασε το θεατρικό αυτό. Όταν λοιπόν, ο πρωταγωνιστής έφτασε να ξεστομίσει τη συγκεκριμένη φράση, από κάτω οι θαμώνες, άξεστοι πιονέροι της Άγριας Δύσης, σκοτώθηκαν ποιος θα τού πρωτοφέρει ένα αληθινό άλογο!...

Για τέτοια γέλια μιλάμε. Για τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις. «Πείτε μας, κύριε καθηγητά», ρώτησε προχτές το μεσημέρι ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Real Fm, «τι πρέπει να γράψει αυτός ο μαθητής στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, έτσι και τού πέσει το συγκεκριμένο θέμα»; Για να λάβει επιστημονικές και εμβριθείς αναλύσεις από την άλλη μεριά της γραμμής. Αλλά δεν πειράζει· έχουν γνώση οι φύλακες…

Δηλαδή, όλοι μας!

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Σάββατο, Απριλίου 06, 2013

ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ!


Πανάρχαια προσευχή υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του. Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων...

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα Ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,
Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ
ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.
Φά-ος = το φώς.
Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.
Γα = Γή (δωρικός τύπος).
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.
Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.
Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζη = προστ. ρημ. ζώ.
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.
Θη = προστ. ρημ. θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).
Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)
Νύξ = (ουσ.) νύχτα.
Ο = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Απόδοση:

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται... Διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ελληνικής ψυχής τους...

Πηγή: fimotro.blogspot.com

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τρίτη, Μαρτίου 12, 2013

Αργοπεθαίνει το δείλι


Κάθεται μόνη στο μπαλκόνι το δείλι
βλέπει την θάλασσα να ξεμακραίνει
δεν έχει κάποιον γράμμα να στείλει
το κύμα, δάκρυ της, δεν το χορταίνει

κάποτε-κάποτε λουλούδια κόβει,
θέλει γεμάτα τ’ ανθοδοχεία
στο γκρίζο εκείνη, κείνα στην νιότη
των αρωμάτων, στ’ ανθοπωλεία!

Το δείλι χάνεται μες στην προβιά του
και κείνη το χέρι στο μάγουλο βάζει,
στο πεζοδρόμιο είναι, όχι σιμά του,
στο χρώμα εκείνο που την τρομάζει.

Κοιτάζει-κοιτάζει μυστικά μες στα μάτια,
τα δικά της τα μάτια, νεκρικά στην πορεία,
να βουτήξει το θέλει, στης θαλάσσης τα βράχια,
μα θα πούνε στο τέλος: μη δεν είναι δειλία;

© Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Είμαι άνθρωπος


Στέκομαι βουβή και ακίνητη
μπροστά στη δύναμη μου.

Φοβάμαι όταν ξέρω τι μπορώ να κάνω,
φοβάμαι όταν ξέρω τι μεγάλη δύναμη
κρύβω βαθιά μέσα μου.
Τρέμω στην ιδέα πως
είμαι ανίκητη, γιατί:
Είμαι άνθρωπος.

© Άννα Κ. Γεωργάκη -1992-

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Άννας Κ. Γεωργάκη, pick-a-poem.gr

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Μαρτίου 10, 2013

Πρόσκληση από το ΚΕΛΑΙΝΩ

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Το Σάββατο 23 Μαρτίου, οι φίλες και οι φίλοι αναγνώστες μας, είστε καλεσμένοι στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Ελλήνων Λογοτεχνών στο Περιστέρι για να γιορτάσουμε όλοι μαζί την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και, αν το θελήσετε, να απαγγείλετε κι εσείς τους στίχους σας.

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Απ’ τη σιγαλιά


Απ’ τη σιγαλιά
της νύχτας μυρωμένη
η νέα μέρα,

τον αέρα σχίζει
μ’ ένα καράβι φιλιά
να το αγκυροβολήσει
στην απαλότητα
των χειλιών σου

κι ένα μπουκέτο ακτίνες
για να κουρνιάσουν
στη θαλασσινή ίριδα
των ματιών σου.

Όσο για τα μάγουλά σου,
της παρήγγειλα
να κρατήσει λίγη δροσιά
από τον κήπο της

για να τα νιώθω πάνω στα δικά μου
κάθε φορά
που με δροσίζει η αυγή.

Είναι το δώρο σου
για το πρωινό σου ξύπνημα.
Δεν ήξερα τι άλλο να σου στείλω.

Βασίλης Κομπορόζος

Αγοράστε έργα του Βασίλη Κομπορόζου από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Protoporia.gr

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Μαρτίου 03, 2013

Εμείς και εγώ μισήσαμε...


Εμείς και εγώ μισήσαμε
θωρώντας τους άλλους να ψηλώνουν
Ένα, έναν τους πόντους
μετρήσαμε και τις θηλιές
γύρω από τον λαιμό.

Μην απορείτε λοιπόν που φοράμε μαύρα
ο ουρανός δεν γέννησε εμάς
εμεις και εγώ τον αναθρέψαμε
τι όμορφος να είναι μαύρος!

Μισήσαμε την αγάπη μας
και το μίσος μας μισήσαμε
ένα βήμα πριν την αγάπη
και πάντα το μίσος αγάπη.

Μακριά στο αίμα μας
βαθειά στην ψυχή μας
η πληγή μας ακόμα τρέχει μίσος
εμείς και εγώ αγαπήσαμε την πληγή
μα πως να κλείσεις μια πληγή
χωρίς αγάπη;

© Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2013

Μελοποιημένος Παλαμάς με αφορμή τα 70 χρόνια από τον θάνατό του

Στις 27 Φεβρουαρίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών


Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου Έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά και με άξονα δημιουργίας το έργο του, ο δημιουργός Αλέξανδρος Χάχαλης, παρουσιάζει στις 27 Φεβρουαρίου, στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, το νέο συμφωνικό έργο του, το Ορατόριο «Πεμπτουσία, Κύκλος Α΄, Κωστής Παλαμάς».

Πρόκειται για μελοποιημένα ποιήματα του μεγάλου ποιητή, ολόκληρος ο 6ος λόγος από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», καθώς και το ποίημα του 'Αγγελου Σικελιανού «Παλαμάς», τα οποία συνθέτουν τη νέα δημιουργία του Αλέξανδρου Χάχαλη, που καθίσταται άκρως επίκαιρη - λόγω συγκυρίας - για τον ελληνισμό και τον άνθρωπο.

«Αυτή την εποχή του βαθέως σκότους που ζούμε, είναι μεγάλη ευκαιρία να αναγεννηθούν ήρωες και ηρωίδες. Δεν πρέπει να φοβόμαστε, αλλά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να ανασκάψουμε το ένδοξο παρελθόν και τους γίγαντες του πνεύματος, που έχουν γεννηθεί σε αυτόν το τόπο και να αφήσουμε το φως του ηλίου, του πνεύματος να μπει στις ζωές μας», είπε χαρακτηριστικά σε συνέντευξη που έδωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο δημιουργός Αλέξανδρος Χάχαλης.

Ο Αλέξανδρος Χάχαλης, γεννήθηκε στην Πάτρα, σπούδασε, έδρασε και διακρίθηκε επί 21 χρόνια στη Νέα Υόρκη, στο χώρο του θεάτρου και της μουσικής, ενώ το έργο του προβάλλεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ποικιλοτρόπως και με ενθουσιώδη ανταπόκριση από το κοινό.

Το έργο θα παρουσιαστεί σε «παγκόσμια πρώτη» από σημαντικούς εκτελεστές, καθώς μαζί με τον Αλέξανδρο Χάχαλη, θα βρίσκεται η διακεκριμένη ελληνίδα υψίφωνος Τζένη Δριβάλα, η ηθοποιός Θάλεια Προκοπίου, η παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, αλλά και ο Χρήστος Παπαδόπουλος, από «Τα παιδιά από την Πάτρα».

Η παρουσίαση του έργου θα επαναληφθεί σε μία εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Τελετών & Εκδηλώσεων του Φ.Σ. Παρνασσός (Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8) την Παρασκευή 1 Μαρτίου, στις 20:30, με τιμές εισιτηρίων 5, 10 και 12 ευρώ.

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Ιδρύματος Παλαμά και έχει την στήριξη του Τρίτου προγράμματος της ΕΡΤ.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2013

Η άρπα


Κι αν ηχούν αυτής της άρπας οι χορδές,
η λαλιά της δεν ακούγεται καθόλου.
Και τα δάχτυλα της κορασίδας – δες! –
σιγαλά φτερούν στο φως τ’ ουράνιου θόλου.

Σαν νευρώνες λαστιχένιοι που πονούν,
πάλλουνε στου παλκοσένικου τα φώτα.
Να σού σφίγγουν τα μηνίγγια και τον νουν,
δίχως ούτε μια να λευτερώνουν νότα.

Μα, παρόλα αυτά, συ ακούς τη μουσική,
στο μεταίχμιο τ’ ονείρου και της ζήσης.
Ένας έρωτας ’κεί μέσα κατοικεί,
που δεν είχες την καρδιά να τον ζητήσεις.

Κάποιοι νιώθουνε στα σωθικά θυμό,
εταξίδεψαν, αλλ’ ήχο δεν ακούσαν.
Είναι τόσοι, να ξεχνάς τον αριθμό
κι άλλοι τόσοι πριν τον ερχομό σου που ’σαν.

Νύχτα-μέρα, μέρα-νύχτα αρμονικά,
πάντα η ίδια παίζει, αιώνια μελωδία.
Λες κι η αρπίστρια την φθορά κατανικά,
λες και μι’ άλλη κι όχι αυτή ήταν στην κηδεία.

© Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Είναι κάτι νύχτες


Είναι κάτι νύχτες που στήνουν γέφυρες
και κρεμάνε τις σκέψεις στο στήθος.
Αρμενίζουνε.
Στριφογυρνούν ως έρμαια στα φαράγγια
και στις θολές γωνιές των κρεβατιών
ο ιδρώτας και η μυρωδιά
από την πανσέληνο.
Ο πίρος θα λασκάρει, θα χυθούν το μελάνι και ο έρεβος
να γεμίσουν τις τσακισμένες γούβες στο στρώμα.
Και συ θα μιλάς, θα μιλάς συνέχεια,
σαν δασκάλα Θεά
σαν Θεά μου!
Να κλείνω τα μάτια και ν’ ανοίγω τις παλάμες
να μην δεχτώ το λόγο σου, μα μόνο την απαλή επιταγή
της ανάσας σου.
Να λουστώ και να γίνω μπλε από το χρώμα του πρωινού.
Να ξεπλύνω το μελάνι και το βαθύ.
Να διαλύσω την χώρα που σχηματίστηκε από τις κινήσεις των ποδιών σου,
να γίνω μετανάστης της.
Είναι κάτι νύχτες που δεν ονειρεύομαι μα αγγίζω.
Δεν λέω ποτέ καλή νύχτα, γιατί ξαγρυπνώ μαζί της.
Εσύ αποκαμωμένη, απ΄ της πορείας του έρωτα
και τις τύψεις του πάγου,
αργείς να καταλάβεις.
Ανοίγεις σαν δασκάλα Θεά, σαν Θεά μου
και μιλάς.
Θα μιλάς.
Αλλάζουν οι χρόνοι στα λόγια σου, αλλάζουν κι οι χρόνοι στο κορμί σου.
Και μιλάς.
Θα μιλάς, χάνοντας τις ηλικίες,
ανάμεσα στο μελάνι και τον έρεβο, ανάμεσα στην σελήνη
και το πλατάγιασμα του ήλιου,
μέσα στις μπουκωμένες γούβες αλατιού.
Αυτές τις νύχτες αγγίζω και τρέμω.

© Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2013

Για τον Αχέροντα


Νομίζω πως ο θάνατος καραδοκεί
στο κάθε βήμα μας,
αυτό ’ν’ το κρίμα μας:
ότι δεν τον καταλαβαίνουν μερικοί.

Και γίνεται σεισμός και πέφτουν οι δοκοί,
βάζουν το ποίημα μας,
πάνω στο μνήμα μας
και για μας κλαίνε λίγοι φίλοι και δικοί.

Πότε θα ’ρθείς, μαζί ν’ ανοίξουμε πανιά
για τον Αχέροντα,
μ’ αυτόν τον γέροντα
που με τη βάρκα του, μας πάει στη λησμονιά.

© Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2013

Οι δηλώσεις της Κικής Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής


Τιμήθηκε η Κική Δημουλά, με την ευκαιρία της έκδοσης ανθολογίας ποιημάτων της μεταφρασμένων στα Αγγλικά, υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου του Yale…

Με απαγγελίες και παρουσίαση μελοποιημένων ποιημάτων της, απονομή τιμητικής πλακέτας και ομιλίες διακεκριμένων λογοτεχνών και συγγραφέων, ολοκληρώθηκαν χτες το βράδυ, οι εκδηλώσεις προς τιμήν της Κικής Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η ίδια, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ένας άνθρωπος που πεινάει, δεν κάθεται να διαβάσει ποίηση… Ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι του, δεν κάθεται να διαβάσει ποίηση… Η ποίηση είναι για τους χορτάτους· το έχουμε πει αυτό».

Παρέλειψε να προσθέσει ωστόσο, πως, ένας άνθρωπος που πεινάει, γράφει ο ίδιος ποίηση. Ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι του, γράφει ο ίδιος ποίηση. Η ποίηση γίνεται από τον νηστικό· δεν το είπε αυτό… Αλλά, δόξα τω Θεώ, ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ… Πώς, λοιπόν, να το έλεγε;

Αν, βέβαια τώρα, ο νηστικός είχε μια φούχτα κέρματα να τού περισσεύουν, θα αγόραζε μετά χαράς ένα βιβλίο ποίησης και θα το διάβαζε. Μόλο που, τα αληθινά ποιήματα αυτός θα τα καταλάβαινε καλύτερα από τους χορτάτους κι ίσως δεν θα τα άντεχε. Το σκέφτηκες ποτέ αυτό, Κική μας;

Εμείς πάντως, σού ευχόμαστε να πάρεις το Νόμπελ και σύντομα!...

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2013

Του γιοφυριού της Άρτας (Δημοτικό)


Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες.
«Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται».

Πουλάκι εδιάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στο ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε μ’ ανθρώπινη λαλίτσα:
«Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει
και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
που ’ρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα».

Τ’ άκουσ’ ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ’ αηδόνι:
«Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα,
αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι».
Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:
«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.

Νά τηνε κι εμφανίστηκεν από την άσπρη στράτα.
Την είδ’ ο πρωτομάστορας, ραγίζετ’ η καρδιά του.
Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει:
«Γειά σας, χαρά σας μάστοροι και σεις οι μαθητάδες,
μα τι έχει ο πρωτομάστορας και είναι βαργομισμένος;».
«Το δαχτυλίδι του ’πεσε στην πρώτη την καμάρα
και ποιός να μπει και ποιός να βγει, το δαχτυλίδι να ’βρει;».
«Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά’ σ’ το φέρω,
εγώ να μπω, εγώ να βγω, το δαχτυλίδι να ’βρω».

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση πήγε.
«Τράβα καλέ μ’ την άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τι όλον κόσμο ανάγειρα και τίποτας δεν ήβρα».
Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη,
παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο.
«Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας!
Τρεις αδερφάδες ήμαστε κι οι τρεις κακογραμμένες.
Η μια ’χτισε το Δούναβη κι η άλλη τον Αφράτη
κι εγώ η πιο στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι.

»Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι
κι ως τρέμουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες».
«Κόρη, το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε,
που 'χεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει».
Κι αυτή το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δίνει:
«Αν τρέμουν τ’ άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι
κι αν πέφτουν τ’ άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,
τι έχω αδερφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει».

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Να, Θα, Όταν


Θάναι το βράδυ ιδανική καταφυγή
και μυστικά θα πελεκάει το σταυρό του
Ψυχή στο στόμα και το στόμα θα σιγεί
τροφή που θα σε θέλει και νερό του.

Το προγραμμένο, ορατό οριστικά
Ζωή και θάνατος και άσματα ασμάτων
Δράμα και Τέχνη θα εγγραφούνε λυρικά
στη μνήμη τυφλωμένων αγαλμάτων.

Τίποτα κι όλα στη στιγμή την ιερή
Ευλογημένα, το φεγγάρι θα χρυσώνει
δώρα, που ενώ η μαύρη αλήθεια θ' αναιρεί
λυτρωτικά η νύχτα θα οχυρώνει.

Θα μου χαρίσεις το λυγμό της αστραπής
που την τροχίσανε καιροί και ξένοι τόποι
Κι όταν δειλιάσω, μη φοβάσαι, θα μου πεις
που μας ξεχνούν κι οι χρόνοι κι οι ανθρώποι…

© Χριστίνα Γεραλή

Επισκεφτείτε τη σελίδα της Χριστίνας Γεραλή στο Stixoi.info

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Φοβάμαι


Φοβάμαι το δέντρο
εκείνο εκεί
που έχει κορμό από μπράτσα
φοβάμαι τα φύλλα
πριν πέσει η αυγή
αγριεύουν με ήχους στα μπάσα.

Φοβάμαι το δέντρο
εκείνο εκεί
που έχει κλαδιά από χέρια
τη μέρα πασχίζουν
να πιάσουν τη γη
την νύχτα κλαδεύουν τ`αστέρια.

Φοβάμαι το δέντρο
γιατί σαν πονά
το νιώθω να κλαίει στη σκιά του
περήφανο στέκει
μπροστά στη φωτιά
μα καίγεται στην μοναξιά του.

© Πελαγία Σ. Κουκίδου

Επισκεφτείτε τη σελίδα της Παλαγίας Σ. Κουκίδου στο Stixoi.info

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2013

Ίμβρος, νησί μου


Στον Κλεάνθη Ζούμπο

Ξεριζωμένος βρίσκομαι
στη μάνα γη Ελλάδα
Ίμβρος, γλυκιά πατρίδα μου
ψυχή, καρδιά σαν δάδα.

Σαν φυλαχτό στα στήθη μου
κάτι κρατώ από σένα
το ιερό το χώμα σου
την Παναγιά Παρθένα.

Ανατολίτες τύραννοι
μου πήρανε το σπίτι
φωτιά να πέσει να καούν
ωσάν μικρό σπουργίτι.

Θεία η εγκαρτέρηση
ποθώ να κατοικήσω
να κολυμπήσω στα νερά
και άλλο πια, μην ζήσω.

Νησί, την ομορφάδα σου
Θεός την έχει πλάσει
στην αγκαλιά σου επιθυμώ
να στήσω το γιορτάσι.

© Νίκος Κότσικας

Από την τριμηνιαία έκδοση του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2012

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Φαντασία για πιάνο και ορχήστρα


Στην Τζίνα

Σ’ ένα σύννεφο
τα δάχτυλά της
σαν καρφιά
τρυπούν τη θάλασσα,
χτυπούν τα πλήκτρα,
γλιστρούν τα φίδια της,
τα όνειρα
που μάζευαν τα σύννεφα,
πέφτουν σαν άγκυρες
πάνω στο πιάνο,
μια φοβερή βροχή
που άλλοι τη λέν’ σκοτάδι
μες στην ψυχή της,
εφιαλτικές γυναίκες
ξυπνούνε εκεί κάτω,
κάθε νύχτα
ξυπνάει απαράλλαχτη,
κάθε νύχτα
έρχεται η ορχήστρα…

© Στέφανος Α. Αγάθος

Ποιητική Συλλογή: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΜΕ ΤΟ ΕΓΚΑΥΜΑ, Εκδόσεις: ΥΦΟΣ

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Ο μαραγκός και τα όνειρά του


Ο μαραγκός
τα όνειρά του
πριονίζει
στο πάτωμα
για την πεντάμορφη
και σκέφτεται
ένα πιάνο
που τραγουδάει
τα όνειρα,
ένα ξύλινο πόδι
που τρέχει,
τα μάτια της
ν’ ανοιγοκλείνουν,
ο πόνος όλος
να φεύγει
από τη ρίζα του,
να ’ρχεται άσπιλη
μες απ’ τα δέντρα,
να βγαίνει άσπιλη
μες απ’ το έγκαυμα,
μες απ’ τα δάκρυά του,
η πεντάμορφη,
η κόρη του μαραγκού.

© Στέφανος Α. Αγάθος

Ποιητική Συλλογή: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΑΥΜΑ, Εκδόσεις: ΥΦΟΣ

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2013

Αυτό το καλοκαίρι


Αυτό το καλοκαίρι,
την πιο καθάρια μέρα,
εδιάλεξες ταξίδι για να πας.
Και στο δεξί σου χέρι,
σαν ήλιος φέγγει η βέρα,
σημάδι πως ακόμα μ’ αγαπάς.

Και φύσηξ’ ένα αγέρι
και μαύρισ’ η ατμοσφαίρα
κι αρχίνησ’ ένα πυρ κατά ριπάς.
Άραγε, ποιος το ξέρει,
αν θα ’μαι ’γώ ’δώ πέρα,
όταν εσύ βροχούλα θα σκορπάς.

© Π. Θ. Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2013

Του νεκρού αδελφού (Δημοτικό)


Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε!
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης.
Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,
κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω».

Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα,
κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι
κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν,
βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο.
Σ' όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ' όλα μοιρολογιόταν,
στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της.
«Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε,
οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα!
το τάξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις;
Τον ουρανό 'βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις».
Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι,
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.

Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του.
Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι.
Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέγει:
«Άιντε, αδερφή, να φύγομε, στη μάνα μας να πάμε.
- Αλίμονο, αδερφάκι μου, και τι είναι τούτη η ώρα;
Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω,
κι αν είναι πίκρα, πες μου το, να βάλω μαύρα να 'ρθω.
- Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι».
- Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει.

Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν μ' ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
- Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Άη-Γιάννη,
κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι».
Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!».
Τ' άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της.
«Άκουσες, Κωσταντάκο μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Άφησ', Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ' ας λέγουν.
- Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν' η λεβεντιά σου,
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ' όμορφο μουστάκι;
- Έχω καιρό π' αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου».

Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν.
Βαριά χτυπά τ' αλόγου του κι απ' εμπροστά της χάθη.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει.
Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της.
Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα
βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο,
βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
«Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε,
κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω,
κι η δόλια η Αρετούλα μου, λείπει μακριά στα ξένα.
- Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα.
- Ποιος είν' αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα;
- Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου».

Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο.

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Αφιέρωμα στο Δημοτικό μας Τραγούδι, απόψε στην ΝΕΤ


Mαθήματα πατριδογνωσίας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν απόψε, στην εκπομπή «Στην υγειά μας», οι τηλεθεατές της ΝΕΤ, σε ένα αφιέρωμα για το δημοτικό μας τραγούδι.

Δημοτικά και …πάσης Ελλάδος λοιπόν, με πολυαγαπημένα ακούσματα της πατρίδας μας – συνοδεία της ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής ΘΡΙΑ , που αποτελείται από κορυφαίους σολίστες – τα οποία ερμηνεύουν οι:

  • Σοφία Κολλητήρη
  • Σάββας Σιάτρας
  • Παναγιώτης Λάλεζας
  • Χρυσόστομος Μητροπάνος
  • Αρετή Κετιμέ
  • Καίτη Κουλιά
  • Bαγγέλης Δημούδης
  • Δημήτρης Καρασαβίδης και
  • Μιχάλης Αλεφαντινός

Μαζί τους, εκλεκτοί καλεσμένοι από τον καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό χώρο απολαμβάνουν μελωδίες από κάθε γωνιά της χώρας και τιμούν την παράδοσή μας παρουσία χορευτικών συγκροτημάτων με εντυπωσιακές φορεσιές.

Πηγή: Enikos.gr

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου