Δευτέρα, Μαΐου 31, 2010

Απολογία


Δεν είδα τίποτ’ άλλο! Παρεχτός
το μπαλκόνι του, στον τρίτο. Τα κάγκελα,
τού ’πεφταν ιδιαίτερα χαμηλά… Κατσαρομάλλης,
εύσωμος. Έσκυψε κάτω…
«Θα πέσει» σκέφτηκα, ισορρόπησε όμως…

Δεν είδα τίποτ’ άλλο! Μόνον ότι
καβάλησε το σίδερο αιφνιδιαστικά και τώρα
πατούσε στο πεζούλι απ’ την έξω πλευρά
βαστώντας μια με το δεξί,
μια με τ’ αριστερό την κουπαστή του…

Δεν είδα τίποτ’ άλλο! Το άλμα του,
έμοιαζε εκούσιο… Τρελάθηκα, μούδιασαν
τα σωθικά μου!... Έπεσε
στο δρόμο χωρίς ήχο! Με τα γόνατα. Ή όχι, όχι!
Στην αρχή ορθός! Ύστερα τα γόνατα!...

Δεν είδα τίποτ’ άλλο! Ετεροχρονισμένος,
ακούστηκε ο γδούπος. Κοφτός κοκάλων κρότος…
Δεν είμαι σίγουρος για αίμα… Κάποιος διαβάτης
πλησίασε βουβά…
Εκείνος γονατιστός, «είμαι καλά» είπε…

Δεν είδα τίποτ’ άλλο! Ξάπλωσε αργά
τ’ ανάσκελα… Το ’να του γόνατο,
φούσκωσε υπερβολικά… Και τ’ άλλο! Μητέρα!...
«Πεθαίνει», φώναξα…
Σύρθηκα στο παρκέ και λιποθύμησα…

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η αγάπη της θάλασσας


Το ψέλλισμα της μάνας σου, να ήταν ευχή ή κατάρα,
μαύρο ψωμί στον τόπο σου, μαύρα και τα φουγάρα!

Το γαλάζιο της θάλασσας, το κάρβουνο στ’ αμπάρια,
σου κάναν γκρίζα τη ζωή, με κόκκινα φανάρια.

Στις φουρτούνες της θάλασσας, περπατούμε κουρσάροι,
σου κλέβουν λένε την ψυχή, κάθε ολόγιομο φεγγάρι.

Και οι πνιγμένοι τις θάλασσας, τις νύχτες ζητούν παρέα,
μα εσύ στιγμάτισες σώμα και νου, κάπου στην Κορέα.

Πότε σου μην ολόγυμνο σε δει μια αγαπημένη,
παρά μονάχα μια κοινή, φτηνή και βρωμισμένη!

Κι αν γυναίκα της στεριάς, κάποτε σ’ αγαπήσει,
η θάλασσα στα βάθη της για πάντα θα σε κοιμίσει…

Αργύρης Ντεγκούδης

Δείτε το ιστολόγιο του κ. Αργύρη Ντεγκούδη

Κυριακή, Μαΐου 30, 2010

Σ' αγαπώ


Και με κρυμμένο απ’ ανέμου σημάδι
που ’χει θολώσει τ’ ουρανού τον αφρό
μ’ αίμα από τ’ άστρα σ’ Αγγέλου καράβι
κάθε σου μέρα πλέει σε Φως φανερό.

Κι απ’ ένα Αγγέλου της θλίψης σκοτάδι
που στάζει κύμα σ’ ανθών το βυθό
σε ρίζα ονείρου, σε φύλλων το χάδι
ήπιες μ’ Αγάπη κι είναι αγνό το νερό.

Έσκισα τ’ άστρα με μαχαίρια ένα βράδυ
κι έγινα ψέμα στων γυαλιών το γλυπτό
σκότωσα εμένα για να ζήσει μια άλλη
κι είμαι ένα τίποτα,
όμως μ’ ακούς;
Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Δαναΐδα

Πέμπτη, Μαΐου 27, 2010

Λυδία λίθος


Σε χώρα μαγική με ταξιδεύει,
το μελαγχολικό τούτο τραγούδι,
τον νου μου πάει ψηλά, αλαφρό σα χνούδι
και τις αισθήσεις μου τις κυριεύει.

Στα σύννεφα πατώ, τα πουπουλένια,
που ζουν ονειρικές μορφές θλιμμένες,
δεν έχουνε πομπούς εκεί κι αντένες,
μα τους ανθρώπους όλους βάζουν έννοια.

Απ’ το γλυκό σου στόμα μες στο πλήθος,
η μελωδία θαρρείς αυτή πως βγαίνει,
για καθεμιά ψυχή εκστασιασμένη,
αγνείας υπέρτατης Λυδία λίθος.

Είσαι λευκή, λευκότερη χιόνος,
ολόγυμνη στο κέντρο της αρένας,
οι θεατές προσέρχονται ένας-ένας
κι αυτόγραφο ζητούν μεγαλοφώνως.

Ω, αν ήξερες πόσο σού πάν’ τα ρούχα,
τ’ αραχνοΰφαντα νότα τη νότα,
καθώς μακριά απ’ της γης τα γεγονότα,
θυμίζεις μια παλιάν αγάπη που ’χα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Τρίτη, Μαΐου 25, 2010

Όνειρο


(Ποιητική σύνθεση - απόσπασμα)

Κάθε βράδυ, κάτω απ’ το μολυβένιο πορτραίτο σου
αγγέλου φτερά βάζω στους ώμους
και κινώ για τον άγνωστο πλανήτη «όνειρο»
με την ελπίδα να σε βρω, κάποτε
στον απέραντο γαλαξία του ύπνου.

Φυσάει ο αγέρας «καληνύχτα»
χτυπά το μάνταλο του «βιάσου»
μισεύω για τ’ αλαργινά, μήπως απόψε και σε βρω.

Κι όπως ανάσαιναν τα όνειρα μια νύχτα
σε είδα -λάμψη αστραπής, φλας αναμνήσεων
στη σκοτεινή κάμαρά μου–.

Στεκόσουν εκεί· σε μια στροφή του ονείρου
αχνή μολυβιά στο σύθαμπο
λουσμένη ρόδινα κοχύλια, –νωπές κηλίδες θύμησης-.
Όμορφη μέσα στους ατμούς του ονείρου
και να σ’ έχει ο χρόνος δικαιώσει.

Οι παλιές μας στιγμές, χάντρες στο λαιμό της ανάμνησης.
Η ανάσα μου, γιασεμί-σάλι στη γυμνή σάρκα σου.

Από κείνη την πρώτη νύχτα,
κάθε βράδυ, έρχεσαι όλο και πιο σιμά
μα δεν μπορώ να σε αγγίξω
–διάφανη και συνάμα ορατή.
Γύψινη μάσκα, νεκρική, χλωμή κι ανέκφραστη.

Ξάφνου, δεν είσαι κει, στο ρυάκι της πεθυμιάς·
χάνεσαι όπως ήρθες, άπιαστο όνειρο
νοσταλγία στο ψηλό ικρίωμα «του άγνωστου».

Άδικα τριγυρνώ παντού στο όνειρο, στις σκοτεινές κρυψώνες του
σε κάθε απόμερη γωνιά, ανασκαλεύοντας τα περασμένα.
Μάταια ψάχνω τους δαιδάλους
βαθιά του στο λαβύρινθο, μες στην ομίχλη και το θαμπό τοπίο.

Σε μυστικά περάσματα χάνω του ερχομού σου τα σημάδια.

Μα θα σε βρω, όπου κι αν πας
τρέχοντας ξέφρενα με τ’ άλογα του νου
σαλαγώντας τ’ όνειρο με τα γκέμια της χρείας
και τα σπιρούνια του «σ’ έχω ανάγκη».

Να, τώρα, πάνω στη φλούδα του ονείρου
ντυμένη το χιτώνα της λησμονιάς
αντίγραφο της λήθης, εκμαγείο μακρινής ανάμνησης·
γυάλινη, σχεδόν ανύπαρκτη, έτοιμη να δραπετεύσεις.
Παλιά, ξεθωριασμένη ζωγραφιά
μορφή στα χρώματα της σέπιας
λες, πένθιμων ψυχών, στα ρυάκια της θλίψης.

Κι εγώ να περιμένω, μάταια
εγκλωβισμένος στον πυρήνα του ονείρου
κι έξω να βλέπω την αλήθεια.

Όνειρο –γυαλί με τα δυο κάτοπτρα της πραγματικότητας
αβεβαιότητας καθρέφτης.

Κι αν ξυπνήσω, ξαφνικά
τα όνειρα που κάναμε, μαζί, κάποτε
θ’ ανεβαίνουν σαν παλιά ιδεώδη
και, με κάποιο τρόπο, η αίσθηση ότι όλα είναι καλύτερα.

Κενοί ορίζοντες, για μια νέα αρχή
αν και, πέρα από ’δώ, υπάρχει ένα νέο μέτωπο μάχης.
Από κάποιο άλλο όνειρο θα γεννηθεί η επόμενη ιστορία
στο ανατολικό περβάζι του μυαλού
κι εκεί θα πιούμε, οι δυο μας, καφέ και τσιγάρο.

Μονάχος, τώρα, στου νου το φαράγγι
να με μακιγιάρει, πάλι, με ώχρα η σελήνη
προτού ανοίξει, απόψε, η αυλαία του ονείρου·
στιλβωμένος ασήμι, να υποδυθώ το ρόλο μου
στο θέατρο του παραλόγου.

Νυστέρι, λεπίδα μαχαιριού το νιο φεγγάρι
μπηγμένη στο στήθος τ’ ουρανού, στης νύχτας το κουφάρι.

Αιθάλη παντού· ζαρώνω σε μια γωνιά
τυλιγμένος της μοναξιάς μου τα κουρέλια.
Στον γκρεμό που ανοίγεται μπρος μου
οι ανεκπλήρωτοι πόθοι μαβιά κυκλάμινα.

Κοιμάται η μοίρα μου απόψε, κι εγώ να φτερουγίζω στο κενό·
γεράκι που ελλοχεύει τη μορφή σου.

Υποκατάστατο ζωής το όνειρο, είδωλο της πραγματικότητας
πανάρχαιος διαμελισμός, ψυχής και νου.
Ιριδίζουσες αναλαμπές, που αναβλύζουν, ασίγαστα
στης νύχτας το τραύμα. Πλάνη και φρεναπάτη·
όνειρα που μας εκδικήθηκαν, καθώς ήταν ανέφικτα.

Νίκος Μπατσικανής

Δείτε την ιστοσελίδα του κ. Νίκου Μπατσικανή

Δευτέρα, Μαΐου 24, 2010

Bouquet of dreams (Μπουκέτο Ονείρων)


Για να φτιαχτεί ένα βίντεο-κλιπ πριν από λίγο καιρό, μόνο μερικές ώρες δουλειάς θεωρούνταν ανεπαρκής χρόνος... Διότι, συχνά, εβδομάδες ή και μήνες συνέβαινε να διαρκεί το όλο εγχείρημα. Με την εξέλιξη όμως της τεχνολογίας και δεδομένου ότι στο διαδίκτυο υπάρχει πληθώρα έτοιμων κινούμενων εικόνων, ώστε επιλέγοντας μερικές εξ αυτών να μπορείς να φτιάξεις ένα ικανοποιητικό οπτικό σύνολο, τα βίντεο-κλιπ έγιναν πλέον εύκολη υπόθεση ακόμα και για ερασιτέχνες...

Έτσι, και ο γράφων, μεταφέρει λίγο-λίγο τα μελοποιημένα ποιήματά του σε μορφή βίντεο νιώθοντας μάλιστα ιδιαίτερα ευτυχής που δεν χρειάζεται να πληρώσει μια περιουσία για τούτο! Χαρείτε λοιπόν σήμερα το "Bouquet of dreams", σε σύνθεση και ερμηνεία της Ανθής Κωνσταντινίδου. Η ποίηση, όπως είπαμε, είναι του Παναγιώτη Τουμάση, ξεχασμένου και παραμελημένου μέλους των Poets Who Care, μιας και γράφει πλέον αποκλειστικά στα ελληνικά και τον έχουν χάσει οι ξενόγλωσσοι φίλοι του...

Verse Monkey!

Υ.Γ.: Όση ώρα είμασταν απασχολημένοι με τη δημιουργία του άνω βίντεο-κλιπ, λάβαμε στο email μας το εξαιρετικό ποίημα του κ. Νίκου Μπατσικανή, "Όνειρο" το οποίο και θα αναρτήσουμε σε συνέχειες κατόπιν... Πρόκειται για έναν κατά τη γνώμη μας σημαντικό σταθμό στην Ποίηση και αποτελεί τιμή για εμάς και το ιστολόγιό μας να λαβαίνουμε και να αναρτούμε τέτοια έργα.

Σάββατο, Μαΐου 22, 2010

Το κορμί σου με μύρα


Απόσπασμα από το βιβλίο της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη, «Έγκλημα στο πάρκο», εκδόσεις Ατέρμονο.

Το κορμί σου με μύρα
έλα να πλύνω,
να γεμίσω ποτήρια,
να μεθάω, να πίνω.

Να χορεύω, να χάνομαι
στων ματιών σου τους χάρτες,
να με καίνε οι ανάσες σου
στο κορμί μου επιβάτες.

Το κορμί σου με μύρα,
Άγαλμά μου, θα πλύνω,
στον παλμό της δροσιάς του
σαν αυγή ν’ ανατείλω.

Να χορεύω, να χάνομαι
στην λευκή αγκαλιά σου,
να κρεμιέμαι στους πόθους σου,
να μετρώ τα φιλιά σου.

Παναγιώτα Ζαλώνη

Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

Ποιητική πραγματικότητα


Τα ποιήματά μας είναι πλαστικά,
πασπαλισμένα πόνο, για ν’ αρέσουν,
απαξιούν στο βόρβορο να πέσουν
κι εμπεριέχουν σπουδαία ιδανικά.

Οι ποιητές μας είναι ποιητές,
ενδεδυμένοι σκούφιες προφεσόρων,
δεν απαγγέλλουν στίχους άνευ όρων,
σαν άξεστοι πλανόδιοι πωλητές.

Οι ποιητικές βραδιές μας, διαρκώς
κυλούν γεμάτες έπαρση και πάθος,
«κάπου το χάνεις», «κάπου κάνεις λάθος»,
σχολιάζει ο κάθε τεχνοκριτικός.

Οι συλλογές μας που έχουν εκδοθεί,
είναι παιδιά μας αλλά δε μάς μοιάζουν,
όλο «μπαμπά» το γείτονα φωνάζουν,
θαρρείς εμάς μας έχουν βαρεθεί.

Έχουμε εμείς την ποίηση στον νου
και το ρυθμό του Ελύτη, του Σεφέρη,
η μίμησή τους πάντοτε συμφέρει,
μιλάει στην ημιμάθεια τ’ αλλουνού.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Τρίτη, Μαΐου 18, 2010

Μονάχα με τη σκέψη


Μονάχα με την σκέψη δυο ματιών
κυλώ σ’ ονείρου βήματα
τ’ αστέρια σμίγουν με πανιά στου άνεμου τα κύματα
μ’ αυτά ποτέ δεν κολυμπούν
μονάχα κάτι ποιήματα
π’ ανοίγονται στο πέλαγο μα δε κοιτούν ψηλά.

Και όλα είν' πάντα τόσο μάταια
σαν τα νήματα
που μάτωσαν κρατώντας την σελήνη
σ’ ήλιου μνήματα
για να φαντάζει λαμπερή
σε νύχτα Αγγέλου θύματα
αφού κανείς μας δεν θα δει πως είν’ σκιά.

Δαναΐδα

Δευτέρα, Μαΐου 17, 2010

Πρόσκληση


Φλερτάροντας με άλλα είδη της Λογοτεχνίας, για πέντε ολόκληρα χρόνια, η «επίσημη αγαπημένη μου», Ποίηση, με εγκατέλειψε. Προσπάθησα πολύ να την ξανακερδίσω… χωρίς να επαναληφθώ. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Θα χαρώ να το κρίνετε εσείς στην πρώτη παρουσίαση της Ποιητικής μου σύνθεσης «ΟΝΕΙΡΟ».

Πνευματικό Κέντρο «Στρατής Φαλαγκάς», Βλαχοπούλου 7.
(Τέρμα Ασκληπιού, δεξιά. Πλησίον Λεωφόρου Αλεξάνδρας).

Δευτέρα, 17 Μαΐου 2010, 19:00.

Ακολουθεί μικροδεξίωση.

Με εκτίμηση,
Νίκος Μπατσικανής

Κυριακή, Μαΐου 16, 2010

Από Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία κ΄


Λύνουν τ’ ασκί κι οι άνεμοι όξω χυθήκανε όλοι,
κι αυτούς τους πέταξε άξαφνα στο πέλαγο η αντάρα,
αλάργα πάλε απ’ τη γλυκιά πατρίδα, ενώ θρηνούσαν.
Ξύπνησα τότε κι έλεγα στην άφοβη καρδιά μου,
να πέσω αμέσως να πνιγώ στο κύμα απ’ το καράβι
ή να βαστάξω αμίλητα και στη ζωή να μείνω.


(Οδύσσεια, ραψωδία κ΄, στ.: 48-53, μτφρ.: Ζήσιμου Σιδέρη)

Τί κάνατε, σύντροφοι, εκεί, τί κάνατε;
Την άβυσσο, ταλαίπωροι, ελευθερώσατε,
όχι την άβυσσο, το Έρεβος, τον Κέρβερο
που να κατασπαράξει θέλει τ’ όνειρό μας το μεγάλο.
Αχ, οι Θεοί με κυνηγούν κι οι Μοίρες με χλευάζουν
και πλάνητας θα καταντήσω, σκόρπιος άνεμος
για λίγα ζητιανεύοντας ψιχία της πατρίδας.
Αχ, καπνό πατρώο θα δω, σπίτι δε θα γευτώ!
Δεν ήτανε ασκός μ’ Ανέμους τούτος, δεν ήταν. Όχι!
Το κουτί ήταν της πανάρχαιας Πανδώρας
που απ’ τα Τάρταρα της Λήθης γύρισε κι αμόλησε
τις Ερινύες που διψούν για το αίμα ονειρευτών
που τόλμησαν να πλησιάσουν την Ιθάκη τους.
Αλλοίμονο, εκεί που τη ζωή μας θ’ ανασταίναμε
στου Ποσειδώνα πέσαμε τα ιοβόλα άγγιστρα.

Σκίστε τα ρούχα, ρίξτε χώμα στα μαλλιά
στα δάκρυά σας λευκανθείτε, σα θρόισμα τ’ ανέμου
ελαφρείς να γίνετε μήπως κι ο Θεός μας λυπηθεί.
Εμπρός, γκρεμούς ανηλεείς ν’ ανέβουμε έχουμε
από μαύρες θάλασσες και στεριές αβυσσοτόκους.
Αχ, Άδη που πεθύμησες στο Χάος να μας γκρεμίσεις.
Κι ορίζοντας πουθενά – γιατί δεν ξέρω πια
που τελειώνει ο Ορίζοντας κι αν τελειώνει!

Μα όχι! Δεν τη χάσαμε την Ιθάκη μας. Όχι!
Κι ας φουρτούνιασε η ψυχή από τα πάθη μας
τη στιγμή που σπίθα ένιωσε του Παραδείσου.
Αχ, είμαι ο Οδυσσέας και πάντα θά ’μαι
και το έπος τούτο πρέπει να το ζήσω!
Εμπρός, αδέρφια κάμετε τα δάκρυα κουπιά
και την πίστη άφθαρτο άσειστο πανί,
ντυθείτε την αλμύρα, μεταλάβετε τον Ουρανό
μη και ναυαγήσει τ’ Όνειρο στις ερημιές του χρόνου.
Όρτσα οι καρδιές. Τώρ’ αρχίζει το ταξίδι μας!

Βασίλης Μ. Κομπορόζος

Δει δη Παιδείας

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Ο καθείς και τα όπλα του», έγραψε κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης… Με άλλα λόγια, ο καθένας και τα εργαλεία του… Ο ποιητής, για παράδειγμα, πώς θα έγραφε σήμερα τα ποιήματα του, αν δεν είχε στυλό (ή μολύβι) κι ένα κομμάτι χαρτί… Ο ζωγράφος παρομοίως, δίχως πινέλα, μπογιές (ή κάρβουνο) και μιαν ακουαρέλα… Ο γλύπτης τη σμίλη και την πέτρα… Ο οργανοπαίκτης τ’ όργανο… Ο επιστήμονας το αίτιο και το αιτιατό…

Την παλιά εποχή, ω! Δεν ήταν έτσι… Ο ποιητής σκάλιζε τα ποιήματά του στο χώμα: «Μη! Μην πατήσεις εδώ! Θα σβήσεις το ποίημα»!... Ο ζωγράφος, τα ζωγραφικά του έργα στα τοιχώματα των σπηλαίων: «Ωραία ζωγραφίζεις! Ωστόσο, θα ήθελα να έβλεπα το έργο σου δίχως πυρσό, στο ηλιόφως»!... Ο γλύπτης με τα νύχια του: «Εδώ σού ξέφυγε μια νυχιά»; Ο οργανοπαίκτης το ταμ-ταμ του: «Πολύ μονότονη κατάντησε τούτη η μουσική»!...

Σήμερα, βέβαια, έχουμε για τη δουλειά αυτή τα σχολεία μας! Εκεί μαθαίνουμε γραφή και ανάγνωση. Εκεί το Πείραμα, η Επιστήμη, η Τέχνη… Όταν ο γράφων πήγαινε Λύκειο, το εργαστήρι της Χημείας ήταν ένα κλειδωμένο κι αραχνιασμένο δωμάτιο, όπου ουδείς είχε μπει μέσα, θαρρείς για αιώνες. Βρισκόταν απομονωμένο στην αίθουσα της γυμναστικής. Κρύπτη στην αίθουσα της γυμναστικής. Ανέβαινες με ξυλόσκαλα μέχρι απάνω…

Μα η πόρτα του, δεν άνοιξε ποτέ…

Πολλά σχολεία διαθέτουν τα εργαλεία… Όμως, στερούνται των εκπαιδευτικών οι οποίοι θα τα λειτουργήσουν… Άλλοτε οι εκπαιδευτικοί βαριούνται, άλλοτε «αγνοούν τον τρόπο» κι άλλοτε πάλι, τα κονδύλια είναι ανεπαρκή… Ουκ ολίγες φορές, απαίδευτοι εκπαιδευτικοί εκπαιδεύουν παίδες… (Κάλλιο να μπουν στη φυλακή με χειροπέδες)! Αλλά για να είμαστε δίκαιοι κατανέμοντας ίσα τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, φταίει και το σύστημα…

Που δεν τους ελέγχει για να μη βαριούνται… Που δεν τους μορφώνει για να μην «αγνοούν τον τρόπο»… Που δεν τούς εγκρίνει τα απαραίτητα χρήματα για τη λειτουργία του εξοπλισμού (όπου υπάρχει φυσικά εξοπλισμός)… Κυρίως βέβαια, φταίει το σύστημα για έναν επίσης πολύ σημαντικό λόγο: Που δεν αναμορφώνει εξαρχής ολόκληρη τη δομή της διδακτέας ύλης! Και βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή «Φεγγαράκι μου λαμπρό»…

Το Μουσικό Λύκειο Σερρών, παρουσίασε πριν από λίγο καιρό η τηλεόραση της Ν.Ε.Τ., στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην υγειά μας»… Οι μαθητές του εν λόγω Πειραματικού Λυκείου, έδωσαν στους τηλεθεατές την εντύπωση πραγματικά ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Και ως μαθητές στο σύνολό τους, και ως ένας έκαστος ξεχωριστά. «Μέσα από την Τέχνη της Μουσικής, θωρακίζουμε τα παιδιά», είπε ένας καθηγητής…

«Έχουν πολύ καλή θωράκιση, χρήσιμη στους καιρούς που ζούμε», συμπλήρωσε ο ίδιος καθηγητής… Κι οι υπόλοιποι, μόνο καλά λόγια είχαν για τους μαθητές τους: «Εγώ είμαι ο μαθηματικός. Παρατηρώ ότι η ενασχόληση των παιδιών με τη Μουσική, τα βοηθά να είναι καλοί και στα Μαθηματικά»… Για να προσθέσει κάποιος άλλος: «Μα η Μουσική είναι Μαθηματικά»! Σε απαράλλαχτο μήκος κύματος η φιλόλογος… Όλοι ανεξαιρέτως…

Ήρθε ο καιρός ν’ αναμορφώσουμε την Παιδεία. Να βρουν δικαιωματικά θέση μέσα σ’ αυτή και οι Καλές Τέχνες. Η Ποίηση, η Μουσική, ο Χορός, το Θέατρο, ο Κινηματογράφος, η Γλυπτική κ.ο.κ. Όλες οι Καλές Τέχνες μπορούν να χωρέσουν. Ανταποκρινόμενες πλήρως στην διαφορετικότητα του κάθε μαθητή. Δίνοντας στον κάθε μαθητή το κατάλληλο ερέθισμα, το σωστό κίνητρο και το υψηλό νόημα που αναζητά για τη Μάθηση.

Ο μαθητής, σε πείσμα πολλών βλακωδώς διαφωνούντων, είναι σκεπτόμενο άτομο. Δίκαια απαιτεί ευχάριστη εκπαίδευση, διαδραστικό τρόπο διδασκαλίας και, κυρίως, μια πολύ πειστική απάντηση στο «γιατί υποβάλλεται σε όλα αυτά». Κι απαιτεί απάντηση πέρα από κάθε αμφιβολία, που μόνο η Τέχνη – η Καλή Τέχνη – μπορεί να τού παράσχει, μέσω του βιωματικού της χαρακτήρα, ο οποίος είναι (και θα είναι), μια γεμάτη αισθητική συγκίνηση μετουσίωση της ζωής…

Δείτε και το κεντρικό μας ιστολόγιο

Πέμπτη, Μαΐου 13, 2010

Η σκέψη σου


Ήρθες
σκόρπισες την καρδιά
στην ηλιαχτίδα σου...
τα βότσαλα μου
στέγνωσαν ένα χαμόγελο
μέσα στο χρώμα του Ήλιου.

Ήρθες
βύθισες την ψυχή
με τα κοχύλια σου...
τα φύλλα μου
άνθισαν δάκρυα
για να μην μαραθούν
μέσα ατο κύμα.

Φύγε! μαδώντας την αστροφεγγιά
στη γη της νύχτας σου.

Μα τίποτα δεν έφυγε...

Όλα είν' εδώ.
Πέρα απ' τ' αστέρια...

Δαναΐδα

Έλληνες. Αρετές και δεινά της Φυλής μας


Γράφει ο ποιητής-συγγραφέας Νίκος Μπατσικανής

Η ελληνική τραγωδία, μίμησις πράξεως ωραίας και τελείας, (Αριστοτέλης) επαναλαμβάνεται συχνά, τα τελευταία χρόνια. Πυρκαγιές και νεκροί το καλοκαίρι 2007, καταστροφές και νεκροί -σε καιρό ειρήνης- Δεκέμβριος 2008 και Μάιος 2010.

«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (Eugene O’Nell). Το πένθος ταιριάζει στην Ελλάδα. Δάκρυα για την Ηλέκτρα - Ελλάδα, δάκρυα για τα τραγικά θύματα, μα τα δάκρυα πρέπει να χυθούν για όλους μας: την ελληνική κοινωνία τού «ωχ- αδελφισμού» και της αδιαφορίας.

Σπασμένος κοινωνικός ιστός, διαβρωμένοι πολιτικοί, παράγοντες, μα και πολλά άτομα, κλονισμένη Οικονομία, έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης, σκάνδαλα, ανεργία, μίζες κ.ά. συνθέτουν το φοβερό σκηνικό, πάνω στο οποίο παίζεται το δράμα ενός Έθνους με μεγάλες αρετές, που, όμως, δεν τις αναδεικνύει εδώ και χρόνια. Πολλά εγκλήματα, ειδεχθή και κατ’ εξακολούθηση, έλαβαν χώρα και στις τρεις αυτές χρονικές στιγμές. Θύτες και θύματα, μαζί, όλοι οι έλληνες, χωρίς να έχουμε, καν, συνειδητοποιήσει, «πώς» φτάσαμε ως εδώ. Μάλιστα, όσους είχαν υψώσει φωνή απόγνωσης, πριν, τους είχαν αποκαλέσει «Κασσάνδρες», καθώς ορισμένοι δεν έβλέπαν την επερχόμενη καταστροφή.

Βάζοντας μια μεγάλη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ξεσηκωμό τού κόσμου και τους κουκουλοφόρους καταστροφείς, αλλά και καταδικάζοντας, εντόνως, τα έκτροπα: Τίποτα τυχαίο στην πανέμορφη, αλλά δύσμοιρη χώρα μας, η οποία γέννησε τον υψηλότερο πολιτισμό τής Ανθρωπότητας, αλλά, χρόνια τώρα, ο Πολιτισμός δεν αφορά, ούτε απευθύνεται στους πολλούς, ενώ λείπει η στοιχειώδης Αγωγή και Παιδεία.

Η αδικαιολόγητη έπαρση του Νεοέλληνα και η παρακμή, εδώ και χρόνια, στη δημόσια ζωή, έφεραν τ’ αποτελέσματά τους. Νομίζω πως η κρίση δεν είναι, μόνο, οικονομική, αλλά γενική στην πατρίδα μας, γιατί:

Τίποτα τυχαίο στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά η Δημοκρατία, σε αυτή, χρόνια τώρα, πάσχει… …στη χώρα, στην οποία η Γλώσσα, μητέρα των μεγάλων Γλωσσών τής Οικουμένης (Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά κ.ά.), καταστράφηκε, χωρίς να αντιδράσει κανείς.

…στη χώρα, η οποία μέσα λέγεται Ελλάδα, μα έξω Greece, Grecia, Griecheland…, ενώ δε δεχόμαστε διπλή ονομασία για τα Σκόπια, έχοντας, όμως, αυτοκαταργήσει, ήδη, έτσι, τα επιχειρήματά μας στους ξένους.

Τίποτα τυχαίο στη χώρα όπου οι Πνευματικοί Άνθρωποι δεν έχουν φωνή, δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου, μα και λείπει η εμπιστοσύνη τού κόσμου στο Νόμο και στις Αρχές……στη χώρα τής μίζας, των σκανδάλων, των «δικών μας παιδιών», της έλλειψης αξιοκρατίας και των «μικρούτσικων», αλλά και όπου «το φακελάκι» έχει διαβρώσει τους πάντες και τα πάντα, ενώ το βόλεμα των «ημετέρων» φτάνει, ακόμα και μέχρι την επιλογή οδοκαθαριστών σε Δήμους, προκειμένου να συντηρηθούν οι πελατειακές σχέσεις (τροφή για όλους μας).

Τίποτα τυχαίο στη χώρα όπου το Κράτος παρανομεί, νομιμοποιώντας τα αυθαίρετα σε ακρογιαλιές, βουνά και πλαγιές, προς άγρα(ν) ψήφων, μα και οι πόλεις της δεν έχουν λεωφόρους και ανδριάντες: Κάλλας, Πυθαγόρα, Ευκλείδη, Αρχιμήδη, Πλάτωνα, Χατζιδάκι, Παπανικολάου, Μητρόπουλου…

Το νέο μας αεροδρόμιο (πύλη της χώρας από το εξωτερικό), ονομάστηκε Ελευθέριος Βενιζέλος, αντί Δαιδάλου και Ικάρου, ώστε να διαιωνίζεται η Ιστορία μας, και να ξαναφτιάξουμε τη χαμένη μας ταυτότητα, δεδομένου πως πρώτοι οι Έλληνες πέταξαν στους αιθέρες, όπως και πολλά άλλα έκαναν ή ανακάλυψαν πρώτοι. Σε άλλες χώρες, στις κεντρικές λεωφόρους και στους κρατικούς αερολιμένες τους δίνουν ονόματα, όπως: Michael Angelo, Leonardo da Vinci (Ιταλία), Shopin, Maria Curie (Πολωνία) κ.ο.κ.

Η χώρα τού Φωτός και του Πολιτισμού προβάλει, σήμερα, μικρά και ασήμαντα, όπως τα ξενόφερτα reality, και η μουσική τής Eurovision, που έχει υπό την «αιγίδα του» το μεγάλο κρατικό μας κανάλι. Όμως, αυτή είναι η μουσική των Ελλήνων; Θεσμοθέτησε η Κρατική Τηλεόραση ένα μεγάλο ευρωπαϊκό ή διεθνή διαγωνισμό με σύγχρονη, μεν, μουσική, που να στηρίζεται στην παράδοση, δε; Ποιον μεγάλο δημιουργό ή πνευματικό άνθρωπο προβάλουν τα κανάλια; Μήπως τους αγνοούν επίτηδες; Τι φταίει και υπάρχουν όλ’ αυτά τα προβλήματα στη χώρα; Στην πατρίδα μας ξεχωρίζουν οι άριστοι, όπως παλιά, ή έχουν επικρατήσει οι ασήμαντοι;

Πιστεύετε πως είναι άσχετα όλ’ αυτά με τη σημερινή πραγματικότητα, και τα όσα συμβαίνουν, κατά καιρούς, τα τελευταία χρόνια;

Μέσα σε όλ’ αυτά, τραγική διαπίστωση: Απουσιάζουν οι φωτισμένοι Ηγέτες και τα μεγάλα «αναστήματα», σε όλες τις βαθμίδες τής ελληνικής ζωής. Δικός μας καθρέφτης είναι οι κρατούντες. Ας καθρεφτιστούμε, λοιπόν, σε αυτό το θολό είδωλο, που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε, με όλες τις συνέπειες, σε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Η βία φέρνει βία, κι αυτά που είδαμε και ζήσαμε τα τελευταία χρόνια μάς έκαναν αγρίμια, και, συνεπώς, όλα είναι δυνατόν να συμβούν σε μια ζούγκλα που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε ή ανεχτήκαμε.

Τη μοίρα τη φτιάχνουμε μόνοι μας. Έχουμε καλό στημόνι, καλό αργαλειό, καλό νήμα. Πρέπει και το χαλί να βγαίνει όμορφο. Εντοπίζοντας τις αιτίες τής κακοδαιμονίας μας, θα είναι εύκολο να βελτιωθούμε, με υπερπροσπάθεια όλων μας, και με όποιο κόστος απαιτηθεί, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Η φυλή μας έχει μεγάλες Αρετές. Ας τις αναδείξουμε πάλι.

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του κ. Νίκου Μπατσικανή

Τετάρτη, Μαΐου 12, 2010

Ολέθριος μηχανισμός


Σε σέβομαι. Σε αγαπώ!
Σιγά-σιγά να κυριαρχήσω στη ζωή σου,
μέχρι να κυριεύσω την ψυχή σου.

Αφάνταστα Σε εκτιμώ!
Να κτίσουμε εμείς μαζί σχέση εμπιστοσύνης,
δικό μου υποχείριο σιγά-σιγά να γίνεις.

Θάμαι ο καλός φίλος σου. Αλλά σε κάθε βήμα,
θα σε πιέζω ασφυκτικά. Θα 'σαι δικό μου θύμα!

Αφού πλέον δε θα μπορείς καθόλου ν' αντιδράσεις,
τότε θα είν' η ώρα σου στο διάολο να φθάσεις.

Με το δικό μου τρόπο εγώ θα ορίζω τη ζωή σου,
να μην μπορεί άλλος κανείς άκρη να βρεί μαζί σου.

Θα ζεις μέσα σε κόλαση άθλιας απελπισίας,
πιστεύοντας πως είμαι γώ μοναδικός Μεσίας.

Αγάπες με Εκτίμηση. Σχέσεις Εμπιστοσύνης.
Με ψεύτικα χαμόγελα και λόγια καλωσύνης.

Αυτό το σκληρό βάσανο είναι πικρή παιδεία
που εγκλωβίζει τη ζωή. Απάτη και αηδία.

Σού τάζουνε, σού δίνουνε αγάπη με το γάντι
γιά να μπορούνε εύκολα να σού βγάζουν το μάτι.

Ενέσεις είναι όλα αυτά για συνεταιρισμό.
Δουλειά είναι ή Έρωτας, πας για αφανισμό.

Τ' αποκορύφωμα θα δεις αν είναι εργοδότης.
Φίλος ποτέ δεν πιάνεται. Είν' απαρχής προδότης.

Πρέπει να βρείς τη δύναμη να διώξεις την κατάρα,
αλλιώς η ίδια σου η ζωή δεν θ' αξίζει πεντάρα.

Γεώργιος Βελλιανίτης

Κυριακή, Μαΐου 09, 2010

Η φωτιά


Είσαι η φωτιά που μέσα μπαίνω
κι όλο χαμογελώ,
το νόημα που καταλαβαίνω
κι η γλώσσα που μιλώ.

Η τόση λάβρα σου, η μεγάλη,
μού παίρνει το μυαλό,
να σ’ αγαπήσω θέλω πάλι,
να σε γλυκοφιλώ.

Χτυπά η καρδιά. Μια βαριοπούλα,
τσακίζει το στυλό,
κάποιος προβάρει μια κουκούλα
κι έχει κορμί δειλό.

Πίσω απ’ το κόκκινο το τσόφλι,
που λιώνει τον πηλό,
τρεις νέοι στέκουν στο κατώφλι,
μες σε καπνό θολό.

Από το κάγκελο κοιτάνε,
το Βήμα το Ψηλό,
σαν τους αγγέλους που πονάνε
για κάθε αμαρτωλό.

Ω, σε παρακαλώ, φωτιά μου,
σίγα με το καλό
κι αιώνια, μες στα σωθικά μου,
μείνε κερί απαλό.

Μαρίνα Κοράλη

Σάββατο, Μαΐου 08, 2010

Η στάχτη


Φωτιάς η στάχτη γελαστή,
μαυρίζει φύλλων δέντρα.
Σκορπίζει γέλια στην βροχή
και πνίγει τον αγέρα.

Μα δάκρυα μάτωσαν φτερό
από νεκρό αηδόνι.

«Πετούσα μες σε πυρκαγιά
κι εσύ σ’ ενός τάφου σκόνη.

»Να με λυπάσαι πώς τολμάς;
Θρηνείς σε μπόχα ψόφιου.
Συ, ’σαι απ’ τη σάρκα ενός πουλιού».

«Κι εσύ απ’ ενός ανθρώπου».

Δαναΐδα

Συλλογική ευθύνη


Θα ’μαστε όλοι εκεί
πρώτα εγώ, μετά εσύ, οι άλλοι.
Στη δίκη των συνειδήσεων
για συνενοχή.
Εκείνοι ως ηθικοί αυτουργοί
κάποιοι ως δράστες.
Εμείς ως συνεργοί
και σιωπηλοί συνένοχοι.

Καλά, αυτοί είχαν τους λόγους τους.
Εμείς, γιατί τους ανεχθήκαμε;
Γιατί σιωπήσαμε
και νίψαμε τας χείρας
σε ανομήματα κραυγαλέα
δίχως ελαφρυντικά;

Πώς τους τα επιτρέψαμε όλ’ αυτά;

Νίκος Μπατσικανής

Δεν ήταν ήλιος


Δεν ήταν ο ήλιος ο λαμπρός τ’ ουρανού,
μα ένα φως που παγώνει τον νου.
Δεν ήταν μια ζωγραφιά από μπογιά,
μα η τρελή, χορευτική πυρκαγιά.
Τρίζουνε τα ξύλα, τα σίδερα πυρώνουνε
και τα πέπλα σου ανεμίζεις εσύ.
Άγνωστη είσαι πάντα για εκεινούς που γλιτώνουνε
και διαλέεις σε ποιον δίνεις κρασί.

Η σκάλα αυτή που λικνίζεται ως απά,
σκαλοπάτια και δόντια σκορπά.
Γελάει ψευδά στο δράκοντα-καπνό,
τον τρανό, το συμπαγή, τον πυκνό.
Άκου τη φωνούλα που τους ήχους δε γνώρισε
και το μπλε δεν έχει δει της αυγής.
Κράτα τη μορφή τους, που ο χορός τούς ξεχώρισε
και δε θα ’ναι μαζί σου όταν βγεις.

Ω, εσύ φωτιά, πες μου μάγισσα φωτιά,
πώς θωρείς δίχως μάτια κι αφτιά;
Το ξένο ενώ, το χέρι, είναι τυφλό,
που σε ρίχνει ενάντια στον αδερφό.
Που σήκωσε την πέτρα και τον πετροβόλησε
κι από πάνω του, είπε λόγια πικρά.
Και το ’σκασε στα βάτα, στ’ αγκάθια ροβόλησε,
στα χωράφια τα αιώνια νεκρά.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παρασκευή, Μαΐου 07, 2010

Έλα να μιλήσουμε για φρίκη


Νύχτες με λειψό φεγγάρι…
Χρειάζεται ηρωισμός να προχωρήσεις.
Ο πόνος ψιχαλίζει ανελέητος.

Πρέπει όμως, να κουβεντιάσουμε.
Μη φοβηθείς, έλα, σε περιμένω.

Μας πρόδωσαν…
Μας έφαγαν το βιός.
Τερατώδεις προσωπιδοφόροι
πελέκησαν το κορμί της Ελλάδας
βαθιά ως το κόκκαλο
και ήπιαν όλους τους χυμούς της.

Οι ίδιοι τώρα,
ξεριζώνουν τα χαμόγελά μας
με τις προσωπίδες των σωτήρων.

Πώς να μιλήσουμε για φρίκη
μου λες; Δεν κουβεντιάζεται.
Να ’τανε ποίηση, μουσική, τέχνη,
αγάπη ιερή, ναι, θα μπορούσαμε.
Θέλει ηρωισμό…
Ύστερα, δεν μπορώ να σ’ αντικρύσω
δίχως εκείνο το ωραίο σου χαμόγελο.
Και συ και γω και όλοι μας
ήμασταν τόσο όμορφοι
όταν χαμογελούσαμε.

Παναγιώτα Ζαλώνη

Ο νους αδειάζει

Φόροι και περικοπές


Ο νους αδειάζει,
δεν θα αντέξει τον μακρύ καιρό.
«Της πίκρας το προζύμι»
άρχισε να φουσκώνει
μέσα στις ψυχές μας.
Ένα καρβέλι φόβος μέσα τους,
σε λίγο θα ψηθεί με τη φωτιά,
που άναψαν στα σπλάχνα μας
με φόρους και περικοπές.

Τον ένα μήνα
θα μας λείψουν τα δαμάσκηνα.
Τον άλλο μήνα
θα μας λείψουνε τα μήλα.
Κι ύστερα και το στάρι,
το λάδι, το κρασί,
τα ξύλα του χειμώνα
και οι χαρούμενες κουβέντες
μπρος στο τζάκι.

Ο νους αδειάζει…
Μεγαλώνει το κενό,
και η ύπαρξή μας ξεθωριάζει.
Πώς να αντισταθούμε
μεις οι γέροντες;
Δεν τις γιορτάσαμε
όλες μας τις μέρες.

Παναγιώτα Ζαλώνη

Νεκρό λουλούδι


Όμως απλά ξέρεις τί σκέφτομαι; Ότι εγώ τουλάχιστον γεννήθηκα. Αυτό το παιδάκι όμως δεν είδε καν το φως της ζωής. Δεν διάβασε καν τα πρώτα του παραμύθια. Ποια πρέπει να είναι η θέση μου λοιπόν; Να παίρνω τα βιβλία μου αγκαλιά; Να κάθομαι να ονειρεύομαι; Ξέρεις πόσα όνειρα μπορεί να έκανε αυτή η γυναίκα; Πόσο μπορεί να ονειρεύτηκε τη στιγμή που θα κρατούσε στα χέρια της αυτό το παιδί; Κι όμως πέθανε. Και τα όνειρά της πέθαναν. Κι οι άλλοι δύο νέοι πέθαναν. Κι εγώ που ακόμα ζω, θύμησέ μου τί ακριβώς κάνω; Κάνω τίποτα για να μπορέσουνε οι δικοί τους να πούνε «τουλάχιστον δεν πέθαναν άδικα τα δικά μας παιδιά»; Όχι βέβαια. Ποιόν πρέπει να θάψω πρώτο λοιπόν; Και ποιό από τα θύματα πρέπει να γίνω;

Σκιάς λουλούδι θάφτηκε
στου θάνατου την πλάκα.
Τα πέταλά του δάκρυσαν
στου αίματος την σάρκα.

Γιατί λουλούδι μου γλυκό
δεν στάζεις μελωδία;
«Με αίμα κυλούν τα δάκρυα
βγαλμένα απ’ την κηδεία»

Γιατί απ’ τις στάλες δεν ανθείς
σε κήπων μεγαλεία;
«Με γάλα τους μεγάλωσαν.
Μεγάλη η τραγωδία».

Γιατί απ’ το κύμα της θρηνείς
της φλόγας μας τα πλοία;
«Μα δες. Ζούγκλα είν' ο κόσμος μας
κι οι άνθρωποι θηρία».

Τί λες λουλούδι μου νεκρό;
Αυτή ’ναι η κοινωνία.

Δαναΐδα

Σημείωση Α:

Το μικρό – και κατά τη γνώμη μας συγκλονιστικό – κείμενο πάνω απ’ το ποίημα ανήκει στην ίδια ποιήτρια και αποτελεί απόσπασμα του γράμματος που έστειλε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και στο οποίο εμπεριέχεται και το ποίημα. Επίσης, υπάρχει άλλο ένα ποίημα που θα αναρτήσουμε σε μεταγενέστερο χρόνο. Και τέλος μια ερώτηση προς εμάς, που δεν θα την αναφέρουμε. Αλλά η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι: «Ο άνθρωπος, σφυρηλατούμενος μέσα από τις φλόγες της ζωής, αποκτά κάποια στιγμή μια σχετικά ικανοποιητική απάντηση. Όχι ξεκάθαρη, δυστυχώς. Μη βιάζεσαι να καταλήξεις τώρα σε συμπέρασμα, γιατί μοιραία θα είναι επηρεασμένο από τα γύρω μας γεγονότα. Για να καταλήξεις σε κάποιο επαρκές συμπέρασμα απαιτούνται ήρεμα νερά. Και ίσως βαθιά αναζήτηση του ίδιου σου του εαυτού πρώτα-πρώτα».

Σημείωση Β:

Σε λίγη ώρα, στις 12:00 το μεσημέρι, στο Νεκροταφείο Αμαρουσίου γίνεται η κηδεία μιας εκ των τριών αδικοχαμένων υπαλλήλων της Marfin, της Παρασκευής Ζούλια, η οποία κατάγεται από το Αίγιο και κατοικούσε στο Μαρούσι. Εμείς θα παραβρεθούμε εκεί…

Verse Monkey!

Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010

Η δήλωση του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου


Την προάσπιση της Δημοκρατίας με αφορμή τα γεγονότα στην Αθήνα και τα οικονομικά μέτρα ζητά ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος. Σε ανακοίνωση του που διανεμήθηκε σε όλα τα Μ.Μ.Ε. πριν από λίγο, αναφέρει:

«Αφουγκράζομαι το κοινό αίσθημα του πόνου και της θλίψης, αυτό που πλέον υπερβαίνει κάθε ‘κατηγορώ’. Όταν ο θυμός υπερχειλίζει, όταν η ελπίδα δεν διαφαίνεται, το συναίσθημα εκφράζεται με βία και αντίδραση. Όμως τώρα, δεν είναι η στιγμή να υποκύψει η Ελλάδα και ο λαός της σε αυτή την οργή, όσο δικαιολογημένη και εάν είναι. Τώρα είναι η στιγμή να προασπίσουμε την πίστη μας στην Δημοκρατία. Είναι η στιγμή να θυμηθούμε, ότι στις πιο δύσκολες δοκιμασίες αντεπεξήλθαμε με την ανεξάντλητη δύναμη που συσσωρεύουμε όταν είμαστε ενωμένοι.

»Προκειμένου να κατορθώσει η ελληνική κοινωνία τα πρώτα, επώδυνα βήματα εξόδου από την ύφεση, είναι αναγκαία μια υπέρβαση: να διαχωρίσει, για κάποιο διάστημα, την πολιτική και κοινωνική κρίση από την οικονομική. Όπως κάθε υπέρβαση, χρειάζεται δύναμη και υπομονή. Εντός των Δημοκρατικών θεσμών, ο λαός μπορεί να βρει έκφραση και ελευθερία, να απαντήσει στην αδικία, να βρει το σθένος να κρατήσει την Ελλάδα ψηλά.

»Προ πέντε εβδομάδων, βρισκόμενος στο Πήλιο, είχα εκφράσει την σκέψη, ότι ενδεχομένως, να πλησιάζουμε στο σημείο μιας συντονισμένης, ειρηνικής διαμαρτυρίας της ελληνικής κοινωνίας, όπως έγινε προ ετών στην Ιρλανδία, όπου ο λαός, με μια σύσσωμη, σιωπηρή πορεία έδωσε το στίγμα της κοινής γνώμης σε όσους πλήγωναν την χώρα και τους πολίτες της. Αυτή ήταν η στάση ενός λαού έναντι στην τρομοκρατία, αυτή πιστεύω πως πρέπει να είναι και η απάντηση σε όσους απειλούν την Δημοκρατία στην Ελλάδα.

»Εάν λυγίσει ο λαός, θα είναι θύμα, εάν αντιδράσει, θα είναι θύτης.

Εάν όμως, με την σοφία της ηρεμίας και την δύναμη της αλληλεγγύης υπερβεί τον πόνο της αδικίας, θα βγει νικητής και θα φωτίσει τον δρόμο για την επόμενη γενιά, για τον υπόλοιπο κόσμο».

Αυτή είναι η δήλωση του Κωνσταντίνου και εμείς θα συμπληρώσουμε ότι είναι καιρός πλέον να έρθει κι αυτός για να βοηθήσει. Είναι άξιος πολιτικός, εξαιρετικός άνθρωπος, και δεδομένου ότι μιλά και τάσσεται υπέρ της Δημοκρατίας – με τη σημερινή της έννοια ελπίζουμε – είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθεί το κατάλληλο πλαίσιο ώστε να ενταχθεί (ως νόμιμα εκλεγμένος και με αρχή και λήξη θητείας) στο κυβερνητικό δυναμικό της χώρας μας. Ασφαλώς όχι ως βασιλιάς, αλλά ως σημαίνων πολιτικός άντρας.

my-signature-rain-animation

Τετάρτη, Μαΐου 05, 2010

Η τραγωδία στην Marfin (και πώς έγινε...)


Όλες οι λεπτομέρειες που θα διαβάσετε παρακάτω, προέρχονται από προσεκτική συλλογή των στοιχείων, όπως παρουσιάστηκαν νωρίτερα στα Μ.Μ.Ε.…

Το γεγονός: Τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, δύο γυναίκες και ένας άντρας, έπεσαν νεκροί από ασφυξία μέσα στο χώρο εργασίας τους, στο κέντρο της Αθήνας. Η μία γυναίκα βρισκόταν στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της, ενώ αρκετοί ακόμα υπάλληλοι, αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Συνέβη στην οδό Σταδίου, στο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο της Marfin.

Η Τράπεζα Marfin, δεν συμμετείχε στην προγραμματισμένη για σήμερα γενική απεργία. Οι υπάλληλοι, υποχρεούνταν να βρίσκονται – και ασφαλώς βρίσκονταν – στις θέσεις τους από το πρωί. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι, παρακάλεσαν να τούς επιτραπεί ημιαργία και να σχολάσουν. Δια χειλέων όμως ενός διοικητή στον αρμόδιο τομέα, το αίτημά τους, απορρίφθηκε. Η τραγωδία αρχίζει…

Η πορεία των διαδηλωτών - μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε - ξεχύνεται στους δρόμους και τα σοκάκια της Αθήνας. Συχνά εκτρεπόμενη κατά τόπους, ενώ ασυγκράτητη καταγράφεται η οργή του πλήθους. Ακούστηκε ότι, απ’ όπου πέρασε αυτή η πορεία, άφησε παντού ζημιές. Το σπάσιμο των βιτρινών, βεβαίως, σε ημερήσια διάταξη… Και μοιραία, κάποια στιγμή, πλημμύρισαν την οδό Σταδίου.

Τρεις νεαροί ελάχιστα ξεχωρίζοντας απ' το υπόλοιπο πλήθος πέρασαν απέξω με καλυμένα τα πρόσωπά τους. Μια κοπέλα και δύο αγόρια. Η κοπέλα ανοίγει την τσάντα της και βγάζει δυο αυτοσχέδιες «μολότοφ», καθώς κι ένα μπιτόνι βενζίνη. Τα αγόρια παίρνουν στα χέρια τους τις «μολότοφ» κι αφού σπάζουν την τζαμαρία, τις εξακοντίζουν με μανία στο εσωτερικό.

Ένα δολοφονικό χέρι συμπληρώνει το αποτρόπαιο έργο ρίχνοντας μέσα και το μπιτόνι… (Φεύγουν). Η Πρώτη Πράξη του δράματος έχει μόλις ολοκληρωθεί… Ακολουθεί η Δεύτερη Πράξη… (Σημείωση: Ο φθόγγος «δ» του δράματος γράφεται με μικρό. Ω, ας ήταν κεφαλαίο. Ας ήταν ένα Δράμα του Θεάτρου και τίποτ’ άλλο)… Το μπιτόνι λαμπάδιασε και έγινε φωτοβολίδα.

Οι υπάλληλοι φαίνονταν από την τζαμαρία, δεν ήταν αόρατοι. Ούτε τα τζάμια φιμέ. Δεν υπήρχαν στόρια – κανένα διατηρητέο κτίριο δεν επιτρέπεται να έχει στόρια ή έστω προστατευτικό πλέγμα. Δεν επιτρέπεται… Οι υπάλληλοι αιφνιδιάστηκαν. Πανικοβλήθηκαν. Δεν είχαν όμως δίοδο διαφυγής. Η έξοδος, ένα πυροτέχνημα.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα, οι άγγελοι… Ανεβαίνοντας τη σκάλα, ο αέρας… Ανεβαίνοντας τη σκάλα, η σωτηρία… Στον τρίτο όροφο δυο γυναίκες (η μια έγκυος, όπως είπαμε ήδη). Στην αίθουσα συσκέψεων η σωτηρία της, μα κράτησε όσο ο αέρας. Ύστερα ήρθαν οι άγγελοι. Η άλλη γυναίκα βρήκε την μπαλκονόπορτα αλλά δεν την άνοιξε. Στο απέναντι κτίριο…

Στο απέναντι κτίριο, είδανε… Τα παπούτσια της, από τη χαραμάδα: «Νόμισα πως ήταν μόνο παπούτσια», δήλωσε στην τηλεόραση ο τριανταπεντάχρονος μάρτυρας, που εργαζόταν την ίδια μαύρη ώρα σε γειτονική υπηρεσία, κοντινό κτίριο, κι αυτός. «Κοίταξα προς τα εκεί και είδα δυο παπούτσια να …πέφτουνε! Δεν κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος»!...

Και ούτε πρόλαβε κι ο τρίτος νεκρός… Στο τσακ πριν να ανοίξει το παράθυρο του κλιμακοστασίου, που οδηγούσε πάλι στον τρίτο όροφο… Για λίγα μόλις δευτερόλεπτα, αναφέρθηκε ότι έχασε τη ζωή του. Ίχνη από εγκαύματα στις σορούς δεν διαπίστωσε ο ιατροδικαστής. Ούτε εμφανή κάποιο μώλωπα στην αγωνία τους για επιβίωση.

Στον πρώτο όροφο, ένας υπάλληλος πήδηξε από το μπαλκόνι σκάζοντας στο πεζοδρόμιο με το θώρακα. Ζει, νοσηλεύεται στην εντατική. Χαροπαλεύει. Τρίτη Πράξη: Το βρέφος το πήρε ο άγγελος.

Α, λίγες λεπτομέρειες μένουν, διατυπώσεις ρουτίνας θα έλεγε κανείς: Οι ένοχοι θα βρεθούν, βεβαίως. Οι ηθικοί αυτουργοί δεν θα βρεθούν - ξανά βεβαίως. Οι νεκροί δεδικαίωνται, θα χρησιμέψουν στους μελλοντικούς αγώνες, στεκόμενοι στο πλευρό ένθεν και ένθεν των φατριών. Η Ελλάδα έπαθε ανήκεστη βλάβη. Οι συγγενείς και οι φίλοι θλίβονται. Και πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, κάτι τέτοια κάναμε – διαβάστε Ιστορία.

Συλλυπητήρια…

my-signature-rain-animation

Επιλογή


Στη ζωή μου
κράτησα
πια
τ’ απαραίτητα·
την ευχή της μάνας
μια σπίθα φως...

και την πένα μου.

Νίκος Μπατσικανής (Ιστοσελίδα)

Δευτέρα, Μαΐου 03, 2010

Του αποχωρισμού


Συναντήσαμε στο http://troktiko.blogspot.com, τούτο το συγκινητικό βίντεο. Η περιγραφή στο You Tube αναφέρει: "Αυτός ο αδέσποτος γάτος βιντεοσκοπήθηκε στην Τουρκία (στο Kızılsaray, περιοχή της Antalya)να προσπαθεί να επαναφέρει στη ζωή το ταίρι του που χτυπήθηκε από αυτοκίνητο. Αν και κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να τον βοηθήσουν, ο άσπρος γάτος αντιστάθηκε να τους αφήσει να πλησιάσουν για δύο ολόκληρες ώρες. Στο τέλος, ήθρε ένας κτηνίατρος και πήρε την τραυματισμένη θηλυκή γάτα. Δυστυχώς ήταν πολύ αργά πια για να αντιστρέψει το μοιραίο".

Το τραγούδι που ακούγεται μέσα στο βίντεο, λέγεται "Eppure Sentire (Un Senso di Te)" και το τραγουδά η Elisa. Εμείς θελήσαμε εδώ παρακάτω να παραθέσουμε κι ένα δικό μας μικρό ποίημα... Τίτλος: "Του Αποχωρισμού".

Τα λόγια που δεν είπες, εγώ τ’ άκουσα
κι όλες τις προσταγές σου, τις υπάκουσα,
και σ’ έλουσα, και μ’ άλλα ρούχα σ’ έντυσα,
κι ούτ’ έφαγα, κι ούτ’ ήπια, κι ούτε γλέντησα.

Και ξάπλωσα με σένα, μα δε μίλαγες,
και μ’ όλα τα φιλιά μου, δε με φίλαγες,
απόκαμα κι απείδα και κοιμήθηκα
και ξύπνησα την νύχτα και λυπήθηκα.

«Γιατί λυπάσαι, αγάπη μου», με ρώτησες,
κράτησες ένα αστέρι και με φώτισες,
σήκωσες τη σελήνη και με μέρωσες,
άναψες και τον ήλιο και ξημέρωσες.


Verse Monkey!

...ανάσα Αγάπης

neraida-animation


Νεράιδα θα ήθελε να ήταν μια σταγόνα
να πλέει στ' ουρανού σου τα νερά
να βρέχει την ματιά σου σα γοργόνα
ν’ ανθίζει μες τα χέρια σου ομορφιά…

Μα μόν’ στάζει απ’ τ’ ονείρου το φεγγάρι
και χορεύει στης μορφής σου τον ρυθμό.
Τί κι αν μάσκα θε να βάζεις στο σκοτάδι
απ’ τα δάκρυα θα σου φέγγει «σ’ αγαπώ».

Μην αφήσεις να πνιγεί σε άλλο χάδι,
καραμέλες μη πετάξεις στον βυθό
τ’ άλλα χέρια γδύνουν πέτρινο διαμάντι,
η ματιά σου είν' το μόνο αληθινό.

Κι ανασαίνει πριν στο κύμα να πεθάνει
και ελπίζει το μαχαίρι να ’ν’ γλυκό
στο χαρίζει άθελά της μες το βράδυ
ν’ απαλύνεις τον τελευταίο της στεναγμό.

Δαναΐδα

Κυριακή, Μαΐου 02, 2010

Σ' αγαπώ


...το Ωμέγα ένας τόνος τελειώνει
να τονίσει το τέλος που λιώνει
σ' ουρανού την βροχή που παγώνει
ένα δάκρυ απ' του Πι τα σκαλιά.

και το Άλφα φτωχή ανεμώνη
που δυο πέταλα στάλαξε μόνη
στρογγυλά μ' έν'αγάπης τιμόνι
που χωρίζει στυλού ψαλιδιά.

κι είν' το Γάμα ψαλίδι που κόβει
του πελάγου σχοινί που τεντώνει
στης σελίδας τ' ονείρου σεντόνι
πλάι σε βότκας σπασμένα γυαλιά

κι ίσως τρύπα είν' το Άλφα απο πιόνι
μες σε έρωτ' ανέμου την σκόνη
που η γλυκιά μαχαιριά το σκοτώνει
σε τετράδιο απο φύλλας καρδιά.

μα το Έψιλον θάβει το χιόνι
και το Σίγμα ένα δάκρυ ματώνει
στο κενό που τ' αντίο πληγώνει
μίας λέξης την δόλια ομορφιά.

Δαναΐδα