Μονάχα με την σκέψη δυο ματιών
κυλώ σ’ ονείρου βήματα
τ’ αστέρια σμίγουν με πανιά στου άνεμου τα κύματα
μ’ αυτά ποτέ δεν κολυμπούν
μονάχα κάτι ποιήματα
π’ ανοίγονται στο πέλαγο μα δε κοιτούν ψηλά.
Και όλα είν' πάντα τόσο μάταια
σαν τα νήματα
που μάτωσαν κρατώντας την σελήνη
σ’ ήλιου μνήματα
για να φαντάζει λαμπερή
σε νύχτα Αγγέλου θύματα
αφού κανείς μας δεν θα δει πως είν’ σκιά.
Δαναΐδα
1 σχόλιο:
Σκοτεινό αλλά όμορφο σαν κρυφή σκέψη
Δημοσίευση σχολίου