Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010

Της Άννας Φρανκ τα μάτια...


Είδα της Άννας Φρανκ τα μάτια τα θλιμμένα, να με κοιτούν από τα βάθη του χρόνου,
ήταν μάτια αθώα, παιδικά κι απορημένα, να με ρωτούν για τα όρια του ανθρώπινου πόνου.

Εκεί στη σοφίτα που έζησε κρυμμένη, το ημερολόγιο να κρατά, μια δέσμη είναι από αστέρια,
έξω λύκοι ανθρωπόμορφοι και ήρωες ματωμένοι, μίσους στρατώνες χτίζονταν και φόνοι με κόκκινα χέρια.

Ύστερα ήρθανε αυτοί με το αγκυλωτό δηλητήριο, τα αθώα μάτια φυλάκισαν σε συγκέντρωσης στρατώνες,
μα έμεινε το ημερολόγιο, ένα ακόμη πειστήριο, σαν άλλο ευαγγέλιο ανθρωπισμού ανά τους αιώνες.

Εσύ, μικρή μου Άννα Φρανκ, στα δώδεκα κατάλαβες τόσα όσα μάταια γυρέψαμε στον κόσμο ν’ αλλάξουν,
την κακία, το ρατσισμό, το θάνατο μετάλαβες, μα είναι οι ψυχές των παιδιών που κάποτε θα φωνάξουν.

Της Άννας Φρανκ τα μάτια τα θλιμμένα, είναι όλων των παιδιών του κόσμου από Ασία και Αφρική,
ίδια πονούν, ίδια πεινούν και ίδια είναι τρομαγμένα, ίδιος ακόμη ο κόσμος, παραμύθι με όψη φονική.

Αργύρης Ντεγκούδης

Δείτε το ιστολόγιο του κ. Αργύρη Ντεγκούδη

Παρασκευή, Ιουνίου 18, 2010

Jason goes to Hell


Ιστός επάλιωνε αμερικανικός,
πεδία αλλάζαν οι ουρανοί πάνω τρεχάτοι,
φονιάς που εξύπναγε, ο μασκοφόρετος
κι η κατοικία του, κι αυτή δεν κλείνει μάτι.

Μια κόρη γδύνεται πιο κει, στη σιγαλιά
κι άσεμνα σφίγγεται ένας νέος στο κορμί της,
μες στη βραδιάτικη ησυχία του φονιά,
που ’ναι δικιά του τούτη η ερημιά της φύσης.

Σε κτήμα που ’χε απ’ το αίμα ποτιστεί,
νεαρών πολύ μακριά απ’ το σπίτι κοιμηθέντων,
απόψε η γης η χωματένια έχει ανοιχθεί
και τον τραβούν γροθιές των αδικοπαρμένων.

Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος

(Από το βιβλίο του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου, "Καφές με θέα στην Κόλαση"). V.M.!

Πέμπτη, Ιουνίου 17, 2010

Όταν τα Πνεύματα


Όταν τα Πνεύματα θα ’ρθουν για μένα
και μ’ ένα άλλο όνομα θα με καλούν
σε κάποια σύναξη μακριά στα ξένα,
δάκρυα απ’ τα μάτια μου, δε θα κυλούν.

Θα ’μαι πανέτοιμος, ωραία ντυμένος,
στο ίδιο δωμάτιο που μένω εδώ
κι Εκείνα, αόρατα προηγουμένως,
μορφές θα γίνουνε, για να τα δω.

Μ’ έκπληξη απέραντη θα διαπιστώσω
πως γνωριζόμασταν απ’ τα παλιά,
φίλοι, που – απίστευτο! – μού ’λειψαν τόσο,
μ’ όλα τα χάδια τους και τα φιλιά.

Ω, τι χαρούμενοι θα μοιάζουν όλοι,
πράγματα αμέτρητα θα με ρωτούν,
έξω, τα φώτα της θ’ ανάβει η πόλη
κι οι ανθρώποι αμέριμνοι θα περπατούν.

Όταν τα Πνεύματα θα με φωνάξουν,
εσύ, είμαι σίγουρος, θα το αισθανθείς,
όνειρα του ύπνου σου θα σε ταράξουν
ή κάποιος θόρυβος να φοβηθείς.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Πρόσκληση για τα δικά σας έργα:

Στείλτε μας τις δουλειές σας (άρθρα, ποιήματα, μικρά κείμενα)! Ως γνωστό, το Verse Monkey! είναι το δικό σας βήμα. Εντάξει, αναρτούμε κι εμείς, αλλά κυρίως εσείς, με την ενεργή παρουσία σας μας δίνετε δύναμη για τη συνέχεια.

Τρίτη, Ιουνίου 15, 2010

Στα ντους


Ο Κρατούμενος (από μέσα του):

Γδύνομαι ολόκληρος, μπαίνω στα ντους,
μ’ άλλους κρατούμενους, ψηλούς, κοντούς,
δίχως ν’ αλλάξουμε λέξη καμιά,
άβουλα αγάλματα, σκέτα κορμιά.

Άλλος αδύναμος, καχεκτικός,
άλλος ευλύγιστος, ερωτικός,
κανόνας άγραφος πώς θα φερθείς,
μη δείξεις κίναιδος ή ηδυπαθής.

Ο ίδιος Κρατούμενος (φωναχτά):

Βίρα τις άγκυρες, καπετάνιο!...

Ο Φύλακας (ειρωνευόμενος τον Κρατούμενο που φώναξε):

Πλύσου με τη μάνικα,
μ’ άνηκες και σ’ άνηκα,
τ’ άσπρα δόντια τρίξε μου,
τ’ αχαμνά σου δείξε μου,
πες μου θα μ’ εκδικηθείς,
φτάνει μόνο να πλυθείς,
ψύλλους να μην πιάσουμε,
για’ θα τα χαλάσουμε,
ρίξε απ’ το κεφάλι σου,
στα ριζά της άλυσου
κι αν παγώνει το νερό,
χόρεψε να σε χαρώ,
χόρεψε κρατούμενε,
μ’ όσο κέφι σού ’μενε.

Οι υπόλοιποι Κρατούμενοι (ρυθμικά):

Γιο-χο-χο, γιο-χο-χο, πήραν την Ιεριχώ.
Στα ρηχά, χαχαχά, με μια σάλπιγγα που ηχά.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η επιστολή της κυρίας Ζαλώνη και η απάντησή μας

Η Φίλη μας, Ποιήτρια-Συγγραφέας κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη, έστειλε χθες βράδυ στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο την παρακάτω επιστολή:

Κύριε Τουμάση,

Είδα εκεί στην σελίδα την διαφωνία κάποιου Καλληφρονά.

Έχει από ένα μέρος δίκιο, το ποίημα:
«Το κορμί σου με μύρα / Άγαλμά μου θα πλύνω κλπ.»

Είναι τραγούδι. Και όπως ξέρουμε οι στίχοι και των πιο διάσημων
τραγουδιών πολλές φορές μας φαίνονται απλοί.

Όσον αφορά το «Έγκλημα στο Πάρκο» για να βγάλει κάποιος σωστή
κρίση πρέπει να το διαβάσει όλο από τα αυτιά έως το οπισθόφυλλο.

Είναι μια μεγάλη μεταφορά.

Δεν είμαι εγκληματίας για να σκοτώσω έστω ένα άγαλμα. Είμαι ονειροπόλα γυναίκα με την διαφορά ότι βρήκα την δύναμη εγώ το σκότωσα το όνειρό μου γιατί ήταν άκρως απραγματοποίητο.

Απολαύσανε όμως την τρυφερότητα των στίχων μου οι αναγνώστες σου.
Ευχαριστώ για όσα κάνεις για μένα και προπαντός ευχαριστώ που
μ’ αγαπάτε.
Για να ζω, έχω ανάγκη και την αγάπη των φίλων μου.

Παναγιώτα Ζαλώνη
_______________________________________

Και η απάντησή μας:

Αγαπητή κυρία Ζαλώνη,


Όλοι έχουμε αγαπήσει το έργο σας, το οποίο σκιαγραφεί τη μορφή σας. Τη λογοτεχνική μορφή σας, εκείνη της "αληθινότητας του γραπτού" και της "γλύκας στον ήχο"...

Εκείνο που θέλουμε να προσθέσουμε στις εύστοχες παρατηρήσεις σας, είναι ότι κανένα ποίημα αφότου εγίνηκε και μετά, δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Από μόνο του μιλάει εύγλωττα.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και στα επιμέρους του, "εξ όνυχος" καταδεικνύει "τον λέοντα"...

Επίσης, κανένα μεγάλο σε μέγεθος ποίημα δεν στερείται των "ατυχών στιγμών" του. Όμως, εάν είμαστε αληθινοί - εμείς οι λογοτέχνες - τούτες οι "ατυχείς στιγμές" μπορεί και να μην είναι τόσο ατυχείς. Δηλαδή, είναι ευτύχημα και συμβάλλει στην περαιτέρω αποκρυπτογράφηση του παζλ "Λογοτέχνης-Λογοτέχνημα", να υπάρχουν τέτοια σημεία μέσα στο έργο.

Πόσω μάλλον, που ο γράφων επέλεξε συνειδητά το εν λόγω σημείο ως χρήσιμο να δημοσιευτεί (αποσπασματικά) στο ιστολόγιό μας. Διότι μπορεί να υστερεί σε Τέχνη του Λόγου (ενδεχομένως, αν δεχτούμε τα λεγόμενα του κυρίου Καλλιφρονά), πλην όμως υπερτερεί σε άρωμα...

Τέλος, ο φόνος είναι ένα τελεσίδικο γεγονός το οποίο, άμα τη τελέσει του, δεν επανορθώνεται πλέον. Αόρατους φόνους διαπράττουμε καθημερινά όλοι μας. Σκοτώνουμε χιλιάδες αγάλματα την κάθε μέρα μας. Τα αγάλματα, απλώς δεν το γνωρίζουν. Όπως άλλωστε και οι σκέψεις μας είναι κρυφές. Τα αγάλματα βλέπουν μόνο το προσποιητό χαμόγελό μας.

Κι αυτό τα κάνει να παραμένουν αγάλματα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης, για το
Verse Monkey!

Δευτέρα, Ιουνίου 07, 2010

Ανδρειοσύνη


Το ποίημα ΑΝΔΡΕΙΟΣΥΝΗ περιλαμβάνεται στο CD που συνοδεύει την ποιητική συλλογή «ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ», Εκδόσεις ΞΕΡΟΛΙΘΙΑ – ΑΘΗΝΑ 2010.

ΠΟΙΗΣΗ: Μάρκος Σαρημανώλης
ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ: Κώστας Ξυλούρης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ: Σταμάτης Αλεξανδράκης

Με όλη μου την καρδιά θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με στήριξαν - και πίστεψαν στην αξία του έργου μου όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω χρέος μου να παραμείνω πιστός συνεχιστής της λαϊκής μας παράδοσης…

Μάρκος Σαρημανώλης

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

Νιφάδα μικρή


Νιφάδα μικρή
γρήγορα έλιωσες
στο χέρι μου
πριν προλάβω
το σχήμα σου
στους λειμώνες
της καρδιάς μου
να χαράξω.

Νιφάδα μικρή
γρήγορα έλιωσες,
δε μ’ άφησες
το σχήμα σου να πιω,
να πάρω κι εγώ
γεύση νιφάδας.

Αχ, γιατί έλιωσες
τόσο νωρίς
σαν να σε κυνήγαγε
φωτιά;

Νιφάδα μικρή
έχεις τη φλόγα
του Πλάστη
στην παγωμένη σου
μορφή κι η χάρη σου
άστρο λάμπει
στα γυμνά μου δάχτυλα.

Αχ, δεν πρόλαβα
τις γωνίες σου
να διαβώ,
στα σοκάκια τους
να χαθώ
το λευκό τους χρώμα
στάλα στάλα
κόντρα στον ήλιο
να μελετήσω.

Δεν πρόλαβα,
έλιωσες
σαν παρτιτούρα
πριν γίνει μουσική,
έλιωσες
σαν έρωτας
πού ’μεινε
παράπονο
στο στόμα
πλάνητα αναστεναγμού.

Νιφάδα, έλιωσες
και λευτερώθηκες!

Αχ, το νέκταρ σου
γυρεύουν
λίγοι στίχοι μου
ρακένδυτοι
που φιλοδοξούν
ποίημα να γίνουν
σαν εσένα
νιφάδα μου μεγάλη!

Βασίλης Κομπορόζος

Ανία


Αυτό το ποίημα συμμετέχει σε διαγωνισμό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και λόγω κάποιου όρου που διέπει αυτόν τον διαγωνισμό δεν μπορούμε προς το παρόν να το προβάλλουμε εδώ.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παρασκευή, Ιουνίου 04, 2010

Έγκλημα στο πάρκο (απόσπασμα)


Σε σκότωσα…
Φαρμακώθηκα…
Πού να σταθώ;
Η γη δε με χωράει.
Τα μάτια μου γέμισαν άβυσσο.
Λάθος παραμύθι γράψαμε, Άγαλμά μου.
Ίσως το πεπρωμένο να το απαιτούσε,
Ίσως…
Προσπαθώ τώρα ν’ αποδεχθώ τη συντέλεια.
Τι θ’ απογίνει η γη
δίχως το φως της αγάπης μας;
Πόσο ν’ αντέξει κανείς
τέτοια πραγματικότητα;
Ο καημός καίει βαθιά ως το κόκαλο.
Η Κόκκινη Παπαρούνα σπαρταράει στο Πάρκο.
Συναισθήματα ματωμένα και ματαιωμένα…
Πού χάθηκαν οι αμίλητες λέξεις σου;
Ω, Μοίρες δύστροπες!
Βαριά η ψυχή μου, σκοτισμένη.
Οργώνω τη νύχτα με λυγμούς,
αγγίζοντας το λυσίκομο πόνο
στη φτερούγα του στίχου.

Ο βόγκος της ψυχής μου
ξεφεύγει απ’ τα όριά του.
Πέφτω στη γη γονατιστή.
«Γιατί», ρωτώ;
Ύστερα πάλι σιωπώ.
Δε βρίσκω λέξεις, ούτε υπαινιγμούς.
Σε συνέθλιψα, είδωλό μου,
με τη σιδερένια μπότα της αξιοπρέπειας.
Σε λίγο,
θα ξεκινήσει η πομπή του ενταφιασμού σου,
μαζί με της ψυχής μου.
Να σε φροντίζω στον Άδη…
Να σου λέω: «Μη… μη…»
– Πάντα υπερπροστατευτική.
Το σύνδρομο της μάνας –.

Παναγιώτα Ζαλώνη

(Από το βιβλίο ποίησης της Παναγιώτας Ζαλώνη, "Έγκλημα στο πάρκο", εκδόσεις "Ατέρμονο", Αθήνα 2007).