Είδα της Άννας Φρανκ τα μάτια τα θλιμμένα, να με κοιτούν από τα βάθη του χρόνου,
ήταν μάτια αθώα, παιδικά κι απορημένα, να με ρωτούν για τα όρια του ανθρώπινου πόνου.
Εκεί στη σοφίτα που έζησε κρυμμένη, το ημερολόγιο να κρατά, μια δέσμη είναι από αστέρια,
έξω λύκοι ανθρωπόμορφοι και ήρωες ματωμένοι, μίσους στρατώνες χτίζονταν και φόνοι με κόκκινα χέρια.
Ύστερα ήρθανε αυτοί με το αγκυλωτό δηλητήριο, τα αθώα μάτια φυλάκισαν σε συγκέντρωσης στρατώνες,
μα έμεινε το ημερολόγιο, ένα ακόμη πειστήριο, σαν άλλο ευαγγέλιο ανθρωπισμού ανά τους αιώνες.
Εσύ, μικρή μου Άννα Φρανκ, στα δώδεκα κατάλαβες τόσα όσα μάταια γυρέψαμε στον κόσμο ν’ αλλάξουν,
την κακία, το ρατσισμό, το θάνατο μετάλαβες, μα είναι οι ψυχές των παιδιών που κάποτε θα φωνάξουν.
Της Άννας Φρανκ τα μάτια τα θλιμμένα, είναι όλων των παιδιών του κόσμου από Ασία και Αφρική,
ίδια πονούν, ίδια πεινούν και ίδια είναι τρομαγμένα, ίδιος ακόμη ο κόσμος, παραμύθι με όψη φονική.
Αργύρης Ντεγκούδης
Δείτε το ιστολόγιο του κ. Αργύρη Ντεγκούδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου