Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2012

Το τέλος της φυγής


Να δούμε πώς θα περάσει
κι αυτό το ιοβόλο καλοκαίρι…

Πώς θα τελειώσει το πανηγύρι
των απελπισμένων
και των αναχωρητών…

Πώς θα κλείσει η μεγάλη πύλη του λοιμού
και πώς ανήμπορα τα δέντρα
θα παραδοθούν στη φωτιά
και θα υποκύψουν.

Σε λίγο θα μαζευτούνε
οι σκιές του απογεύματος στο κατάστρωμα
και μες στην αχλή και στο συννεφόκαμα
μια-μια θα εξαφανίζονται σαν περιστέρια
σε χέρια ταχυδακτυλουργού.

Κι έτσι θα πέσει βαρύ πάπλωμα η νύχτα
ανάκατη με ήχους μυστικούς,
μουρμουρητά και υγρασία.

Χωρίς να το αντιληφθούμε
χωρίς να το περιμένουμε θα τελειώσει
το ταξίδι…

Κι όλα θα τρέξουν μπρος απ’ τα μάτια μας
εικόνες άυλες,
φύσεις νεκρές σε απέραντους λευκούς
ιδρωμένους τοίχους.

Να δούμε πώς θα ξεψυχήσει
κι αυτό το καλοκαίρι των αποκλήρων…

Πώς θ’ ανοίξουν
τα παράθυρα του φόβου
για να αποδράσει το όνειρο
και η επιθυμία.

Πώς θα κοιτάμε τους άδειους δρόμους
και τις βουβές πλατείες
πώς θ’ αναζητήσουμε
την ανάγκη του διαλόγου
σ’ ένα πακέτο τσίχλες
σε μια εφημερίδα
που δε θα διαβάσουμε ποτέ.

Πώς θα κοπάσει η φωνή μας
προτού ακουστεί
προτού προφτάσει να ψιθυρίσει
τις απαγορευμένες λέξεις
της αγάπης και του έρωτα.
Θα είμαστε όλοι εκεί
στην προκυμαία της σιωπής
με αποσκευές
καπέλα και λευκά φορέματα
ανδριάντες του εαυτού μας
ερωτικοί και αυτόχειρες
με το εισιτήριο της φυγής στο χέρι
δίπλα στην παγωμένη υψικάμινο.

Θα ήμαστε όλοι εκεί
χωρίς ουσιαστικό προορισμό
χωρίς ουσιαστική ανάγκη.

Αιχμάλωτοι της διαδρομής και της ανάγκης
που δημιούργησαν αυτοί που σκέφτονται
αντί για μας
αυτοί που αντί για μας αποφασίζουν
και προγραμματίζουν το πριν και το μετά.
Χωράμε όλοι στο ταξίδι,
χωράμε όλοι στο όνειρο
της «υπερφορτωμένης μπαταρίας»
που κατασκεύασαν για μας
οι ονειροκατασκευαστές
οι εργοδότες
και οι ινστρούχτορες

Τίποτε άλλο απ’ το ταξίδι δε μας απομένει
τίποτε άλλο απ’ τη φυγή δε μας καθοδηγεί.

Τίποτε άλλο
από την ετοιμασία της μεγάλης γιορτής
δε μας γοητεύει,
δε μας συγκινεί…

Τα καλοκαίρια των απελπισμένων
έχουν όλα το ίδιο χαμένο
κατακόκκινο γαλάζιο χρώμα
την ίδια μυρωδιά…

Μυρίζουν πεθαμένο νερό
ξεπλυμένο απόγευμα
και ναφθαλίνη.

Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2012

Της Αντίστασης


Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται ενάντια στα εξοντωτικά άδικα μέτρα

Βαθιά λακκούβα.
Πληγή στην αρμονία
του μονοδρόμου τους.


Βαθιά λακκούβα.
Χνάρια που παραπατούν
και λοξοδρομούν.


Σπασμένος δρόμος.
Παχύ φαίνεται χώμα
από κάτω.


(τάνκα)

Λυσσά ο βοριάς.
Κουλουριάζεται η φύση
μαστιγωμένη.

Παιδιά κρεμούν στη ράχη του
αεροπλανάκια.


Ραγισμένος δρόμος.
Μαργαρίτα ορθώνει
φλόγες Άνοιξης.


Βασίλης Κομπορόζος

Δείτε το ιστολόγιο ποιημάτων του ιδίου
Δείτε το ιστολόγιο με τα χαϊκού και τάνκα του ιδίου


Verse Monkey! Με τον ήχο του νου