Παρασκευή, Απριλίου 30, 2010

Το καλύτερο ποίημα του 2008


Το παρακάτω ποίημα ψηφίστηκε από τα Ενωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα για το έτος 2008. Δημιουργήθηκε από ένα παιδί στην Αφρική, το οποίο δεν είναι πάνω από 12-13 χρόνων και ζει στην Γκάνα. Απολαύστε τι έγραψε:

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώνω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον Ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, πάλι είμαι μαύρος.

Και συ λευκέ φίλε μου
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, είσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον Ήλιο, είσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, είσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, είσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, είσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, είσαι γκρι.

Κι ύστερα λες εμένα έγχρωμο;

Το πρωτότυπο ποίημα είναι γραμμένο σε τοπική διάλεκτο αλλά το γύρο του κόσμου κάνει η αγγλική του μετάφραση:

When I born, I black
When I grow up, I black
When I go in Sun, I black
When I scared, I black
When I sick, I black
And when I die, I still black.

And you white fellow
When you born, you pink
When you grow up, you white
When you go in sun, you red
When you cold, you blue
When you scared, you yellow
When you sick, you green
And when you die, you gray.

And you calling me colored?

Verse Monkey!

Fior - Kitaro (Never let you go)

Η τελευταία Παράσταση


Σε μι' άδεια νύχτα
δίχως βροχή
που αν είχε άρχοντα δεν θα 'χε αίμα
κόβεις τα δάκρυα στην χαραυγή
στάζουν σενάριο στ' άγριο στρέμμα.

Μα εσύ με βλέπεις δεν είμ' εγώ
κι ούτ' είσαι θάλασσα μα βύθισες τ' άστρα
στάζει το χέρι μου αίμα νερό
στάλαξες έρωτα μέσα στα κάστρα.

Μα η νύχτα χάνεται, πέφτ' η σκηνή
οι θύρες έκλεισαν πριν δω την μέρα
και μ' αφυδάτωσες κάθε στιγμή
γέλα απ' τα χάλια μου μπρος την αυλαία.

Παίζω στο ψέμα σου πριν να φανείς
μάσκες και ποιήματα όμως φοράει
ντύνω μια άλληνα μπας και με δεις
να,
χειροκρότα την πώς ξεψυχάει

Κρύψου στο θέατρο κι ας Σ' αγαπώ
ρόδα 'πο κύματα πνίχτα μες τ' άστρα
ήρθα μα μ' έδιωξες μ' ένα φτερό
φεύγω μα πέθανα
μπρος σου
στην μάσκα.

Δαναΐδα

Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Άνασσα Πόλη


Ο χρόνος τρέχει, κυλά σαν το νερό, φίλες και φίλοι, κι ο διαγωνισμός που προβάλλουμε τόσον καιρό τώρα εδώ παραπάνω, κι αυτός εκπνέει. Άραγε, δηλώσατε συμμετοχή; Γράψατε ένα ποίημα με τίτλο "Άνασσα Πόλη" ή μήπως ο τίτλος δεν σας ενέπνευσε καθόλου, στις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που βρεθήκαμε - κυριολεκτικά απ' τη μια στιγμή στην άλλη - να ζούμε;

Αύριο θα αφαιρέσουμε από το ιστολόγιό μας την σχετική ανακοίνωση, γι' αυτό όσοι επιθυμείτε έστω και την τελευταία στιγμή να συμμετέχετε, κάντε το τώρα! Είναι για καλό σκοπό. Είναι για να δώσουμε ζωή και νέα αύρα στο σύγχρονο λογοτεχνικό ρεύμα του τόπου μας. Και διαθέτουμε αξιολογότατους νέους δημιουργούς - ειδικά μάλιστα όταν τέτοιες "θεομηνίες" έξω, γεννούν αριστουργήματα.

Η δική μας συμμετοχή είναι εκτός συναγωνισμού, όχι επειδή σνομπάρουμε - κάθε άλλο! - αλλά επειδή η γραφή μας γίνεται εύκολα αναγνωρίσιμη, με κάτι λέξεις κλισέ που βάζουμε και σε άλλα ποιήματά μας, π.χ. "τ' άργανα", που σημαίνει "τα όργανα". Και δεν θέλουμε να φέρουμε σε δυσκολία την κριτική επιτροπή, που απαρτίζεται από καλούς φίλους... Ιδού παρακάτω, το εκτός συναγωνισμού ποίημά μας:

**********

Το διάδημα φορώντας της πόλης-κόρης τους,
τους βασιλείς σου, Αθήνα, σύρουν εξόριστους.

Ω, τι πομπή πελώρια, γυμνή, ανυπόδετη,
στην ξένη γη τους πάνε, κι όλοι αλυσόδετοι.

Στους τόπους των βαρβάρων, να τους αφήσουνε,
πόλεμο, αισχύνη, οδύνη, για να γνωρίσουνε.

Άκου τον σπαραγμό τους, παιδιού στα σπάργανα
κι αχούνε τα ταμπούρλα, παίζουνε τ’ άργανα.

Κέκροπας, Αμφικτύων, Πανδίων, Κραναός,
Αιγέας, Μενεσθέας, Οξύντης, Μέλανθος.

Ήρθα κι εγώ μαζί τους, ’δώ στο λιμάνι σας,
τα «πρέπει» σας να μάθω, μα και τα «κάνει» σας.

Κι αν βασιλεύς δεν ήμουν μιας πόλης άνασσας,
θρηνώ σε κάθε δρόμο, σε κάθε αλάνα σας.

**********

Μην αργείτε λοιπόν, βλέπετε δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Διασκεδάστε το. Φτιάξτε μια δική σας συμμετοχή - έστω στο παρά πέντε - και στείλτε τη. Προλαβαίνετε να ζήσετε μαζί μας, να ζήσουμε όλοι μαζί αυτή τη χαρά.

Για λεπτομέρειες σχετικά με τους όρους, κ.λπ., μπορείτε επίσης να κάνετε κλικ στο http://versemonkey.blogspot.com/2010/01/blog-post_28.html και να ρολάρετε λίγο παρακάτω, για να δείτε την σταθερή ανάρτηση.

Verse Monkey!

Τετάρτη, Απριλίου 28, 2010

Ρεμπέτικο


Ποιος θα φυτέψει εδώ χασίσι,
ο μπαγλαμάς να κελαηδήσει
και ποιος το φούμο θα μεριάσει,
μάγκα μου, να καλοκαιριάσει;

Απ’ το Παγκράτι ως του Παπάγου,
πιάσαν οι δρόμοι γλίτσα πάγου,
όποιος κυκλοφοράει πέφτει
κι εγώ πώς να ’ρθω σαν τον κλέφτη;

Μού ’χει παλιώσει το σακάκι
κι όποτε βγαίνω στο σοκάκι,
«κοίταξε», λένε, «τον τεμπέλη,
θα πάει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι».

Θανάσης Μαλεζάς

Ο Πρόεδρος


Πρόεδρος δω, Πρόεδρος κει,
Πρόεδρος παραπέρα,
τινάξανε οι Πρόεδροι
τα πάντα στον αέρα.

Μεγάλη γκρίνια ακούγεται.
Φαγώματα, βαβούρα,
μαλλιά κουβάρια γίνονται
και φαίνετ' η σαβούρα.

Πολλοί κοκόροι διαλαλούν
ότι θα ξημερώσει.
Όταν δούμε πως μας πουλούν
μας έχει πια σηκώσει.

Όσοι παίρνουνε μιά θέση
μας τρελλαίνουνε στο φέσι.
Όταν κάποτε τους ψάλλεις
διαμαρτύρονται πως σφάλλεις.

Πολλοί λένε πές τα, πές τα!
κι άλλοι σου ζητούν τα ρέστα.
Πού υπάρχει σοβαρότης,
να σωθεί η ανθρωπότης;

Θα μας σώσει ο Δεσπότης!...

Γεώργιος Βελλιανίτης

Κυριακή, Απριλίου 25, 2010

Συγνώμη


Χθες το βράδυ
που ζούσες
σε θεό σου γραπτό
μια ψυχή
σου ζητούσε
λίγο άρτο.
αυτό.

Κι αν και είχες
δεν είδες
και την βρήκες εδώ
να ’χει φύγει πια
μόνη
για έναν άδειο ουρανό.

Ας «τα θεία»
σε θρησκεία.
Είσαι ’σύ.
Είμαι ’γώ.

Δεν θ’ ακούσει
να λέμε
ότι φταίμε γι’ αυτό.

Χθες το βράδυ
απ’ την πείνα
στο σκαλί το φτωχό
ένα σώμα
ΚΟΙΤΑΤΕ
σαν σκουπίδι κι αυτό.

Μα γιατί να σε νοιάζει;
και γιατί να στο πω;
και ποιο κλάμα
ποιο δάκρυ
θα σε κάψει γι’ αυτό;

Τί κι αν τρώει σκουπίδια;
Τί κι αν ζει στο στενό;
Εσύ πάντα
ΚΟΙΜΑΣΑΙ
σε θεού σπιτικό.

Γι’ αυτό φύγε
τί στέκεις;
τί κοιτάζεις εδώ;
Την ματιά της παγώσαν
και το δάκρυ
καυτό
που κραυγάζει
φωνάζει
και ας στέκει νεκρό
στα σκαλιά σου
που ήταν
μόλις λίγο χρονώ.

Δαναΐδα

Σάββατο, Απριλίου 24, 2010

Το πτώμα


Δε γράφω ό,τι περίμενες εσύ·
καθόλου ό,τι ποθείς, εγώ δε γράφω.
Οι στίχοι μου ένα πένθιμο νησί,
καθένα διάστημα κι από ’ναν τάφο.

Μετράω σταυρούς, τους βάζω στη σειρά,
ψελλίζω: «Φτιάχνω ομοιοκαταληξία».
Τα μάτια σου, κοιτάζουν λαμπερά,
με μιας νεκρής θαρρείς, αταραξία.

Δεν πέθανες. Το φέρετρο αυτό εδώ,
δεν κλείνει μέσα το δικό σου σώμα.
Απλώς έχω καιρό για να σε δω
κι αγάπη μου, κουράστηκα· είμαι πτώμα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Τετάρτη, Απριλίου 21, 2010

Φθινόπωρο - Μάνος Ξυδούς


Τι κι αν ήθρε ο Απρίλης, ο γελαστής και γελαστός μήνας; Φθινόπωρο είναι! Γκρίζο κι άραχλο... Για την Ελλάδα μας, και για μερικούς από μας... "Φθινόπωρο" τραγουδάει κι ο τόσο πρόωρα χαμένος Μάνος Ξυδούς. Η ζωή τελικά είναι γεμάτη αποχωρισμούς. Μέχρι να...

Verse Monkey!

Τρίτη, Απριλίου 20, 2010

Το δόντι


*** Αφιερώνεται στη Δαναΐδα ***

Με τροχό και με τανάλια
κι άλλα τέτοια σύνεργα,
ένα δόντι που ’χα χάλια,
το ’βγαλα, πριν είν’ αργά.

Εσυνήθαε να δαγκάνει,
ό,τι μπρος βρισκότανε,
μα ένα «κρακ» μια μέρα κάνει
κι έκτοτε, κουνιότανε.

Δάγκανε το δάχτυλό μου,
μόλις με ταπείνωναν
και τα νεύρα στο μυαλό μου
μέσα, κατασκήνωναν.

Θύμωσε και με μια μάνα,
που από ανάγκη πιάστηκε
και τη φώναξε «πουτάνα»
και την καταράστηκε.

Τώρα πια, μια μαύρη τρύπα
χάσκει και δε βλέπομαι,
μα για τούτο που σάς είπα,
πιότερο σας ντρέπομαι.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Το φεγγάρι


Λάμπει, λάμπει το Φεγγάρι,
κύλησε στον ουρανό,
στάλα που το φως σταλάζει
…βρέχουν τ' άστρα τον βυθό.

Πλέει, πλέει το Φεγγάρι,
κύμα ονείρου στα νερά,
μα το κρύο πάγος μοιάζει
που δεν λιώνει στα βαθειά.

Φέγγει, φέγγει το Φεγγάρι
κι ανασαίνει το βουνό
μα τα φύλλα από τον Άδη
τ' αγνοφαίνουνε θολό.

Κοίτα, κοίτα το Φεγγάρι
τί σου γνέφει από ψηλά.
Μα η νύχτα είν' σκοτάδι
κι η ομίχλη ξαγρυπνά.

Δαναΐδα

Η Ρολογιά


Τι με κοιτάς θλιμμένη «Ρολογιά»
κι αρνείσαι επίμονα ν’ ανθήσεις;
Εγώ δεν διάλεξα τούτη τη σκλαβιά
κι εσένα αποζητώ τα μάγια να μου λύσεις.

Κι αν η ζωή, μου φέρθηκε σκληρά
και μ’ αποκλήρωσε μια μέρα η τύχη,
φούντωσε τα κλαδιά σου τ’ ανθηρά
να ζωντανέψουν πάλι γύρω οι τοίχοι.

Μη με κοιτάζεις μελαγχολική,
το μαύρο παρελθόν μη σε πικραίνει.
Η ελπίδα μας παραμονεύει πάντα εκεί
όπου κανείς μας δεν την περιμένει.

Κι αν τη χαρά μου τη μοιράσαν σε δελτίο
κι η παιδική φωνή μου έχει σιγήσει.
Πες μου πως είν’ κακόγουστο αστείο
και η νεράιδα η καλή μας δεν θ’ αργήσει.

Άρης Νόμπελης

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 32ο - Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.

Αοίδιμη φλόγα


Επίφθονα χρόνια χαϊδεύεις, στην ξάστερη… άσπρη σου αγκάλη.
Με αφιόνι τους θύτες σου τρέπεις… μα αυτοί σε κουρσεύουνε πάλι.
Τα μάτια γλαρά και μεγάλα… ερώτων βιράρουν τα νέφη!
Της δόξας σου το άγουρο γάλα, βαθιά το μεδούλι μου τρέφει.

Απίκραντη όχι! δεν είσαι! μα γέλια διαμάντια χαράζεις.
Το αύριο του κόσμου μιμείσαι… κι ας μέσα από θλίψη σπαράζεις.
Στις διάφανες πέτρες σου μύρο! στα επίζηλα βράχια… βοτάνια.
Ξεπλένουν… στιλβώνουν… διαλύουν… του Άδη τα μαύρα ντουμάνια!

Τα φώτα σου… άσβηστα! ολόρθα! μια δάδα της σύμπαντης πλάσης!
Σαν αύριο… σαν τότε… σαν τώρα… το πείσμα μια άτρωτης κράσης.
Πιστεύω… προσεύχομαι… κλαίω… αοίδιμη φλόγα πυρώνει.
Αυτό που με κάνει να λέω… αυτό που τις ρίμες σκαρώνει.

Συ ξόδεψες δάκρυ και σπέρμα… συ δάμασες λύκους κοπάδια!
Με ασίκικο ατσάλινο βλέμμα… ξανάστησες σπίτια ρημάδια!
Με πόδι κουτσό… με πενία… απόστρατα ρούφαγες πόνο.
Στου ψεύτη καιρού τη λαγνεία… ζητιάνευες όραμα μόνο.

Και να! πώς λαμπραίνει το δείλι! και να! πώς γλυκαίνει ο χειμώνας.
Η κόρη εσύ του Απρίλη! χρυσή σου φωλιά… Παρθενώνας!
Περήφανο σάλτο του κόσμου… η στάμπα σου… οξύγευστο μέλι.
Ψυχή… γοργοπόδαρο ότι… μορφή… φαγωμένο κουρέλι.

Ελπίδες, οράματα εγείρω… βραγιές να σου σπείρω με κρίνα!
Πληγή μου… φωτιά μου… μητέρα! κυρά μου… θεά μου… Αθήνα!
Βερέμισσα πια μη χωλαίνεις! μη στάξει το δάκρυ βαρύ.
Υπόσχεση κράτα και όρκο… ματιά και γροθιά σου σπαθί!

Σήκω και φύγαμε! πάμε! ατάσθαλο σύρε το βήμα.
Φονιάδες… προδότες πληρώνουν… πεθαίνουν… τους παίρνει το κύμα.
Χαρά της βραδύκαυστης λήθης… υπάρχεις βαθιά σαστισμένη.
Θανή στου κακού τα γεράκια!!! να λάμψεις ξανά τιμημένη!

Μαίρη Μπορμπουδάκη

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 31ο - Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.

Ωιμέ!


Πένθιμα ρούχα φόρεσε
απόψε η καρδιά μου
και σύρθηκε βαρύθυμα
στους δρόμους του κορμιού σου
που άλλοτε ξελόγιαζε με τ’ αγλαό του κάλλος
διαμάντι ως ήταν εκλεκτό στης γης το δαχτυλίδι.
Στον κόρφο σου δακρύζουσες
οι μαρμαρένιες κόρες
θρηνούν για την κατάντια σου
και για τον ξεπεσμό σου
και στον περίδοξο ναό ισκιώματα προγόνων
μ’ απελπισμού αλαλαγμούς
αφορισμούς σκορπίζουν.
Στα πέλματα σιχαμερά,
αχόρταγα σκουλήκια
το αίμα σου αναρροφούν
και τη ζωή σου κλέβουν
και στις παλάμες έχιδνες
την μοίρα σου χαράζουν.
Στο πελιδνό σου πρόσωπο το δάκρυ της σελήνης
μνήμες ξυπνά αλλοτινές,
ένδοξου παρελθόντος
και της καρδιάς η ωρυγή,
ραγίζει τη ματιά σου.
Ωιμέ!
Πού να βρω δύναμη να σε ξαναγαπήσω;
Μέλανας λίθος έγινες και πίσω θα σε ρίξω…

Μαρία Παχίτη

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 31ο - Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2010

Μια ασυνήθιστη επιστολή


Αγαπητέ άγνωστε αναγνώστη,

Δεν μπορώ να ξέρω ποιός ή ποιά είσαι. Σε σένα μιλάω που αυτή την στιγμή κοιτάζεις αυτές τις γραμμές. Λοιπόν, ξέρω ότι δεν σ' ενδιαφέρει ποιά είμαι τί είμαι αν είμαι κάτι ή τίποτα. Και καλά κάνεις δηλαδή. Απλά ζεις κι εσύ την ζωή σου. Όπως όλοι μας άλλωστε. Γι' αυτό όποια κι αν είμαι εγώ δεν έχει σημασία. Εσύ κοιτάζεις μόνο την δική σου ζωή. Ακόμα κι αν εγώ πεθαίνω μέσα στην πείνα και στην δίψα μου. Για σένα δεν έχει νόημα. Ακόμα κι αν ζω για να φτιάχνω την μπλούζα που φοράς. Για σένα δεν έχει αξία. Όμως εγώ θα την φτιάχνω και πάλι αύριο. Μην ανησυχείς λοιπόν. Εγώ είμαι πάντα πολύ μακριά για να ανησυχήσεις. Γι' αυτό και δεν με φτάνεις πότε. Όμως καταλαβαίνω. Χρειάζεσαι τα αεροπλάνα σου για να ταξιδεύεις. Τα μάτια σου για να ομορφαίνεις. Τα χέρια σου για να χειροκροτάς. Τα χρήματά σου για να θρέφεις τα μεγάλα σου όνειρα. Αυτά πάντως ξέρεις να τα θρέφεις καλά. Αλλά εντάξει, όχι εσύ βέβαια. Ο άλλος. Πάντα ο άλλος φταίει. Πάντα ο άλλος είναι ο άδικος. Πάντα ο άλλος είναι ο δολοφόνος. Όμως κοίτα λίγο καλύτερα. Έχετε τις ίδιες ζάντες. Σκέψου λίγο καλύτερα. Θάβεστε στο ίδιο τσιμέντο. Νιώσε λίγο καλύτερα. Βρίσκεστε δίπλα μου και δεν με κοιτάζετε καν. Ούτε όταν είμαι σε αυτό το φανάρι. Σε αυτό το παγκάκι. Σε αυτό το στενό. Όμως κι εσύ δεν προλαβαίνεις. Όπως κι εκείνος δηλαδή. Άρα τί κι αν είμαι στον δρόμο σου; Εσύ τον έχεις κάνει ηλεκτρικό διάδρομο τρέχοντας. Γιατί εγώ πεινάω. Εγώ διψάω. Εγώ κρυώνω. Όμως κι εσύ μπορεί να ξέχασες την ζακέτα σου. Ή μπορεί να κόλλησες στην κίνηση. Και πάλι. Γι' αυτό φωνάζεις για τα λουλούδια μου. Αφού εσύ ξεπουλάς την ψυχή σου. Όμως καταλαβαίνω. Έχεις κι εσύ μια δουλειά. Γι' αυτό αφήνεις πίσω σου όλο και περισσότερη άσφαλτο για να θαφτείς όλο και περισσότερο στο τσιμέντο.

Όμως μην βρίζεις κιόλας αν αργείς. Τα αισχρά λόγια πολλοί εμίσησαν. Τις αισχρές πράξεις ουδείς. Γι' αυτό έχεις τις τηλεοράσεις σου να σε ενημερώνουν. Κι από αυτές, μπορείς άφοβα να θαυμάζεις την κοινωνία. Όμως μην κλάψεις γι' αυτήν. Να κλαις μόνο για τα σίριαλ. Και μην χτίζεις αυτήν. Να χτίζεις μόνο καταστήματα. Μόνο έτσι μπορείς να αγοράσεις το κουφάρι μιας ακριβής ή μιας φτηνής σου ελευθερίας. Τί συμβαίνει; Μήπως ψάχνεις την αυθεντική; Εμπρός γύρνα και φώναξέ την. Θα γυρίσει να σε κοιτάξει μέσα από χιλιάδες βγαλμένα μάτια. Μέσα από χιλιάδες αγάλματα. Κι ίσως τότε δεις ότι την πούλησες σε τιμή ευκαιρίας.

Όμως τί πειράζει; Εσύ έχεις το ρολόι σου να κυλάει. Έχεις το δρόμο σου. Το αυτοκίνητο σου. Το ντουβάρι σου. Γι' αυτό άλλωστε δούλεψες και γι' αυτό τρέχεις. Γι' αυτό κοιτάζεις τα πάντα πίσω από το τζάμι σου. Γι' αυτό έχεις το σπίτι σου να σε περιμένει. Κι όταν το φτάνεις απλά βουλιάζεις στην καρέκλα σου. Και πιάνεις με το ένα χέρι σου τον καφέ και με το άλλο το τηλεκοντρόλ ή κάποια εφημερίδα. Και τότε ψάχνεις να με βρεις στην επιφάνεια. Εκεί θα βρεις μια χώρα, μια πόλη ή μια φωτογραφία μου. Αυτό είμαι για σένα. Μία κουκκίδα κάπου στον χάρτη σου. Μία εικόνα κάπου στον κόσμο σου. Μία λέξη που δεν μπορεί να σου μιλήσει για την ανθρωπιά.

Γι' αυτό σου χαρίζω αυτές τις συλλαβές. Πάρ’ τες. Αν και ξέρω ότι ποτέ δεν σε έφτασαν. Δεν πειράζει. Δες τες απλά σαν χειροκρότημα. Κι ας μη τις έζησες. Κι ας γέλασες. Κι ας τις πέταξες στα σκουπίδια.

Μια φίλη που δεν θέλει να αποκαλύψει το όνομά της

Κυριακή, Απριλίου 18, 2010

Δαναΐδες και Κελαινώ


Με τη συλλογική ονομασία Δαναΐδες είναι γνωστές οι 50 κόρες του Δαναού, τις οποίες απέκτησε με δέκα διαφορετικές γυναίκες (τις: Ατλαντείη, Ελεφαντίδα, Έρση, Ευρώπη, Κρινώ, Μέμφιδα, Πιερία, Πολυξώ, Φοίβη και μια ανώνυμη Αιθιοπίδα). Λέγονταν και Δανααί (Στράβων, Η 371), ή και Βηλίδες από τον παππού τους Βήλο (Οβιδίου Μεταμορφώσεις, IV 463).

Μετά τον θάνατο του Βήλου, οι Δαναΐδες ακολούθησαν τον πατέρα τους και έφυγαν από τη Λιβύη (της οποίας η βασιλεία είχε ανατεθεί σε αυτόν), καθώς φοβόνταν τους 50 γιους του αδελφού του, του Αιγύπτου. Αρχικώς κατέπλευσαν στη Λίνδο της Ρόδου και κατά μία παράδοση τρεις Δαναΐδες έμειναν για πάντα εκεί μετά την αναχώρηση των υπόλοιπων: «...ετελεύτησαν κατά την επιδημίαν την εν τη Λίνδω» (Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ε 58).

Τελικώς έφθασαν στο Άργος. Την άφιξή τους εκεί σημάδεψε ένα ερωτικό περιστατικό του θεού Ποσειδώνα με μία από τις Δαναΐδες, την Αμυμώνη, που είχε σταλεί με αδελφές της να βρουν νερό. Το περιστατικό αυτό είχε ευνοϊκό αποτέλεσμα για τον κάμπο του Άργους, καθώς η περιοχή αρδεύθηκε με άφθονα νερά και έγινε γονιμότατη. Ο Δαναός έθεσε αξίωση επί του θρόνου του Άργους, καθώς ήταν δισέγγονος της Ιούς, κόρης του βασιλιά του Άργους Ινάχου, οπότε το σχετικό δημοψήφισμα τον έφερε στην εξουσία.

Μετά από λίγο καιρό όμως κατέφθασαν στην πόλη οι 50 γιοι του Αιγύπτου (οι «Αιγυπτιάδες») και απαίτησαν να τους παντρευτούν οι ισάριθμες Δαναΐδες. Ο Δαναός δέχθηκε φαινομενικά και «μοίρασε» με κλήρο την καθεμιά από τις κόρες του στον καθένα Αιγυπτιάδη (εκτός από τις κόρες τις Μέμφιδας, που πήραν τους συνωνύμους τους), αλλά είχε αποφασίσει την εξόντωσή τους: Εφοδίασε με ένα μεγάλο μαχαίρι την καθεμιά από τις Δαναΐδες και τις διέταξε να σκοτώσουν τους συζύγους τους την πρώτη νύχτα του γάμου σκίζοντας την καρδιά τους με αυτό όταν αυτοί θα είχαν αποκοιμηθεί.

Να σημειώσουμε εδώ ότι το ίδιο έπραξε και η Κελαινώ, της οποίας το όνομα δανείζεται το εξαιρετικό τριμηνιαίο περιοδικό λόγου Τέχνης και Πολιτισμού, της καλής μας φίλης, ποιήτριας-συγγραφέως κας Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη. Η Κελαινώ, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ήταν κι αυτή μία από τις Δαναΐδες, κόρη του Δαναού και της Κρινώς. Παντρεύτηκε τον Υπέρβιο, γιο του Αιγύπτου (έναν από τους Αιγυπτιάδες), τον οποίο σκότωσε κατά την πρώτη νύχτα του γάμου τους, όπως έπραξαν και οι άλλες 48 από τις αδελφές της.

Μόνο μία από τις Δαναΐδες, η μεγαλύτερη στην ηλικία, Υπερμήστρα, ερωτεύθηκε τον Λυγκέα και δεν τον σκότωσε. Για τον λόγο αυτό φυλακίσθηκε από τον Δαναό, αλλά ελευθερώθηκε από τη θεά του έρωτα, την Αφροδίτη. Τα κεφάλια των σκοτωμένων τάφηκαν στη Λέρνη και τα σώματά τους έξω από την πόλη. Αντίθετα, ο Παυσανίας αναφέρει (Β 24, 2) ότι στη Λέρνη τάφηκαν τα σώματα, ενώ οι κεφαλές στον δρόμο προς την ακρόπολη του Άργους. Την ταφή ακολούθησαν καθαρμός (που έγινε με διαταγή του Δία από τον Ερμή και την Αθηνά) και γυμναστικοί αγώνες, οι νικητές των οποίων πήραν από μία Δαναΐδα ως έπαθλο.

Τον Δαναό διαδέχθηκε ο Λυγκέας και, σύμφωνα με νεότερο μύθο, ο Δαναός και οι κόρες του σκοτώθηκαν από τον Λυγκέα. Η παράδοση συνέδεσε την εγκατάσταση των Δαναΐδων στην Αργολίδα με τη λατρεία της Δήμητρας, την τελετή των Θεσμοφορίων της οποίας πίστευαν ότι είχαν μεταφέρει από την Αίγυπτο (Ηρόδοτος, Β 171).

Μια αρκετά μεταγενέστερη παράδοση παρουσιάζει τις Δαναΐδες στα Τάρταρα / Άδη να μεταφέρουν και να ρίχνουν νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες («τετρημένον πίθον») για να τιμωρηθούν δήθεν για τη δολοφονία των Αιγυπτιαδών. Αυτό έγινε στη νεότερη εποχή πολύ γνωστή έκφραση, ο «Πίθος των Δαναΐδων», για το πραγματικό νόημα του οποίου παραπέμπουμε στο ιδιαίτερο άρθρο.

Ο μύθος των Δαναΐδων χρησιμοποιήθηκε από αρκετούς λογοτέχνες, κυρίως δραματουργούς. Ο Αισχύλος έγραψε με βάση αυτόν τις τραγωδίες Ικέτιδες και Δαναΐδες, καθώς και το σατυρικό δράμα Αμυμώνη. Τραγωδίες με τον τίτλο «Δαναΐδες» συνέγραψαν επίσης ο Φρύνιχος και ο Τιμησίθεος. Ο Αριστοφάνης και ο Δίφιλος σατίρισαν τον μύθο σε δύο κωμωδίες τους. Αναφέρονται επίσης αντίστοιχα έργα του Αρχιλόχου και του Θεοδέκτη, που έχουν χαθεί.

Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B5%CF%82.

Verse Monkey!

Σάββατο, Απριλίου 17, 2010

Μια λύση για να παρακάμψουμε το Δ.Ν.Τ.

Ο αστάθμητος παράγοντας… Ο αστάθμητος παράγοντας θα ήταν, εάν στο παρά πέντε – κυριολεκτικά στο παρά πέντε – της προσφυγής μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), βρισκόταν μια άλλη λύση, η οποία θα μας απέτρεπε τελικά να ζητήσουμε την ξένη βοήθεια. Και, προσθέτως, περισσότερο εντυπωσιακό θα ήταν αν η εν λόγω σωτήρια και απροσδόκητη λύση, προερχόταν από έναν άσημο – άγνωστο – άνθρωπο, και αυτός, την ύστατη στιγμή, τη δημοσίευε σε κάποιο ιστολόγιο…

Επιστημονική φαντασία – θα πείτε… Ή μήπως όχι; Μήπως η λύση είναι τόσο απλή, που δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη σοφία, και το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ανακαλύφθηκε από κανέναν μέχρι τώρα; Ας δούμε:

(Μια μικρή σημείωση, πρώτα: Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο όχι για λογοτεχνικούς σκοπούς).

Είναι αποδεδειγμένο ότι στη χώρα μας γίνεται εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι φοροδιαφεύγοντες δεν επιτυγχάνουν με αυτή τους τη φοροδιαφυγή μια ανάλογη ευμάρεια και πολλοί φοροδιαφεύγουν για να μην πέσουν σε μεγάλη φτώχεια. Προς τούτο συνέτειναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες γνώριζαν το φαινόμενο της εκτεταμένης φοροδιαφυγής και έτσι «έγδερναν» τους φορολογούμενους για να «βγάζουν τα σπασμένα». Ένα το κρατούμενο…

Το κράτος, σήμερα, προσφεύγοντας στο Δ.Ν.Τ. (εάν φυσικά προσφύγει εν τέλει), θα μειώσει στην πράξη τις πραγματικές αποδοχές/απολαβές κάθε Έλληνα εργαζόμενου ή αμειβόμενου ή εισοδηματία κ.τ.τ., κατά ένα x ποσοστό. Μπορεί 10%, 15%, 20%, μπορεί και περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα… Το κράτος θα αναγκαστεί να πράξει τούτο, όχι αυτοτελώς, αλλά ως ικανοποίηση όρου σαφή και απαρέγκλιτου, ιδιοτελώς και αλτρουιστικά επιβληθέντα από τους δανειοπαρόχους μας. Δεύτερο κρατούμενο…

Συνδυάζοντας το πρώτο κρατούμενο με το δεύτερο, φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι τα χρήματα της δανειοδότησης της χώρας μας, θα προέλθουν-εισπραχθούν τελικά από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας μας. Κανένα χάσιμο, καμιά χρηματική ζημία δεν θα έχει το Δ.Ν.Τ. και απλά θα παίξει το ρόλο του «μπαμπούλα», για να πεισθούν οι Έλληνες φορολογούμενοι να πληρώσουν. Ήτοι, να καταβάλουν τον κεφαλικό τους φόρο, έκαστος…

Πάμε τώρα στο ζητούμενο:

Γιατί να μην γίνει αυτό απευθείας; Απευθείας, άμεσα και με έναν πρωτοπαρουσιαζόμενο παγκοσμίως τρόπο, ο οποίος θα εξισώσει την απευθείας είσπραξη από τους πολίτες με την οποιαδήποτε αρωγή του Δ.Ν.Τ. Πρόκειται για μέθοδο πολύ απλή, πολύ εύκολη και μπορεί να εφαρμοστεί αύριο κιόλας! Με σεβασμό στην περιουσία και τους κόπους των ελλήνων πολιτών παρέχοντας ταυτόχρονα ίσο με το Δ.Ν.Τ. χρονικό περιθώριο, ώστε να δρομολογηθεί ήρεμα και απρόσκοπτα στη συνέχεια η οικονομική μας ανάκαμψη. Προσέξτε, παρακαλώ:

Το κράτος περικόπτει κατά ένα x ποσοστό όλους τους μισθούς, τις συντάξεις και γενικά τις κρατικές πληρωμές και δαπάνες. Έτσι, για παράδειγμα, ένας δημόσιος υπάλληλος που αμείβεται με 1.000 ευρώ, ύστερα από την περικοπή ενός υποθετικού 20% επί του μισθού του, θα λάβει πλέον μισθό της τάξης των 800 ευρώ. Τα υπόλοιπα 200 ευρώ όμως, δεν τα χάνει! Πώς γίνεται αυτό; Μα, την ίδια στιγμή που πληρώνεται τα 800 ευρώ μετρητά, λαμβάνει και τα 200 ευρώ, υπό μορφή πλαστικού χρήματος (χωρίς άμεσο αντίκρισμα στις τράπεζες!). Επιπροσθέτως, μπορούμε να κάνουμε και αύξηση στον επί παραδείγματι υπάλληλο, με την έννοια ότι είναι δυνατόν να λάβει 300, αντί 200 ευρώ σε πλαστικό χρήμα.

Αυτά τα παραπανίσια 200 ή 300 ευρώ σε πλαστικό χρήμα, στην πραγματικότητα είναι χρήματα υπό μορφή έντοκου κρατικού ομολόγου, αλλά με πολλές ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες και χρήσεις:

Ο υποτιθέμενος δημόσιος υπάλληλος, μπορεί να πάει σε ένα σούπερ-μάρκετ και να πληρώσει με αυτό το πλαστικό χρήμα, κάποιο μέρος – ή και το σύνολο – των αγορών του. Ο υπεύθυνος του συγκεκριμένου σούπερ-μάρκετ, δεν μπορεί να αρνηθεί αυτή τη δοσοληψία, αλλά από την άλλη, έχει δικαίωμα (εφόσον συμμετέχει – ή υποχρεώνεται να συμμετέχει – σε τέτοιες δοσοληψίες) να αμείβει και τους δικούς του υπαλλήλους με πλαστικό χρήμα κατά το νόμιμο φυσικά ποσοστό επί του μισθού τους, το οποίο θα είναι ίσο για όλους τους ίσα αμειβόμενους φορολογούμενους. Έτσι, βαθμηδόν, περνά το πλαστικό χρήμα και στις πληρωμές του ιδιωτικού τομέα.

Το εν λόγω πλαστικό χρήμα είναι μεν αποτιμούμενο σε ευρώ, χωρίς όμως πραγματικό-άμεσο αντίκρισμα, άρα μη ρευστοποιήσιμο την παρούσα στιγμή. Παρόλα αυτά, θα ορίζεται ρητά και εγγράφως σαφής χρόνος ρευστοποίησης (με τόκο μάλιστα), όπως άλλωστε θα όριζε και το Δ.Ν.Τ. εάν προτιμούνταν ή εάν προτιμηθεί. Φανταστείτε, πόσο καλύτερα θα είναι, το ρόλο και την αυστηρότητα του Δ.Ν.Τ. να την μετακυλίσουμε στους δικούς μας πολίτες, οι οποίοι εξ αυτού θα επωφεληθούν και των τόκων. Τόκων, πιθανότατα χαμηλότερων των τόκων του Δ.Ν.Τ.

Η παραπάνω μέθοδος, που περιγράψαμε εν συντομία, είναι δεκτική πολλών τροποποιήσεων και βελτιώσεων ανάλογα με τις επιμέρους περιστάσεις. Επίσης, απαιτεί για τη συνέχεια, νέες έξυπνες ρυθμίσεις, προκειμένου η Ελλάδα να μετατραπεί σε πιο παραγωγική χώρα. Αλλά, πλέον, οι πολίτες θα έχουν κάθε λόγο να πάνε τα πράγματα καλά, διότι θα λάβουν τα καθυστερούμενα χρήματά τους με τόκο! Και η ψυχολογία τους θα είναι άριστη. Τέλος, τα έντοκα αυτά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που θα έχουν στα χέρια τους, θα μπορούν να ρευστοποιούνται σε είδος παντού ή σχεδόν παντού. Προς τι, λοιπόν, να είναι ευρώ και να τα μετρούν ένα-ένα; Ας μετρά το Δ.Ν.Τ. τα ευρώ του, αφού υιοθετώντας τη δική μας λύση, θα τού μείνουν – και μάλιστα εν αφθονία – στα χέρια.

Θα επανέλθουμε, με περισσότερες έξυπνες λύσεις για τη συνέχεια τούτης εδώ…

(Αύριο, θα επιδιώξουμε μια τηλεφωνική παρέμβαση στον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM 97,8, στην πρωινή ζώνη και συγκεκριμένα στην εκπομπή του Γιάννη Παπαγιάννη και της Βίβιαν Μπουζάλη, ώρα 07:00 έως 09:00, και μεθαύριο, Δευτέρα, θα επισκεφθούμε αυτοπροσώπως το Υπουργείο Οικονομικών για να υποβάλουμε αυτή μας την πρόταση. Επίσης, το παρόν άρθρο θα σταλεί και στην προσωπική ιστοσελίδα του πρωθυπουργού της χώρας μας).

my-signature-rain-animation
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παρασκευή, Απριλίου 16, 2010

Σημαντική Πρόσκληση

Φίλες και Φίλοι,

Μια σημαντική πρόσκληση σάς απευθύνουμε σήμερα και, αν έχετε λίγο χρόνο, σας καλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας αυτή την εκδήλωση.

Συνοπτικά:

Σάββατο, 17 Απριλίου και ώρα 18:00, στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, Βασ. Σοφίας και Ριζάρη 2.

Καλλιτεχνική και Λογοτεχνική εκδήλωση Κυπριακής Πρεσβείας και Κυπρίων Ελλάδας, με δεξίωση.

Δείτε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της πρόσκλησης (μπορείτε να ρολάρετε το κείμενο χρησιμοποιώντας τη μικρή μπάρα στα δεξιά), μαζί με το πρόγραμμα, όπου, εκτός των άλλων, συμμετέχουν γνωστοί τραγουδιστές και χορευτικά συγγροτήματα:



    ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

    Επ’ ευκαιρία της απονομής των βραβείων
    του Β΄ Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού
    με θέμα:

    «Για την Κύπρο μας τραγουδώ – Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι»

    Ο Ελληνικός Πνευματικός Όμιλος Κυπρίων
    (Ε.Π.Ο.Κ.) Ελλάδος διοργανώνει

    το Σάββατο 17 Απριλίου 2010 και ώρα 18:00
    στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου

    Καλλιτεχνική Εκδήλωση
    η οποία αφιερώνεται στο μαθητή-ποιητή της Ε.Ο.Κ.Α.
    Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

    Στην εκδήλωση θα παραστούν μέλη της οικογένειας
    του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
    και ο Λάμπρος Καυκαλίδης,
    αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α.,
    τους οποίους θα τιμήσει ο Ε.Π.Ο.Κ.

    Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την στήριξη
    της Κυπριακής Πρεσβείας – Σπίτι της Κύπρου
    και των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας
    και Πολιτισμού της Κύπρου.

    Χορηγοί
    Οικογένεια δρ. Κώστα Ζαχαρίου
    Τράπεζα Κύπρου
    Ελληνική Τράπεζα

    Πολεμικό Μουσείο
    Βασ. Σοφίας και Ριζάρη 2
    Αθήνα

    ___________________________________

    Την εκδήλωση θα συντονίσουν οι δημοσιογράφοι
    Μύρνα Νικολαΐδου και Γιάννης Ιωαννίδης

    Απαγγελία:
    Άννα Μπιθικώτση
    λογοτέχνης-χρονογράφος
    και υπεύθυνη μουσικών παραστάσεων

    Τραγούδι:
    Μιχάλης Βιολάρης, Κώστας Χατζηχριστοδούλου,
    Μικτή Χορωδία Κ.Α.Π.Η. Καισαριανής

    Χοροί:
    Κυπριακοί χοροί από το συγκρότημα «ΤΑΥΡΙΤΕΣ»

    Μικρασιατικοί χοροί από το συγκρότημα
    του Μικρασιατικού Συλλόγου Καισαριανής

    Χαιρετισμό θα απευθύνει
    ο κ. Ηρακλής Ζαχαριάδης
    Πρόεδρος Ε.Π.Ο.Κ.

    Θα μιλήσει
    ο κ. Γιάννης Σπανός
    Δημοσιογράφος, Αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α.,
    με θέμα

    «Οι τελευταίες ώρες του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
    και ο αγωνιστής Λάμπρος Καυκαλίδης».

    Τηλ. επικοινωνίας: Βάσω Καλλιαντέρη 6972-302918

    Θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση.


Verse Monkey!

...Δίχως ξημέρωμα


Ο Ήλιος, διαλέγει να γενεί
η θάλασσα σκεπή του.
Τον πρόδωσε ο ουρανός
κι αρνείται την αυγή του.

Και μια ηλιαχτίδα μοναχή
που από νερό δεν ξέρει,
μαγεύτηκε απ’ την ομορφιά
που σκόρπισε στ’ αγέρι…

…νεράιδας λυκόφως χύνεται
κι ας στάζει απ’ το φεγγάρι.
Μα η νύχτα στέμμα δεν φορεί
για να ’ρθει η μέρα πάλι.

Εκείνος όμως δεν θα βγει
και φέγγει απ’ τον βυθό του.
Μ’ αυτή, να φύγει δεν μπορεί
και πέφτει στον αφρό του.

…κι αν, ψιθυρίζει,
αν χόρευα
στο κύμα σου γυμνή,
δείξε μου αν θα με άγγιζε
το χάδι της καρδιάς σου…
…θα ’κανα ό,τι κι αν ήθελες
μπροστά σε μια πηγή
για να κυλάει αστέρευτη
μέσα μου η αγκαλιά σου…

Δαναΐδα

Πέμπτη, Απριλίου 15, 2010

Σικελία (Slide-show)


SICILE


Τις εντυπωσιακές καρτ-ποστάλ από τη Σικελία, μάς τις έστειλε ο φίλος ποιητής-συγγραφέας, κ. Νίκος Μπατσικανής. Αν κάνετε κλικ στον σύνδεσμο κάτω από τις φωτογραφίες (η χαμηλή ποιότητα του animation είναι για να χωρέσει εδώ όλος ο όγκος των δεδομένων), θα μεταφερθείτε στη σελίδα μεταφόρτωσης, όπου μπορείτε να κατεβάσετε το αυθεντικό αρχείο στον υπολογιστή σας σε μορφή Power Point, με τέλεια ποιότητα εικόνας και εξαιρετική μουσική.

Verse Monkey!

Φάνηκε η νήσος Χίος


Φάνηκε η νήσος Χίος,
να πας υποβρυχίως,
φάνηκε η νήσος Σάμος,
τα βράχια της κι η άμμος.

Απέναντι, μπουγάδες,
που μοιάζουν στις Κυκλάδες,
κάποιος μιλάει με νεύρο,
για «μέτωπο στον Έβρο».

Ξημέρωσε και πάλι,
το μήνυμά σου εστάλη,
να φέρουν οι Ευρωπαίοι,
στρατό που παραπαίει.

Να ’ρθούν οι Αμερικάνοι,
να σώσουν, μάνι-μάνι,
τις μαγικές αχτές σου,
το σήμερα, το χτες σου.

Σε πείσμα των σφαγέων,
κυκλοφορείς στο Αιγαίον
και ποιος θα σού τα πάρει,
και βάρκα και βαρκάρη;

Μες στων Δωδεκανήσων,
το συν, το πλην, το ίσον,
χαμοπετούν οι αγγέλοι
κι ο ήλιος ανατέλλει.

Μουγκρίζουν τα θηρία,
ν’ αλλάξει η ιστορία
και, λίγο κατά λίγο,
Τούρκε έλα εσύ, να φύγω.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η σταγόνα


...φίλησε η θλίψη σαν βροχή
ρόδα σε κόρης μήλα,
στάλες που ανθίσανε γλυκά,
δάκρυα σ’ έρωτα φύλλα.

Κι έτσι σκορπά στον άγγελο
πέταλα απ’ τον γιαλό της
«έχεις φτερά απ’ τον ουρανό
μην ντύνεσαι στρατιώτης.

Υμνείς τ’ ονείρου ευωδιά
στης θάλασσας τ’ αγέρι.
Δεν ζεις σε βράχου το γλυπτό,
λάμπεις, γιατί είσ’ αστέρι».

Κι από το φως τυφλώθηκε
και στάζει, δάκρυ στα φύλλα.
Μα ξέχασε πως δεν πετά
και πέφτει από τα ξύλα.

«όμως έτσι συνέχισε να κωπηλατείς
στου νου την ρότα»
κι αυτή θα μένει να μεθά,
γλυκά, στην κάθε νότα.

«Μα εσύ δένεις φεγγάρια σε πανιά
μ’ αγγέλων νήμα»...
Και πάει να πει κάτι μικρό
μα χάνεται
στο κύμα.

Δαναΐδα της βροχής

Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

Οι σκέψεις που σε θυμώνουν


Δίωξε τις σκέψεις που το γέλιο σου διώχνουν
και τον γαλάζιο ουρανό κάθε πρωί να κοιτάς στα μάτια.
Δεν θα ξεχνάς το τίποτε είναι η αρχή των πάντων.
Ο ιστός της αράχνης που απλώνεται χιλιόμετρα…
για να κάνει έναν και μόνο ιστό.

Η κρυφή ματιά στο μέλλον
κατακρεουργεί το παρόν χαράσσοντας μέσα του…
νέες πορείες διαφορετικές.
Μικρές κλειστοφοβικές στοές διαφυγής.

Να ακούσεις τα βράδια τον αέρα να σε προσπερνά.
Έτσι όπως και ο χρόνος κάνει.
Να σκεφτείς κάθε που αναπνέεις ότι γιορτάζεις.
Μα μην φοβηθείς τις γιορτές να αφήσεις για μια ιδέα.
Μην διστάσεις ούτε στιγμή να αισθανθείς νέος.

Γιατί η γιορτή σου διαρκεί…
όσο το πέταγμα μιας πεταλούδας.
Η ευτυχία δεν είναι αποσμητικό…
να το φοράς πριν βγεις από το σπίτι.

Η επανάσταση δεν είναι λέξη καραμέλα…
να την πιπιλίζεις κάθε που ο λαιμός σου πονά.

Η αδικία δεν σταματά με λόγια
και η στιγμή που όλοι θέλουμε δεν θα έρθει ποτέ.
Εμείς πρέπει να πάμε σε αυτήν,
με νύχια και με δόντια.

Πρώτα θυμωμένοι, μετά σοβαροί και τέλος χαμογελώντας.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Κυριακή, Απριλίου 11, 2010

Ηλιοβασίλεμα


το ηλιοβασίλεμα,
σαν ποίημα κάποιου ημίθεου,
σε παρασέρνει στον λυρισμό των χρωμάτων του,
της αγάπης το ζεμάτισμα
θαμπωμένο σε κρατάει
ακίνητη μπροστά του

του ντελάλη η φωνή
απ’ το ρωμαίικο πάλκο,
σου θυμίζει κάτι από το γνωστό τραγούδι,
σε κάνει λίγο να αφεθείς
του έρωτα να υψώσεις
τον κόκκινο θύρσο
με συνθήματα να προσκαλέσεις την ευτυχία,
με φιλήδονα λόγια
και με υγρές υποσχέσεις
………

ο ήλιος αεικίνητος επιβάτης
στου ορίζοντα την γόνδολα
ανοιχτά απ’ το στενό των Μεθάνων,
με σιδερένια δεσμά, ταμένος,
αυτός ο έρωτας
που κατακαίει λιόπυρος,
καρτερικά προσμένει
σαν το κερί που έσταξε στον πάπυρο της νιότης
το ξεχείλισμα των αγγέλων,
τον ανοιξιάτικο θύσανο της ευωδιάς,
την αιτία που χρώμα έδωσε
σε κάθε ηλιοβασίλεμα
………

Μάρκος Σαρημανώλης (Blog)

Πέμπτη, Απριλίου 08, 2010

Προκήρυξη 5ου Διαγωνισμού Ποίησης Βόλου

5ος ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΒΟΛΟΥ

Το Ωδείο Φουντούλη διοργανώνει τον 5ο Διαγωνισμό Ποίησης Βόλου,
στον οποίο μπορούν να λάβουν μέρος ενδιαφερόμενοι κάθε εθνικότητας,
ενήλικες, μαθητές, ακόμη και παιδιά.

Ο Διαγωνισμός καλύπτει όλες τις κατηγορίες ποίησης και στιχουργικής
και δίνει την ευκαιρία στους δημιουργούς να προβάλλουν τη δουλειά τους και να διακριθούν.

Τα προηγούμενα χρόνια στον ίδιο διαγωνισμό βραβεύθηκαν πάρα πολλοί αξιόλογοι ποιητές και στιχουργοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μέχρι σήμερα, μελοποιήθηκαν βραβευμένα ποιήματα των ποιητών:

Μάρω Βλαχάκη, Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου, Αναστασία Γκίτση, Νικ. Καρίμπας, Χάρης Μελιτάς, Ουρανία Κανιούρα, Κασσιανή Αμυγδαλίτση, Ελένη Αργυροπούλου, Δέσποινα Τσαούσογλου, Ελένη Μωυσιάδου, Κων. Ποζουκίδης κ.ά.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι 15 Απριλίου 2010.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 24210 39930, καθημερινά 6.30 - 8.30 μμ.

E-mail: info@foudoulis.gr
Web page: www.foudoulis.gr/poetry

Υποστήριξη: International Art Society

Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

Φωνή μου σε δολοφόνησαν


Φωνή μου σε δολοφόνησαν
Δεν τους άρεσε καθόλου
Η συχνότητα της λεβεντιάς σου.

Στενάζω, περιορισμένη κατ’ οίκον
Με τα παλιά και τα τριμμένα
Με της ημέρας μου τα μετρημένα.

Με της ψυχής μου τα συστατικά
Σταξιές δροσιάς έφτιαξα
Για σας αστέρια μου.

Μαέστροι απ’ την Washington
Ω, Θεέ μου διευθύνουν
Το τραγούδι της ειρήνης.

Αρχέγονη φωτιά,
Μοναδική του Ήλιου Δύναμη
Σφυρηλατείς το κράμα της ψυχής.

Παναγιώτα Ζαλώνη

(Από τα "Τρίστιχα δεμένα σε διαφορετικά ηχικά σχέδια").

Τρίτη, Απριλίου 06, 2010

Ο χρόνος


Φίλος ο χρόνος, τα δύσκολα πως σβήνει.
Εχθρός το τώρα και ποιος θα το υπομείνει.

Φίλος το αύριο, τα δάκρυα εξατμίζει.
Ο ουρανός εχθρός, εσένα μου θυμίζει.

Όπου σταθώ τα μάτια σου παντού θα αντικρίσω.
Και η καρδιά μου πως πονά, όταν τα αγγίξω.

Να με κοιτούν όπως παλιά όλο υποσχέσεις.
Δεν τα κοιτάζω πια ξανά, θα με πονέσεις.

Να ισορροπήσω προσπαθώ, μόνος μιλάω.
Με τα φτερά μου ανοιχτά, ξαναπετάω.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Δευτέρα, Απριλίου 05, 2010

Μπορεί



Σύνθεση-Ερμηνεία: Νόρα Νασιμπιάν
Ποίηση: Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey!

Κυριακή, Απριλίου 04, 2010

Ψένουν αρνιά στα Γιάννενα


Ψένουν αρνιά στα Γιάννενα,
ο Γιάννος με τη Γιάνναινα.
Είναι τρανό τ’ ασκέρι τους,
μαζί κι οι συμπεθέροι τους.

Μοσκάρια σφάζουν στ’ Άγραφα,
τα γράμματά μου, στα ’γραφα.
Κι η μάνα σου, σού τα ’κρυβε,
βασιλικέ μ’, μονάκριβε.

Συκωταριές στα Σάλωνα,
να μην κοιτάξεις άλλονα.
Στον Ψηλορείτη τσίπουρα,
τάπωσες έναν τύπουρα.

Στη Βάρη και στα Βλάχικα,
απ’ το κατρούτσο βράχηκα
κι απ’ το ψητό ντερλίκωσα
και μπαϊράκι σήκωσα.

Κυρά της Πελοπόννησου,
τι διάολο μένεις μόνη σου;
Έλα κρυφά σε μένανε
και μην ακούς κανένανε.

Θανάσης Μαλεζάς

Σάββατο, Απριλίου 03, 2010

Ω, Βασιλιά του κόσμου


Ω, Βασιλιά του κόσμου,
των πάντων Ποιητή,
πώς Συ χωρείς εμπρός μου,
στης γης την κώχη αυτή;

Πώς οι οφθαλμοί μου, Εσένα
δύνανται να θωρούν,
τα βήματά Σου, ένα-ένα,
τα ώτα μου να μετρούν;

Ω, Πλαστουργέ του Ανθρώπου,
τυφλός μα και κουφός,
πέφτω στα πόδια σου, όπου
γίνεται η θλίψη φως.

Που δεν υπάρχει πόνος,
παρά μόνο χαρά
κι ο λαμπερός Σου Θρόνος,
ταράσσει τη φθορά.

Παρακαλώ Σε, Αφέντη,
την ώρα τη στερνή,
στο πιο μεγάλο γλέντι,
να γίνω εγώ το αρνί.

Να βάψει μου, τη θύρα,
του αίματος ο λεκές
και στον Βωμό, τη φύρα
του άδειου κορμιού μου, καις.

Θερμές Ευχές, από το
Verse Monkey!

Παρασκευή, Απριλίου 02, 2010

Θρήνος της Παναγίας

Α΄ Βραβείο Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης


Πώς να τ’ αντέξει ο λογισμός, χωρίς να μαρτυρήσω;
Το γιο μου πάνω στο Σταυρό βλέπω, όπου γυρίσω.
Στο Λυτρωτή το βλέμμα μου στρέφω, μήπως προφθάσω
τις ύαινες και τα σκυλιά με μένα να χορτάσω.
Το σκύμνο μου, σαν λέαινα, με δόντια και με νύχια,
να τους αρπάξω θα 'θελα απ' της ψυχής τα μύχια.
Αλαφιασμένη κίνησα, να βρω τα μονοπάτια
τα δύσβατα κι ανήλιαγα, στου Άδη τα παλάτια.
Πέφτω στα πόδια, προσκυνώ, εμένα ν' αγαπήσει
η ρομφαία του Αρχάγγελου, το σπλάχνο μου ν' αφήσει.
Τι να την κάνω τη ζωή, παιδί μου, δίχως άνθη;
Της άνοιξης το λούλουδο και ο καρπός μαράνθη.
Έδυσες άστρο λαμπερό, που φώτιζες την πλάση,
αηδόνι μου γλυκόλαλο, για πάντα έχεις σωπάσει.
Λιγοθυμώ, μα που νερό; Σταγόνες από αίμα
μού δίνουνε να δροσιστώ. Μακάρι να 'ταν ψέμα
η μάστιγα, κι αν την πλευρά σου κέντησαν με λόγχη,
στα όνειρά τους να ζητούν του Παραδείσου κόγχη.
Σκόνη κι ιδρώτα σ' έλουσαν, μα διόλου δε με νοιάζει,
το ξύδι που σε πότισαν δικό μου είναι μαράζι.
Η αντοχή μου στέρεψε έτσι να σ' αντικρίζω,
κι όταν το συλλογίζομαι, τα στήθη μου ξεσκίζω.
Αχ, να μπορούσα, γιόκα μου, και ν' άρμεγα τον πόνο,
την πίκρα που ξεχείλισε, ριγώ, που βλέπω μόνο.
Τι θα 'δινα, τα χείλη σου λίγο να ξεδιψάσω,
που τρέμουν με παράπονο, σφιχτά να σ' αγκαλιάσω;
Ροδόσταμο, βασιλικού μόσχο, για ν' ανασάνεις,
να πλύνω τις λαβωματιές, σου φέρνω, και να 'γιάνεις.
Καθώς τα κρινοδάχτυλα το σώμα σου θα ραίνουν,
κρυφά θα βγάλω τα καρφιά και όσ' αγκάθια μένουν.
Με άσπρα ροδοπέταλα την όψη θα στολίσω,
και γάλα απ' τον κόρφο μου, ξανά, θα σε ποτίσω,
’τί έχεις ταξίδι μακρινό κι ανηφοριά στο δρόμο,
κουράγιο, με τη σκέψη μου θα σου βαστώ τον ώμο.
Μη μ' απαρνιέσαι, αγόρι μου μονάκριβο, στα ξένα,
αν βουληθώ, στ' ορκίζομαι, θ' ακολουθήσω εσένα.
Να μην ξεχάσεις να μου πεις με το στερνό αντίο,
αν μ' αγαπάς, όπως κι εγώ μοιράζομαι στα δύο.
Σπαράζουν, μ' αναφιλητά οδύνης, φυλλοκάρδια,
μισεύεις, και ως το πουρνό θάν' η ψυχή μου άδεια.
Τα σύγνεφα βουρκώσανε και συνοδειά μου κλαίνε,
με σιγανό-ψιχάλισμα τα μοιρολόγια λένε.
Καθώς ρανίδες πέφτουνε, αργά, πάνω στο χώμα,
κρίνα ο τόπος γέμισε με λυπημένο χρώμα.
Σβήνει ο ήλιος ξαφνικά, το τέλος σου ζυγώνει,
χορό θανάτου έσυρες, στου Γολγοθά τ' αλώνι.
Άνοιξε ο ουρανός στα δυο, βροντά κι αστράφτει γύρω,
μα στις πληγές σου άρχισε και αναβλύζει μύρο.
Παρήγγειλα και μου 'στειλε, το μυρωμένο αγέρι,
μαντάτο για του Χάροντα το φοβερό λημέρι.
Με τ' αγγελούδια συντροφιά, προλάβαμε το χρόνο,
και θα σε δούμε Βασιλιά, σε δοξασμένο θρόνο.
Στου κάτω κόσμου τα σκαλιά η ελπίδα περιμένει,
της σωτηρίας, άσβεστη, στα σωθικά κρυμμένη.
Το φως απ' τον Αχέροντα, σαν μια μεγάλη λάμψη,
θα φέρει την Ανάσταση κι ανέσπερο θ' ανάψει.

Νίκος Μπατσικανής (Ιστοσελίδα)

Πέμπτη, Απριλίου 01, 2010

Αιώνια Δημιουργία


Η ανθρώπινη δημιουργία,
μικρό παιδάκι που κάθεται στην άμμο,
με ένα μικρό κομματάκι ξύλου ζωγραφίζει πάνω της…
όταν φίλοι έρθουν και δουν το έργο του,
αυτό με αγωνία στα μάτια τους κοιτάζει.

Ξέρει ότι τα μάτια ψέματα δεν λένε.

Ο αέρας φυσά και η σιωπή μουσική τους μοιάζει...

Ο ανταγωνισμός έτσι γεννιέται… από το τίποτε!
Ποιος τις καλύτερες χαρακιές έκανε…
Ο δημιουργός του τίποτε, υπογραφές βάζει!
Κανείς δεν ρώτησε την άμμο… τι θέλει...

Στις επόμενες στιγμές τα παιδάκια το λάθος καταλάβανε λέει.
Άρχισαν να σβήνουν τις χαρακιές.
Θέλανε την άμμο ανέπαφη, όμορφη μελαμψή παρθένα.
Για ώρες η άμμο παρέμενε άσχημη… χαρακωμένη νύφη.

Μετά από ώρες, …
όταν τα παιδάκια φύγαν από εκεί…
θες από τον αέρα, θες από το νερό, θες από τον χρόνο…
Έγινε ξανά όμορφη, ξανά νέα.
Χρόνια θα παραμείνει έτσι ώσπου…
…κάτι θα χαλάσει και πάλι την αιώνια απομόνωση.

Κανείς δεν θα ρωτήσει την άμμο… τι θέλει...

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Μια πρωταπριλιά


Μια βροχερή πρωταπριλιά,
μια μεγαλοβδομάδα,
σού ’δωσα δυο γλυκά φιλιά
και πια δε σε ξανάδα.

Ξερό, στην πόρτα της αυλής,
έμεινε το στεφάνι,
που το ζηλέψαν βασιλείς
και δοξασμένοι χάνοι.

Βγαίνω στο δρόμο, μού μιλούν
και με ρωτούν για σένα,
ώρες αβάσταχτες κυλούν,
χωρίς χαρτί και πένα.

Μού μουρμουρίζει το στυλό,
«αφέντη, έλα να γράψεις·
λέει το χαρτί, «εγώ χαλώ,
επάνω μου σαν κλάψεις».

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ε.Ο.Κ.Α.: Έναρξη του Αγώνα την 1η Απριλίου 1955

(Κι όμως, δεν ήταν Πρωταπριλιάτικο ψέμα)


Γράφει ο ποιητής-συγγραφέας Νίκος Μπατσικανής

Την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο Αγώνας για την απελευθέρωση της Κύπρου από την Αγγλική Κατοχή 82 χρόνων (1878 - 1960), στην οποία πρωτοστάτησε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.). Πολιτικός αρχηγός της υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και Στρατιωτικός ο Γεώργιος Γρίβας, με το ψευδώνυμο Διγενής. Σκοπός της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου και η Ένωσή της με την Ελλάδα. Ο Αγώνας αγκαλιάστηκε απ’ όλο το λαό της Κύπρου και της Ελλάδας, κι ανέδειξε Κύπριους αγωνιστές, οι οποίοι με αυταπάρνηση προσέφεραν τη ζωή τους στην πατρίδα, είτε πέφτοντας νεκροί στα πεδία των μαχών, είτε ξεψυχώντας από τα βασανιστήρια, ή δι’ απαγχονισμού.

Στις 9/3/1956, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνελήφθηκε στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, από το οποίο θα μετέβαινε στην Αθήνα, για συνομιλίες με την Ελληνική Κυβέρνηση. Την ίδια μέρα συνελήφθηκαν και οι Κύπριοι: Μητροπολίτης Κερύνειας, Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου και Πολύκαρπος Ιωαννίδης. Και οι τέσσερις εξορίστηκαν στις Σεϋχέλλες.

Στις 10 Μαΐου 1956, οι: Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, για τη δράση τους, ως μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Ενταφιάστηκαν στις κεντρικές φυλακές. Στον ίδιο χώρο, αργότερα, θα ταφούν άλλα έντεκα μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 9 Αυγούστου 1956 απαγχονίζονται τρία, ακόμα, μέλη της, οι: Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος. Άλλοι τρεις αγωνιστές απαγχονίζονται στις 21 Σεπτεμβρίου, οι: Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης και Στέλιος Μαυρομάτης. Ακολούθησε η θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου (3 Μαρτίου 1957), στη μονή Μαχαιρά, όταν οι Άγγλοι έριξαν βενζίνη κι εμπρηστικές βόμβες στο κρησφύγετό του, οπότε ο ήρωας έγινε ολοκαύτωμα. Ξημερώματα της 14ης Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε και ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Στις 5/7/58, οι Άγγλοι συνέλαβαν ένα παιδί, στο χωριό Αυγόρου, και πυροβόλησαν εναντίον των αμάχων του χωριού. Φονεύθηκαν οι: Παναγιώτης Ζαχαρία και Λουκία Παπαγεωργίου, έγκυος και μητέρα έξι παιδιών. Στις 2/9/1958, στο Λιοπέτρι, Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Οι: Ανδρέας Κάρυος, Φώτης Πίττας, Ηλίας Παπακυριακού και Χρίστος Σαμαράς, έπεσαν νεκροί. Στις 19 Νοεμβρίου 1958, οι Άγγλοι σκότωσαν και τον Κυριάκο Μάτση, στο Κάτω Δίκωμο.

Λευτεριά

Ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα,
μες στα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά, θάχω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θαρθεί το καλοκαίρι,
τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω θα ’ν’ απάτη, δεν θα ’ν’ αληθινό.
Μες το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ’ αυτό.
Κόρη πανώρια, θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Στον ποιητή και αγωνιστή Ευαγόρα Παλληκαρίδη και σε όλους τους ήρωες, που θυσιάστηκαν για τη Λευτεριά της Κύπρου μας από τους Άγγλους, αφιερώνω το ποίημά μου:

Πορεία

Φορώντας τ’ άρματα του Δίκιου
πάλεψες για τη Λευτεριά.
Με τα τσαπράζια των Ιδανικών σου πολέμησες.
Ξυπόλυτα όνειρα
-μικρά, αθώα παιδιά, μόρτες τ’ “ανέφικτου”-
σ’ άνοιγαν δρόμο.

Πέταξες στο φως με ανοιχτά φτερούγια,
να κυνηγήσεις τ’ “άπιαστο”
ως τα περβόλια του Ήλιου.
Εκεί
που δάκρυα έχουν μόνο οι κρίνοι
και πεπτωκότες άγγελοι.

Νίκος Μπατσικανής (Ιστοσελίδα)