Μια βροχερή πρωταπριλιά,
μια μεγαλοβδομάδα,
σού ’δωσα δυο γλυκά φιλιά
και πια δε σε ξανάδα.
Ξερό, στην πόρτα της αυλής,
έμεινε το στεφάνι,
που το ζηλέψαν βασιλείς
και δοξασμένοι χάνοι.
Βγαίνω στο δρόμο, μού μιλούν
και με ρωτούν για σένα,
ώρες αβάσταχτες κυλούν,
χωρίς χαρτί και πένα.
Μού μουρμουρίζει το στυλό,
«αφέντη, έλα να γράψεις·
λέει το χαρτί, «εγώ χαλώ,
επάνω μου σαν κλάψεις».
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου