Συγνώμη

Χθες το βράδυ
που ζούσες
σε θεό σου γραπτό
μια ψυχή
σου ζητούσε
λίγο άρτο.
αυτό.

Κι αν και είχες
δεν είδες
και την βρήκες εδώ
να ’χει φύγει πια
μόνη
για έναν άδειο ουρανό.

Ας «τα θεία»
σε θρησκεία.
Είσαι ’σύ.
Είμαι ’γώ.

Δεν θ’ ακούσει
να λέμε
ότι φταίμε γι’ αυτό.

Χθες το βράδυ
απ’ την πείνα
στο σκαλί το φτωχό
ένα σώμα
ΚΟΙΤΑΤΕ
σαν σκουπίδι κι αυτό.

Μα γιατί να σε νοιάζει;
και γιατί να στο πω;
και ποιο κλάμα
ποιο δάκρυ
θα σε κάψει γι’ αυτό;

Τί κι αν τρώει σκουπίδια;
Τί κι αν ζει στο στενό;
Εσύ πάντα
ΚΟΙΜΑΣΑΙ
σε θεού σπιτικό.

Γι’ αυτό φύγε
τί στέκεις;
τί κοιτάζεις εδώ;
Την ματιά της παγώσαν
και το δάκρυ
καυτό
που κραυγάζει
φωνάζει
και ας στέκει νεκρό
στα σκαλιά σου
που ήταν
μόλις λίγο χρονώ.

Δαναΐδα