Μια ασυνήθιστη επιστολή

Αγαπητέ άγνωστε αναγνώστη,

Δεν μπορώ να ξέρω ποιός ή ποιά είσαι. Σε σένα μιλάω που αυτή την στιγμή κοιτάζεις αυτές τις γραμμές. Λοιπόν, ξέρω ότι δεν σ' ενδιαφέρει ποιά είμαι τί είμαι αν είμαι κάτι ή τίποτα. Και καλά κάνεις δηλαδή. Απλά ζεις κι εσύ την ζωή σου. Όπως όλοι μας άλλωστε. Γι' αυτό όποια κι αν είμαι εγώ δεν έχει σημασία. Εσύ κοιτάζεις μόνο την δική σου ζωή. Ακόμα κι αν εγώ πεθαίνω μέσα στην πείνα και στην δίψα μου. Για σένα δεν έχει νόημα. Ακόμα κι αν ζω για να φτιάχνω την μπλούζα που φοράς. Για σένα δεν έχει αξία. Όμως εγώ θα την φτιάχνω και πάλι αύριο. Μην ανησυχείς λοιπόν. Εγώ είμαι πάντα πολύ μακριά για να ανησυχήσεις. Γι' αυτό και δεν με φτάνεις πότε. Όμως καταλαβαίνω. Χρειάζεσαι τα αεροπλάνα σου για να ταξιδεύεις. Τα μάτια σου για να ομορφαίνεις. Τα χέρια σου για να χειροκροτάς. Τα χρήματά σου για να θρέφεις τα μεγάλα σου όνειρα. Αυτά πάντως ξέρεις να τα θρέφεις καλά. Αλλά εντάξει, όχι εσύ βέβαια. Ο άλλος. Πάντα ο άλλος φταίει. Πάντα ο άλλος είναι ο άδικος. Πάντα ο άλλος είναι ο δολοφόνος. Όμως κοίτα λίγο καλύτερα. Έχετε τις ίδιες ζάντες. Σκέψου λίγο καλύτερα. Θάβεστε στο ίδιο τσιμέντο. Νιώσε λίγο καλύτερα. Βρίσκεστε δίπλα μου και δεν με κοιτάζετε καν. Ούτε όταν είμαι σε αυτό το φανάρι. Σε αυτό το παγκάκι. Σε αυτό το στενό. Όμως κι εσύ δεν προλαβαίνεις. Όπως κι εκείνος δηλαδή. Άρα τί κι αν είμαι στον δρόμο σου; Εσύ τον έχεις κάνει ηλεκτρικό διάδρομο τρέχοντας. Γιατί εγώ πεινάω. Εγώ διψάω. Εγώ κρυώνω. Όμως κι εσύ μπορεί να ξέχασες την ζακέτα σου. Ή μπορεί να κόλλησες στην κίνηση. Και πάλι. Γι' αυτό φωνάζεις για τα λουλούδια μου. Αφού εσύ ξεπουλάς την ψυχή σου. Όμως καταλαβαίνω. Έχεις κι εσύ μια δουλειά. Γι' αυτό αφήνεις πίσω σου όλο και περισσότερη άσφαλτο για να θαφτείς όλο και περισσότερο στο τσιμέντο.

Όμως μην βρίζεις κιόλας αν αργείς. Τα αισχρά λόγια πολλοί εμίσησαν. Τις αισχρές πράξεις ουδείς. Γι' αυτό έχεις τις τηλεοράσεις σου να σε ενημερώνουν. Κι από αυτές, μπορείς άφοβα να θαυμάζεις την κοινωνία. Όμως μην κλάψεις γι' αυτήν. Να κλαις μόνο για τα σίριαλ. Και μην χτίζεις αυτήν. Να χτίζεις μόνο καταστήματα. Μόνο έτσι μπορείς να αγοράσεις το κουφάρι μιας ακριβής ή μιας φτηνής σου ελευθερίας. Τί συμβαίνει; Μήπως ψάχνεις την αυθεντική; Εμπρός γύρνα και φώναξέ την. Θα γυρίσει να σε κοιτάξει μέσα από χιλιάδες βγαλμένα μάτια. Μέσα από χιλιάδες αγάλματα. Κι ίσως τότε δεις ότι την πούλησες σε τιμή ευκαιρίας.

Όμως τί πειράζει; Εσύ έχεις το ρολόι σου να κυλάει. Έχεις το δρόμο σου. Το αυτοκίνητο σου. Το ντουβάρι σου. Γι' αυτό άλλωστε δούλεψες και γι' αυτό τρέχεις. Γι' αυτό κοιτάζεις τα πάντα πίσω από το τζάμι σου. Γι' αυτό έχεις το σπίτι σου να σε περιμένει. Κι όταν το φτάνεις απλά βουλιάζεις στην καρέκλα σου. Και πιάνεις με το ένα χέρι σου τον καφέ και με το άλλο το τηλεκοντρόλ ή κάποια εφημερίδα. Και τότε ψάχνεις να με βρεις στην επιφάνεια. Εκεί θα βρεις μια χώρα, μια πόλη ή μια φωτογραφία μου. Αυτό είμαι για σένα. Μία κουκκίδα κάπου στον χάρτη σου. Μία εικόνα κάπου στον κόσμο σου. Μία λέξη που δεν μπορεί να σου μιλήσει για την ανθρωπιά.

Γι' αυτό σου χαρίζω αυτές τις συλλαβές. Πάρ’ τες. Αν και ξέρω ότι ποτέ δεν σε έφτασαν. Δεν πειράζει. Δες τες απλά σαν χειροκρότημα. Κι ας μη τις έζησες. Κι ας γέλασες. Κι ας τις πέταξες στα σκουπίδια.

Μια φίλη που δεν θέλει να αποκαλύψει το όνομά της