Αοίδιμη φλόγα

Επίφθονα χρόνια χαϊδεύεις, στην ξάστερη… άσπρη σου αγκάλη.
Με αφιόνι τους θύτες σου τρέπεις… μα αυτοί σε κουρσεύουνε πάλι.
Τα μάτια γλαρά και μεγάλα… ερώτων βιράρουν τα νέφη!
Της δόξας σου το άγουρο γάλα, βαθιά το μεδούλι μου τρέφει.

Απίκραντη όχι! δεν είσαι! μα γέλια διαμάντια χαράζεις.
Το αύριο του κόσμου μιμείσαι… κι ας μέσα από θλίψη σπαράζεις.
Στις διάφανες πέτρες σου μύρο! στα επίζηλα βράχια… βοτάνια.
Ξεπλένουν… στιλβώνουν… διαλύουν… του Άδη τα μαύρα ντουμάνια!

Τα φώτα σου… άσβηστα! ολόρθα! μια δάδα της σύμπαντης πλάσης!
Σαν αύριο… σαν τότε… σαν τώρα… το πείσμα μια άτρωτης κράσης.
Πιστεύω… προσεύχομαι… κλαίω… αοίδιμη φλόγα πυρώνει.
Αυτό που με κάνει να λέω… αυτό που τις ρίμες σκαρώνει.

Συ ξόδεψες δάκρυ και σπέρμα… συ δάμασες λύκους κοπάδια!
Με ασίκικο ατσάλινο βλέμμα… ξανάστησες σπίτια ρημάδια!
Με πόδι κουτσό… με πενία… απόστρατα ρούφαγες πόνο.
Στου ψεύτη καιρού τη λαγνεία… ζητιάνευες όραμα μόνο.

Και να! πώς λαμπραίνει το δείλι! και να! πώς γλυκαίνει ο χειμώνας.
Η κόρη εσύ του Απρίλη! χρυσή σου φωλιά… Παρθενώνας!
Περήφανο σάλτο του κόσμου… η στάμπα σου… οξύγευστο μέλι.
Ψυχή… γοργοπόδαρο ότι… μορφή… φαγωμένο κουρέλι.

Ελπίδες, οράματα εγείρω… βραγιές να σου σπείρω με κρίνα!
Πληγή μου… φωτιά μου… μητέρα! κυρά μου… θεά μου… Αθήνα!
Βερέμισσα πια μη χωλαίνεις! μη στάξει το δάκρυ βαρύ.
Υπόσχεση κράτα και όρκο… ματιά και γροθιά σου σπαθί!

Σήκω και φύγαμε! πάμε! ατάσθαλο σύρε το βήμα.
Φονιάδες… προδότες πληρώνουν… πεθαίνουν… τους παίρνει το κύμα.
Χαρά της βραδύκαυστης λήθης… υπάρχεις βαθιά σαστισμένη.
Θανή στου κακού τα γεράκια!!! να λάμψεις ξανά τιμημένη!

Μαίρη Μπορμπουδάκη

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 31ο - Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.