Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2012

Ν.


Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται κάπου στην μέση,
ανάμεσα στα άσπρα τριαντάφυλλα
το μαύρο χρώμα της κηδείας.
Στο κόκκινο χρώμα των γυναικείων χειλιών
στο σγουρό τρίχωμα των υπερήφανων στηθών,
στο αμούστακο χείλος των αγοριών
στο τρεμούλιασμα των παρθένων.

Η αλήθεια μητέρα
πρέπει να κρύβεται στο αβαείο των χαρταετών
που αναδύθηκαν τον Ιούλη, στο πρώιμο καφέ
δεν πρόλαβε να αχνίσει στην θρακιά,
στην λαθροχειρία των λόγων
της Κυρίας Άντρης από το Βαρώσι.

Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται στους οβελούς των ασκήσεων
επί χάρτου και επί αμμοδόχου.
Πίσω από το λούστρο των αμμόλοφων, με τους αντίκτυπους
των μικρών σπιτιών και τους κροταλισμούς των δένδρων.
Τους τορνευτούς δρόμους, το υπερβατό των γεφυρών
και τα ξοφλημένα ποτάμια.
Τις μεραρχίες των ξοπίσω και τα τρυπημένα κράνη.
Πίσω από τους κρατήρες της αγνωμοσύνης και τους πυκνούς καπνούς, των εξατμίσεων των αρμάτων και των ερπυστριοφόρων.

Δεν έμαθες μητέρα γιατί δεν άφησαν να μάθεις.

Τώρα όμως, που το λελέκι στις όχθες μουλιάζει,
τώρα που η βροχή μαλάκωσε τ΄ αγγεία
ο θάνατος είναι ακόμα πιο κοντά
ούτε μια ημέρα μακριά θαρρώ,
βλέπω την αλήθεια στο σπάσιμο του κλαδιού
και του μεσοφοριού την τσάκιση.

Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2012

Karma


Βυθισμένη στα μάτια σου
η απόλυτη ουσία του παντός
και η άυλη σάρκα μου

Αιωρείται στη γυάλινη αύρα σου
η γύμνια και η αλήθεια της φύσης μας

Και η άρση του πόνου
ανέφικτη νύχτα στα πιο βαθιά σου νερά επιπλέει
Μην πλανηθείς,
την αυγή σαν προφήτης Φωτίζεις
μετουσίωσε - μπορείς - σε εφικτά τα ανέφικτα

Κι εγώ, στη σβέση της μετενσάρκωσης
στην παροδική υπόστασή σου
τον επώδυνο κύκλο της φθοράς
θα βυθίσω
τελευταία φορά
για τα μάτια σου
του Είναι σου προσδοκώντας την αθανασία

Κι εσύ, ποτέ μην χαθείς σαν τα πάθη μου

Σε καλώ,
αρμονία του σύμπαντος
και nirvana μου γίνε

Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Μεταίχμιο


Στο διπλανό δωμάτιο
το ζεστό στήθος μια γυναίκας
μωρού ανάσες το αγκαλιάζουν.

Στο διπλανό δωμάτιο
συνουσιάζονται του ποιητή οι λέξεις
και με τις νότες του
συνθέτει συμφωνίες
στα κράσπεδα της μοναξιάς του.

Ζω
στο ενδιάμεσο δωμάτιο.
Τις νύχτες
οι μελωδικές ανάσες τους με νανουρίζουν.
Τις νύχτες
ονειρεύομαι τους τοίχους των ανθρώπων
κάποτε να σπάσω.

Στην πραγματικότητα
εγκυμονώ ένα μωρό
που όνειρα θηλάζει
και έναν ποιητή άδοξο
φυλώ
κάτω απ’ το λαβωμένο στήθος μου.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2012

Στην Κύπρια Μάννα


Μάννα μέση, μην κλαις και κλαίω,
τα καλοκαίρια συγνώμες και καίω,
τις μέριμνες μνήμες που χάθηκαν κει,
παιδομάνι εικόνες από μεσημέρια
λιόχαροι άνδρες, γυναίκες, στον κάμπο πανέρια
ακάματη, ακοίμητη γη

Μάννα μην κλαις θα λυγίσω
δος μου εργάτη τον σπόρο να ζήσω
ελεύθερος στην επώαση της Μεσαριάς
εραστής στα περιβόλια, που ανθίσανε μάννα
ο Ανδρέας, ο Ευαγόρας, η Άννα
κάθισαν σαράκι σε μια γωνιά της καρδιάς

Μάννα μην κλαις όσο τρέχουν
λάγνα νερά, σαρκοφαγίες, αντοχές, χρόνοι αντέχουν
Κερύνεια, Αμμόχωστος, Μόρφου, Βαρώσι
αλλάζουν, λειψοί χειμώνες, Φθινόπωρα φτάνουν
την Άνοιξη πρόσφυγα γεννούν και νιόπαιδα πιάνουν.
τι όμορφος πούνε ο φευγάτος παππούς στο καρότσι!

Μάννα πηγή, μην κλαις δεν θέλω να φύγεις
διαθήκη από πρόσφορες μνήμες στον κόσμο ν’ ανοίγεις
τι να μου αφήσεις;
τον πέτρινο φούρνο, τις υποπόδιες στάχτες, τις λεμονιές
τις λαξευτές αναλύσεις, τις αόρατες λύσεις, τις λησμονιές
Μάννα μου κλάψε πριν δύσεις.

Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κάποιες στιγμές


Κάποιες στιγμές που χάνονται μαζί μας
βαθειά στην κοιμισμένη γη
σκορπίζονται όπως η ψυχή μας
σαν μαύρη στάχτη στην καμένη γη.

Νομίζω πως μιλούν με τ’ έγκατά μας
και με των δένδρων τα ριζώματα
ανθούνε σαν καρποί, μες στ΄ αίματά μας
του φθινοπώρου τα φυλλώματα.

Την πλάτη μας χτυπούνε κι αντηχούνε
τα γέλια πάν, στων τάφων την σιγή
και φτάνουν στις καρδιές όσων πονούνε
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί.

Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου