Ν.

Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται κάπου στην μέση,
ανάμεσα στα άσπρα τριαντάφυλλα
το μαύρο χρώμα της κηδείας.
Στο κόκκινο χρώμα των γυναικείων χειλιών
στο σγουρό τρίχωμα των υπερήφανων στηθών,
στο αμούστακο χείλος των αγοριών
στο τρεμούλιασμα των παρθένων.

Η αλήθεια μητέρα
πρέπει να κρύβεται στο αβαείο των χαρταετών
που αναδύθηκαν τον Ιούλη, στο πρώιμο καφέ
δεν πρόλαβε να αχνίσει στην θρακιά,
στην λαθροχειρία των λόγων
της Κυρίας Άντρης από το Βαρώσι.

Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται στους οβελούς των ασκήσεων
επί χάρτου και επί αμμοδόχου.
Πίσω από το λούστρο των αμμόλοφων, με τους αντίκτυπους
των μικρών σπιτιών και τους κροταλισμούς των δένδρων.
Τους τορνευτούς δρόμους, το υπερβατό των γεφυρών
και τα ξοφλημένα ποτάμια.
Τις μεραρχίες των ξοπίσω και τα τρυπημένα κράνη.
Πίσω από τους κρατήρες της αγνωμοσύνης και τους πυκνούς καπνούς, των εξατμίσεων των αρμάτων και των ερπυστριοφόρων.

Δεν έμαθες μητέρα γιατί δεν άφησαν να μάθεις.

Τώρα όμως, που το λελέκι στις όχθες μουλιάζει,
τώρα που η βροχή μαλάκωσε τ΄ αγγεία
ο θάνατος είναι ακόμα πιο κοντά
ούτε μια ημέρα μακριά θαρρώ,
βλέπω την αλήθεια στο σπάσιμο του κλαδιού
και του μεσοφοριού την τσάκιση.

Δημήτριος Βενέτης