Τετάρτη, Μαρτίου 31, 2010

Μικρή τζοκόντα


Ο άλτεμ από τη Βομβάη αρμένιζε στου καραβιού την πλώρη ετοιμόγερτος
για βουτιά στα χάη, η ματιά του ανέμιζε σαν από χώρα μακρινή ξενόφερτος.

Σαράκι καραβιού καρδιά του τρύπια σαν βυθισμένο ναυάγιο
έλεγαν χαμηλόφωνα δαίμονας πως ήταν που έμοιαζε με άγιο.

Νυχτιές σαν ούρλιαζε στον άνεμο κόντρα λούφαζαν οι ναύτες, κραυγές ήταν πόνου
λέγαν πως μαχαιρώθηκε από μια μικρή τζοκόντα, λαβωματιά που δεν ξέπλυνε
η θάλασσα του χρόνου.

Η αγάπη του να χώρεσε σε ανεμολόγια; οι άνεμοι του σφυρίζανε ήχους το όνομα της
όσες στάμπες κι αν χτύπησε σε κατώγια, καμιά δεν τον έφερε πιο σιμά της.

Εκείνη η μικρή τζοκόντα με το αίνιγμά της τον καλούσε στο βυθοσκοτάδι
η ζωή και ο θάνατος χάρισμά της βούτηξε κοντά της ένα φεγγαροβράδι.

Και εγώ που δεν αγάπησα ποτές μου τόσο, λέω πως είμαι τυχερός που ανέραστος
από αγάπη έτσι δεν θα τελειώσω μα από μοναξιά καταγέλαστος.

Αργύρης Ντεγκούδης (Blog)

Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010

Ικεσία


Κύριε,
σαν έρθ’ η μεγάλη ώρα
του μυστικού μας δείπνου
μην προδοθώ
όπως Εσύ
μ’ ένα φιλί στο στόμα
ούτε πισώπλατα να ’ρθει
τ’ αγγέλου το μαχαίρι.

Αυτό ζητώ
μονάχα˙
με μια σπαθιά
μονάχα μια
-και φανερά-
να πάρεις την ψυχή μου.

Νίκος Μπατσικανής (Ιστοσελίδα)

Δευτέρα, Μαρτίου 29, 2010

Ρινίσματα σιδήρου


Οι αγάπες που σ’ άφησαν, ρινίσματα σιδήρου
τη ζωή σου πως σκουριάζουν, στην σκιά ενός ονείρου.

Σαν αρμός ο χρόνος μοιάζει, διαχωρίζει αναμνήσεις
μια ρυτίδα που θυμίζει, όσα ξέχασες να ζήσεις.

Δεν κατάφερα να αντέξω, οι αναμνήσεις με τυλίγουν
και φοβάμαι θα θελήσω, όλα όπως πριν να γίνουν.

Σε ασταθή ισορροπία, τα τραγούδια με κρατάνε
Ψιθυρίζω κάθε τόσο, μελωδίες που πονάνε…

Οι αγάπες που σ’ άφησαν, ρινίσματα σιδήρου
και τα βράδια σου σκεπάζουν, την σκιά ενός ονείρου.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Σάββατο, Μαρτίου 27, 2010

Πίκρα μας μοίρασαν


Πίκρα μας μοίρασαν.
Την τρώμε μήνες τώρα
Στο ατέλειωτο πιάτο της θλίψης.

Μαχαίρια, τσουγκράνες, βατοκόφτες και ξινάρια
Τέρας το μίσος, δόλιο, το φοβάμαι.
Τι κι αν είσαι αθώος και στο χρέος σου πιστός;

Ένα κομμάτι «τίποτα», απ’ το τίποτα.
Μια στάλα κόκκινο κρασί με τ’ όνομά μου:
Π α ν α γ ι ώ τ α.

Μη δακρύζεις,
Τον ίσκιο σου μην τον νοτίζεις
Μουσκεύομαι κι εγώ που σε ακολουθώ.

Μονάχα το γέλιο σου ζωής μου ομπρέλα.
Το τραγούδι σου μη σταματάς λεπτό.
Στα ρεφραίν σου τρυφερά θα σε ακολουθώ.

Παναγιώτα Ζαλώνη

Παρασκευή, Μαρτίου 26, 2010

Την ομορφιά του κήπου σου


Σύνθεση-ερμηνεία: Νόρα Νασιμπιάν
Ποίηση: Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey!

Μέσα στα μπαρ


Μέσα στα μπαρ, με αλκοόλ και γυναίκες,
παραδομένος στη ζάλη, στην ηδονή,
οδηγώντας το χέρι τους εκεί που σε πονεί
κι εκεί που θέλουν· διασκέδαση φτηνή,
για το δικό σου γεμάτο πορτοφόλι…

Μέσα στα μπαρ, ο χρόνος σου περνά,
νύχτες υγρές, νύχτες αστροπελέκιες,
όταν η θύελλα τραντάζει τα καρφιά,
και το πιοτό της, μ’ άρρωστη ομορφιά,
μυρίζει τσάι σαν το φιλί που σε κερνά…

Μέσα στα μπαρ, όπου σε ξέρουν όλοι
και για σένα οι θρύλοι τους, μιλούνε,
ένα πρωί, κουρέλι θα σε βρούνε,
«για δες, βρωμάει ουίσκι αυτός», θα πούνε,
οι νεκροθάφτες, συνηθισμένοι που ’ναι…

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Τετάρτη, Μαρτίου 24, 2010

Πρόσκληση


Ο Λογοτεχνικός Όμιλος «Ξάστερον» και το περιοδικό «Κελαινώ»
σάς προσκαλούν σε εκδήλωση, όπου ο επίτιμος πρόεδρος, συγγραφέας – ποιητής
Νίκος Μπατσικανής θα ψάλει το βραβευμένο έργο του: «Θρήνος της Παναγιάς». Απαγγελία: Μυρτώ Κλεάνθους Τσαούση.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ριζίτικα τραγούδια,
ενώ, στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης,
οι παρευρισκόμενοι δημιουργοί θα απαγγείλουν έργα τους, στη συνέχεια.

Σάββατο, 27 Μαρτίου 2010, 18.00, Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» Δήμου Ιλίου,
Αγίου Φανουρίου 99. Λεωφ. 732 (Πανεπιστημίου ή Πλατεία Λαυρίου, στάση Άγιος Φανούριος).

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει.

Η Πρόεδρος
Παναγιώτα Χριστοπούλου–Ζαλώνη

Τρίτη, Μαρτίου 23, 2010

Απ' τα όχι και τα μη


Σύνθεση-ερμηνεία: Νόρα Νασιμπιάν
Ποίηση: Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey!

Μαζί σου


Δε θ’ ακούσω κανέναν άλλο άνθρωπο
είμαι μαζί της κι αυτό το πληρώνω περισσότερο
κάθε φορά να κουράζομαι στο μεσημεριανό ξύπνημα
κάθε φορά να μη νοιάζομαι για το κρύο του κάμπου
η μυρωδιά της φλαμουριάς μεστή και παιδική
ικανή για την ανασύσταση του κόσμου.
Τα μάτια μου μισόκλειστα σαν της κερασιάς το μπουμπούκι
να γίνεσαι στον πίνακα του παραθυριού το δέντρο
με τα κλαδιά σαν χέρια και τη δροσιά σαν δάκρυα
αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ
το αίσθημα πως μεταμορφώνεσαι σε οικονομία του σύμπαντος
πως γίνεσαι το φίλτρο του φωτός από τον ουρανό στο δωμάτιο.
Λες και έγινε κάτι παράξενο μεταφυσικό απόψε
λες και τα μαλλιά σου σεισμό με αέρα σήκωσαν στις ακτές
οι πρώτοι λογισμοί μου κύματα ορμητικά πάνω από ναυάγια
και τ’ όνειρό μου αδύναμο μικρό παιδί ανυπεράσπιστο
Έτσι ονόμασα τις νύχτες και τις μέρες Μαζί Σου
ονόμασα τις μέρες Ναι και τις νύχτες Όχι απ’την Εποχή Των Θλίψεων

Ευθωμιολέων Λοκρός

Βλέπει

jesus-animated-gif-image-0101


Ο Θεός...
Τί παράξενες είν’ οι βουλές Του!
Ο Θεός, βλέπει.
Τα κτίρια,
μέσα απ’ τα κτίρια...
Τους ανθρώπους,
μέσα σ’ αυτούς.
Λυπάμαι...
Λυπάμαι που δεν έφτιαξα κάτι καλό,
μέσα σε μένα,
να βλέπει...

Θανάσης Μαλεζάς

Τα πρόσωπά της βλέπω

rally_car_jump


Αλλάζει πρόσωπα η σκέψη,
αλλάζει πρόσωπα ο λόγος,
μοιάζει με αυτοκίνητο που…
…τρέχει κάνοντας ελιγμούς.
Προσπαθώντας να φτάσει στον προορισμό του
κάνει διάφορες επιπολαιότητες,
βγαίνει στο αντίθετο ρεύμα,
μα τελικά φτάνει ανέπαφο.

Μοιάζει με οδηγό μαλάκα που με χίλια τρέχει…
…νομίζοντας ότι κάτι κάνει,
βάζοντας την ζωή των άλλων…
…σε μοίρα δεύτερη.

Είσαι εσύ ο ίδιος μαλάκας που νόμιζες ότι
κάθε διαδρομή ανούσια είναι…
τον προορισμό να δεις, έστω για λίγο ήθελες.
Ακόμη και όταν δεν ήξερες τι θα δεις.

Έτσι και ο λόγος,
πολλές φορές συμβαίνει, χωρίς γιατί,
για να σπάσει την σιωπή μόνο,
χωρίς άλλον προφανή λόγο.

Πολλές φορές κοιτάζω το σιωπηλό δέντρο,
βλέπω τα κλαδιά ανοιγμένα… πολύπλοκα…
με δέος κοιτάζω, αυτό εκεί σιωπηλό…
μυστικό της φύσης μήνυμα.

Το αποκωδικοποιώ και αντιλαμβάνομαι ότι…
ο θεός ζωγράφος είναι… ποιητής.... τα πάντα.
…Όπως το θαυμάζω…
ένα άνθος του πέφτει αιωρούμενο.
Πριν πέσει στις λάσπες, το αρπάζω και το μυρίζω.

… είναι και αρωματοποιός σκέφτομαι...
και γλύπτης. Μα πάνω από όλα……φίλος.
Δημιούργησε αυτό το λουλούδι,
μόνο για μένα.

Και έτσι, κάθε μέρα πλέον...
...αλλάζει πρόσωπα η σκέψη…
...μόνο για μένα.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010

Δακρυσμένο αντίο

good_bye


Φως δυνατό του Αυγούστου μοιάζεις,
θα τυφλωθώ όταν σε δω να πλησιάζεις.
Μια μουσική με ακουμπάει και με χαϊδεύει,
είναι ο ήλιος οδηγός με ταξιδεύει.

Το μυστικό μου φυλαχτό
και την ματιά σου νοσταλγώ
ξανά να ζήσω.

Με δυο στιχάκια θα σου πω όσα δεν είπα.
Μια μεγάλη πινελιά στον νου μου βρήκα.
Μια φιγούρα σκυθρωπή με ένα τσιγάρο.
Περπάτησα μοναχικός, δρόμο μεγάλο.

Δακρυσμένο αντίο,
θέλω να πω και για τους δύο
μα πως θα αντέξω.

Ποια ένταση σκορπά, ψηλά τις σκέψεις
και δυο φιλιά σε μια αγκαλιά, θέλεις να δέσεις.
Στα αστέρια να χαθείς, θέλεις απόψε,
από τους στίχους προσπαθείς να σβήνεις λέξεις.

Δακρυσμένο αντίο,
θέλω να πω και για τους δύο
μα πως θα αντέξω.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Κυριακή, Μαρτίου 21, 2010

Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης


Γράφει ο ποιητής-συγγραφέας κ. Νίκος Μπατσικανής

Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε, διεθνώς, μετά από πρόταση του έλληνα συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού στην Ουνέσκο (UNESCO).

Την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης», 21 Μαρτίου, οι ποιητές, αιχμή του δόρατος όλων των αγωνιστών, και με όπλο την πένα τους, γιορτάζουν, αλλά και προβληματίζονται, βλέποντας τα κακώς κείμενα του καιρού μας. Ποιος άλλος μπορεί να είναι μπροστάρης εκτός από τον ποιητή, τους ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος; Πώς θα κρατηθεί η ελπίδα αναμμένη, για να πάρει τη φλόγα και η Νέα Γενιά; Ποιο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η Χώρα μας στα Πολιτιστικά, διεθνώς, στηριζόμενη και στην κληρονομιά των προγόνων μας, αλλά γράφοντας και μια νέα Ιστορία;

Βεβαίως, τίθεται και το ερώτημα, αν τα σημερινά προβλήματα είναι θέματα για την Ποίηση, ή για την κάμερα. Είναι πολλά τα ερωτήματα που μπορεί να κάνει ο κάθε απλός άνθρωπος. Αυτό, όμως, που έχει χρέος ο ποιητής είναι να παραμένει μαχητής, να αντιστέκεται, αλλά να γράψει και για τα σύγχρονα προβλήματα.

Ακολουθεί μια συνοπτική παράθεση μεγάλων στιγμών της ποίησής μας:

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
και μες στη σκιά που φούντωσε
και κλει δροσιές και μόσχους
ανάκουστος κελαϊδισμός και λιποθυμισμένος.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
………………………………………………………

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
………………………………………………………

Γιατί ποτέ δε λόγιασα «το πότε και το πώς;»,
γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."
μα αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως,
τι κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
να, που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να, που κι ο μέγας Θάνατος μού γίνηκε αδελφός!...

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
………………………………………………………

Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν,
οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μια φλόγα αστράφτει...ακούονται ψαλμοί και μελωδία...
Πετάει έν' άστρο...σταματά εμπρός εις τη Μαρία...
«Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!
Ο Κύριός μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία, Χαίρε!»

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
………………………………………………………

Άφκιαστο κι αστόλιστο του Χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με τ' ανθόνερο την όψη σου να πλύνω.
Το στερνό το χτένισμα με τα χρυσά τα χτένια,
πάρτε απ' τη μανούλα σας, μαλλάκια μεταξένια.

Μήπως και του Χάροντα, καθώς θα σε κοιτάξει,
να του φανείς αχάϊδευτο και σε παραπετάξει!
Κι αν διψάσεις μην το πιεις, από τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς, φτωχό κομμένο δυόσμο!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
………………………………………………………

Μάνα!... Δε βρίσκεται λέξη καμία
νάχει στον ήχο της τόση αρμονία.
Σαν ποιος να σ' άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
………………………………………………………

Ήλιε μεγάλε ανατολίτη μου,
χρυσό σκουφί του νου μου,
αρέσει μου στραβά να σε φορώ,
όσο να ζεις, τόσο να ζω κι εγώ,
για να χαρεί η καρδιά μας.
Καλή 'ναι τούτη η γης,
αρέσει μας σαν το σγουρό σταφύλι.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
………………………………………………………

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,
και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,
άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,
γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη,
άφησε, μαζί μου, φυλαχτό να πάρω,
για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό,
φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από Χάρο,
μόνον λίγο χώμα, χώμα ελληνικό!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
………………………………………………………

Μπόι δυο πήχες, κόψη κακή,
γένια με τρίχες εδώ κι εκεί.
Κούτελο θείο, λίγο πλατύ,
τρανό σημείο του ποιητή.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
………………………………………………………

Απ' έξω μαυροφόρ’ απελπισιά,
πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι.

Κι απ’ την εικόνα του Χριστού ψηλά,
που εβούβανε τα στόματα των πλάνων,
ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς,
και μελωδίες ενός κόσμου άλλου,
κι ανατριχιάζει ακούγοντας, καθείς,
προφητικά τα λόγια του δασκάλου,
με μια φωνή βαριά:
«Μη σκιάζεστε στα σκότη!
Η Λευτεριά, σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
………………………………………………………

Φουρτούνιασεν η θάλασσα, και βουρκωθήκαν τα βουνά.
Είναι βουβά τ’ αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά
κι η δόλια μου ματιά θολή. -Παιδί μου, ώρα σου καλή!
Είν’ η καρδιά μου κρύσταλλο και το κορμί μου παγωνιά,
σαλεύει ο νους μου, σα δεντρί
που στέκει αντίκρυ στη χιονιά,
και είναι ξέβαθο πολύ. Παιδί μου, ώρα σου καλή!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
………………………………………………………

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Ρόδο της μοίρας, θέλησες, κι ανέτοιμους μάς πήρες
σε μι’ απροσδόκητη άμπωτη, που τρέμουν οι στιγμές,
μ’ από το βάθος τ’ ουρανού ανέκφραστες οι μοίρες
αποφασίζουν άτεγκτα για τις βαθιές τομές.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΝΟΜΠΕΛ –NOBEL- 1963)
………………………………………………………

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί, καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κι ειν' η καρδιά μου -σα νεκρός- θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει;
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα, και ρήμαξα, και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλιν αυτή θα φθάνεις.
Για τ’ αλλού μην ελπίζεις, δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κώχη τούτη τη μικρή,
σ' όλη τη γη την χάλασες.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
………………………………………………………

Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες, κι ανέβαινες απάνω
στο λιακωτό, και κοίταζες, και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης.
Και μου ιστορούσες με φωνή,
γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια,
τόσα, όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.

Και μου ’λεγες πως όλ’ αυτά τα ωραία θά ’ναι δικά μας,
μα τώρα εσβήστης, κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
………………………………………………………

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
………………………………………………………

Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα,
στο αγιάζι των λειμώνων, στη μόνη ακτή του κόσμου.
Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ!

Λυπημένες μυρσίνες μού ραντίσαν την όψη.
Εκατόγχειρες νύχτες μες στο στέρεωμα όλο
τα σπλάχνα μου αναδεύουν, κι αυτός ο πόνος καίει.

Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν,
τ’ αγόρια τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν.
Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (ΝΟΜΠΕΛ –NOBEL- 1979)
………………………………………………………

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω.
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας,
και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους,
πάνου στη θερισμένη καλαμιά.
Μαύρη μεγάλη θάλασσα,
με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό,
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε
να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
………………………………………………………

Μέσ' από πράσινες ελιές και στάχυα χρυσοφόρα
δεν είναι πόλη από χαλκό, ούτ’ απ’ αχάτι χώρα.
Σε ξέρει ο Θεός, και το καλό δε σε ξεχνά ποτέ του.
Σε ξέρει ο ήλιος κι η βροχή στα πόδια τού Ταϋγέτου.
Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα. Τα σπίτια, οι ζευγολάτες.
Και κουδουνίζουν οι πλαγιές κι αχολογούν οι στράτες.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
………………………………………………………

Σάββατο βράδυ είν’ έμορφο, ίδιο Χριστός Ανέστη,
κι ένα τραγούδι του Τσιτσάνη κλαίει κάπου μακριά.
Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά στις μάντρες τα παιδιά.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
………………………………………………………

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
………………………………………………………

Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι,
για τους καημούς σου που σεργιανούν στη γειτονιά,
φτωχολογιά, που απ’ τον πηλό βγάζεις λουλούδι
και τους καημούς σου τους πλέκεις ψιλοβελονιά.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
………………………………………………………

Του ήλιου σβήστηκε το φως εχάθη το φεγγάρι
και πάει το παλικάρι καημός και πόθος μου κρυφός
Πέτρα την πέτρα περπατώ το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω που σκότωσαν τόν π' αγαπώ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΚΟΥΦΑΣ
………………………………………………………

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το «σήμερα» χειρότερο απ’ το «χτες».
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου, σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
………………………………………………………

Σ’ αγαπώ. δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!"

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ
………………………………………………………

Οι Άγγελοι, που καθαρή φλόγα ανασαίνουν,
μας βλέπουν ν’ αποστρέφουμε το πρόσωπο,
να φεύγουμε απ’ τη ζωή,
Ας προσεγγίσουμε τη Θεία Τάξη,
την επουράνια Χάρη, με το τραγούδι!…

ΜΕΛΛΙΣΑΝΘΗ
………………………………………………………

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός: οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
………………………………………………………

Ειν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια,
έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχει,
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας,
μες στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθιά και τα κοσμούνε σαν δάκρυα,
σαν ακρογιάλια φωτεινά, σαν ρόδια.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
………………………………………………………

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών.
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα.
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους.
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες, όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα.
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
………………………………………………………

Κι όμως ακόμα υπάρχουν κάτι λέξεις μαγικές,
με βυθισμένο στην καρδιά υγρό καθρέφτη
–έναν υδράργυρο χλιαρό,
που αν το θελήσει,
αφήνεται και πιάνονται οι σταγόνες του.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

(Τους παραπάνω στίχους επέλεξε και επιμελήθηκε ο κ. Νίκος Μπατσικανής). V.M.!

Στα υπόγεια της Βηθλεέμ


Από την δεύτερη έκδοση της ποιητικής συλλογής «ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ» αφιερώνω το ποίημα «Στα υπόγεια της Βηθλεέμ», στην μεγαλειώδη προσπάθεια όλων εκείνων που μέσω της ανθρωπιστικής οργάνωσης ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ προσπαθούν να σβήσουν τον πόνο από τα μάτια των ανθρώπων.... θέλω επίσης να στείλω ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που με πολεμήσανε τα τελευταία χρόνια και να τους πω ότι δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι έναν κόσμο πιότερο δίκαιο..., πιότερο ανθρώπινο..., πιότερο ειρηνικό και δίκαιο! Ας με λένε «ονειροπόλο», δεν πειράζει...

(απόσπασμα)

...έλα παρέα μας στα υπόγεια,
στης Βηθλεέμ τα σκοτεινά,
να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
απο τα μάτια των παιδιών,
με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου

να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
μάτια μικρού παιδιού...

είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
στην άκρη κάποιου μύθου
ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,

στην προβλήτα της Ιστορίας
θα δέσουμε και εμείς,
ας είναι να γίνει με ειρήνη…

Μάρκος Σαριμανώλης (Blog)

21 Μαρτίου 2010 - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης


Ο φίλος ποιητής-συγγραφέας κ. Νίκος Μπατσικανής - ο οποίος είναι η ψυχή του ιστολογίου μας διότι μας στηρίζει από την πρώτη στιγμή - στέλνει με SMS το παρακάτω μήνυμα το οποίο απευθύνεται σε όλους τους ποιητές και τις ποιήτριες:

"Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, εύχομαι χρόνια πολλά, υγεία και πρωτοπόρες - ωραίες δημιουργίες με αιχμή την πένα μας".

Νίκος Μπατσικανής.


Επισκεφθείτε την προσωπική ιστοσελίδα του κ. Νίκου Μπατσικανή κάνοντας κλικ εδώ.

Verse Monkey!

Η Ευρώπη τιμά την Κική Δημουλά


Με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το 2010 τιμήθηκε πριν από λίγες ημέρες η ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Κική Δημουλά, για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της.

Η απονομή του Βραβείου πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο, σε ειδική εκδήλωση, στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας και αποτελεί κορυφαίο γεγονός στον χώρο των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων.

Την κα Δημουλά παρουσίασε στο Γαλλικό κοινό ο μεταφραστής έργων της κ. Michel Volkovitch, ενώ η ηθοποιός Dinah Faust απέδοσε στην γαλλική γλώσσα κείμενα της Κικής Δημουλά, που διάβασε η ποιήτρια στα ελληνικά.

Οι εκάστοτε βραβευόμενοι ανήκουν σε μία από τις 47 χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η θέσπιση του Βραβείου Λογοτεχνίας αποσκοπεί στην ανάδειξη του σύγχρονου πολιτισμού της καθεμιάς ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά.

Επιτροπή, αποτελούμενη από συγγραφείς, εκδότες, μεταφραστές, πανεπιστημιακούς και αρμοδίους για πολιτιστικά θέματα αποφασίζει για την απονομή του Βραβείου. Εφέτος, στο πρόσωπο της κ. Κικής Δημουλά τιμήθηκε η Ελλάδα και ο ελληνικός πολιτισμός.

Τις πρωτοβουλίες του Ευρωπαϊκού Βραβείου Λογοτεχνίας υποστηρίζουν η πόλη του Στρασβούργου, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Υπουργείο Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας, η επιθεώρηση “Europe” που ιδρύθηκε το 1923 υπό την αιγίδα του Ρομαίν Ρολλάν, και της οποίας συνεργάτες , μεταξύ των άλλων υπήρξαν ο Πωλ Ελυάρ και ο Λουί Αραγκόν. Επίσης στηρίζουν το θεσμό του Ευρωπαϊκού Βραβείου Λογοτεχνίας το πανεπιστημιακό «Τα Ευρωπαϊκά Γράμματα», το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας, το Διεθνές Κέντρο Ποιήσεως της Μασσαλίας, το Σπίτι των Συγγραφέων Λογοτεχνίας του Παρισιού, καθώς και άλλοι πνευματικοί φορείς.

Πηγή: http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=9395

Verse Monkey!

Δάκρυα στον ουρανό


Verse Monkey!

Σάββατο, Μαρτίου 20, 2010

Με βερνίκι και με νέφτι

fahion-animation


Με βερνίκι και με νέφτι,
βάψανε τη γη
και χιόνι άρχισε να πέφτει,
χιόνι σαντιγύ.

Κοπανήσαν τον αγέρα,
με σωρό σφυριά,
να γιομίσουνε τη μέρα,
τρύπες για τυριά.

Ένα σύννεφο φουσκώσαν,
μ’ άσπρο φυσερό,
λαχανιάσανε κι ιδρώσαν,
μες στον κρύο καιρό.

Ήταν όλοι τους γιγάντοι,
μια δωδεκαριά,
ξάπλωσαν στον ήλιο αγνάντι,
κάτ’ απ’ τη μουριά.

Φτιάξαν τον καφέ τους, σ’ ένα
κιούπι κρητικό,
φάγαν μια σοκολατένια
τούρτα, για γλυκό.

Δεν εγύρεψαν καμιάνε
δίκια πληρωμή,
σηκωθήκανε και πάνε,
«δόξη και τιμή».

Ήμουνα στη βόλεψή μου
και χαιρόμουνα,
πως αλλάξανε τη ζωή μου,
συλλογιόμουνα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παρασκευή, Μαρτίου 19, 2010

Εαρινή Ανάστασις


Και χάθηκε η ανάμνηση, * μέσα στα άδυτα μιας Σταύρωσης μιμητικής
Και η πλάση έγυρε στο πλάι * περιμένοντας σημάδια ανάτασης
Και φάνηκε ο ήλιος * να ανασταίνει πεθαμένα κορμιά
και φάνηκε η βλάστηση * να ξαγρυπνάει μέσα από λήθαργο βαθύ

Και τότε ένας χορός αναστενάρης διαπέρασε τα πάντα
Ανάσανε το χώμα,
πήρε στην χούφτα του την θλίψη και την φίλησε με γλυκιά νοσταλγία
Και αφού την ξαναπέταξε γλυκά στο έδαφος
η θλίψη διασπάστηκε σε περίσσια ελπίδα,
χαρά και μια απέραντη εσωτερική ψαλμωδία.

Άγγελος Λεχουρίτης

25η Μαρτίου 1821, Νίκου Μπατσικανή


Αυγή μιας άνοιξης γλυκιάς θέλησαν να πεθάνουν.
«Με το σουγιά στο κόκαλο», ζωή τι να την κάνουν;
«Δέστε καιρό που διάλεξε ο Χάρος να τους πάρει·
τότε π’ ανθίζαν τα κλαριά κι έβγαζε η γη χορτάρι»,
«που έστηνε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη»
και κελαηδούσαν όμορφα της κλεφτουριάς τα χείλη.
Ήπιαν το λόγο τον κρυφό, του λυτρωμού, τον ένα,
«μεθύσαν με τ’ αθάνατο κρασί του είκοσι-ένα.»
Στήσαν χορό και ψέλνουνε του Μπάιρον τραγούδια·
ωσάν θεοί του έρωτα κι αθώα αγγελούδια.
Δε γνοιάζονται για το χαμό, παρακαλούν το Χάρο
θέλουν ν’ ανάψουν πρώτοι αυτοί της Λευτεριάς το φάρο.
Καβάλα πάν’ στη λειτουργιά στου ουρανού τα νέφη
να μεταλάβουν όνειρα ο Λυτρωτής τούς γνέφει.
Αντίδωρο στα νιάτα τους πήραν αιώνια δόξα·
γέννημα σπόρου αθάνατου, με άρματα και τόξα.
Η κόψη είναι τρομερή πούχουν τα γιαταγάνια
μυρτιές και δάφνες θέρισαν, κι αμάραντα στεφάνια.
Με το χαμό, οι μάρτυρες στις λαγκαδιές πηγαίνουν
έγιναν γεροπλάτανοι· στον ίσκιο ξαποσταίνουν
«τα όμορφα κλεφτόπουλα και τ’ άρματα κρεμάνε
πλένουνε τις λαβωματιές» και την ψυχή σχωρνάνε
όσων ηρώων έγιναν θυσία στην πατρίδα
και φύλαξαν τους πόθους τους με άσβεστη ελπίδα.
Μικρός λαός και πολεμά σ’ απάτητα λημέρια
αντί σπαθιά βγάζει φτερά, σμίγει μ’ αϊτούς στ’ αστέρια.
Θεώρησε η Παναγιά πως είν’ στρατιές αγγέλων
κι ευλόγησε την τόλμη τους να γράψουνε το μέλλον.
Ευαγγελίστηκαν κρυφά η αρετή με την ανδρεία
και γέννησαν τη Λύτρωση και την Ελευθερία.

Νίκος Μπατσικανής

Σημείωση: Το βιβλίο "ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ", με διηγήματα του Νίκου Μπατσικανή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, κοντεύει και πάλι να εξαντληθεί! Πρόκειται για τέσσερις σύγχρονες ιστορίες που αγγίζουν, συγκινούν και διασκεδάζουν τον αναγνώστη, όπως έδειξε άλλωστε και η πορεία της 1ης έκδοσης.

Διατίθεται από τα βιβλιοπωλεία:

Πολιτεία (Ασκληπιού), Ιανός (Σταδίου, Αθήνα - Πλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη), Γαβριηλίδης (Μαυρομιχάλη 18), Εστία (Σόλωνος), ακόμα και με παραγγελία στο βιβλιοπωλείο της περιοχής σας. Όσοι ενδιαφέρεστε, προλάβετε! Εδώ στην Ελλάδα, ακόμα και τα πολύ καλά βιβλία σαν αυτό, αργούν να επανακυκλοφορήσουν όταν εξαντληθούν. V.M.!

Τρίτη, Μαρτίου 16, 2010

Πόσα μάτια


Σύνθεση-ερμηνεία: Νόρα Νασιμπιάν
Ποίηση: Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey!

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

Χαϊκού


θα ’μαστε μαζί
μου είπε, είμαι φίλος
όνομα: Βρούτος

καμένη πίστη
ψάχνω στο μαύρο χώμα
και το σπαθί μου

πώς να φυτέψω
κρίνους στ’ ανεμοβρόχι;
άυλη είμαι

door_with_lillies


Παναγιώτα Ζαλώνη

Κυριακή, Μαρτίου 14, 2010

Ανεμοδούρα


Δείτε το ποίημα "Ανεμοδούρα", του Παναγιώτη Θ. Τουμάση, σε βίντεο-κλιπ.

Verse Monkey!

Πέμπτη, Μαρτίου 11, 2010

Εγώ ταξιδεύω


Εγώ ταξιδεύω, πηγαίνω μακριά σας,
η γη που γυρεύω δεν είναι δικιά σας,
γι’ αυτό μη μού λέτε πως έκλεψα πλούτη,
τη γη σας, χαρείτε τη, ετούτη.

Κρατήστε και την νόμιμη πληρωμή μου,
εκεί που τραβώ, μεριμνούν οι δικοί μου,
που με καρτερούν σ’ αεροδρόμιο, λιμάνι,
σε κάποιο σταθμό· το ίδιο κάνει.

Και πείτε και στην κοπελιά π’ αγαπούσα,
πως φεύγω και μόνο πως δίπλα της ζούσα,
μ’ αφού δεν πονούσε, ούτε τώρα να κλάψει
και μήτε κερί να μ’ ανάψει.

Εγώ, να το ξέρετε, δεν κινδυνεύω,
μπορώ να γελώ και μπορώ να χορεύω,
μπορώ ν’ αγαπώ και χωρίς να ’χω αγάπη,
αυτό να το μάθουνε κάποιοι.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Καλημέρα



Όταν οι σκέψεις μεταμορφώνονται σε αρώματα,
όταν οι εικόνες μετασχηματίζονται σε ήχους,
όταν οι ήχοι γίνονται σύννεφα… τότε…
…τότε είναι που δακρύζεις από χαρά.
Μια καλημέρα λες σε όλο το σύμπαν, χαμογελαστός.
Είναι από αυτές τις στιγμές που από απόλαυση δακρύζεις.

Ζούμε σε μία λοξή κοινωνία, μια χρονική περίοδο για γέλια.
Τα πάντα πλάγιο δρόμο έχουν διαβεί. Λοξή πορεία κάμψης.
Όταν κάμπτεται το θέλω, τότε δίνει άπειρο χώρο στο πρέπει.
Όταν διαρκώς αλλάζεις απόψεις, οι στροφές το μυαλό ζαλίζουν.
Παρακολουθείς αυτές τις αλλαγές αποχαυνωμένος, ακίνητος.
Βοηθάν σε αυτά και οι πρωινές εκπομπές, και το ράδιο βοηθάει.

Εσύ όμως εκεί, αμετακίνητος, μοναχικός ακροατής τους.
Μοναχός, δακρυσμένος ποιητής των ονείρων σου.
Κανείς δεν είδε ωστόσο, πως κρυφά ανεβάζεις στροφές.
Θυμωμένος μα ακίνητος. Είσαι έτοιμος και ξέρεις…
ότι τον λεβιέ ταχυτήτων μόλις μετακινήσεις θα…
Παρασύρεις ότι είναι στην διάβα σου.

Δημιουργώντας πηγαία αντίδραση
καταλαβαίνουν ότι υπάρχεις.
Όταν την σκέψη θελήσουν να ελέγξουν, άραγες ποιοι;
Αυτήν την αντίδραση θα σκεφτούν.
Αυτά φοβούνται οι μηδενικοί.
Την αλλαγή από νεκρό σε πρώτη.
Γιατί οι στροφές υπάρχουν και είναι πολλές.
Γιατί τα ποιήματα δεν έσβησαν ποτές.
Πάντα υπήρχε ένα στυλό και ένα χαρτί…
να γράφεις…
Και πάντα υπήρχε κάποιος να βλέπει…
πως υπάρχεις.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Απροσάρμοστη λέξη

animated_waterfall


Είναι αλήθεια όταν η φλόγα σβήνει
και τότε ο καπνός πιο έντονος γίνεται.
Πως είναι όταν τηλέφωνο πάρεις κάποιον
και από την φωνή σου ο άλλος καταλαβαίνει πως νοιώθεις…

Παρόλο που εσύ γενικόλογα λες,
η εικόνα σου μεταφέρεται από τον μοναδικό θόρυβο,
που η συναισθηματική καταιγίδα γεννά,
το ηχητικό παζλ που αποδίδει μία αόρατη διάσταση των πραγμάτων.

Είναι θλιβερό... είναι να στέκεσαι όρθιος στο κρύο;
να τρέμεις απ’ αυτό αλλά και με την σκέψη…
ότι στην άλλη άκρη υπάρχει κάποιος που σε θέλει,
τόσο που δεν μπορείς να σταθείς, θέλεις να πετάξεις… μακριά.

Αυτά που γύρω σου αποτυπώνονται με μοναδικό τρόπο….
εγκεφαλικά συνδυασμένα… με αυτό που φαντάζεσαι…
με τον ζεστό ήχο, μιας ζεστής φωνής, που σιγοσβήνει,
μιας φιγούρας που λιώνει μαζί σου, γίνεται ένα με σένα.

Απροσάρμοστη λέξη που παγώνει σαν βγει στην ατμόσφαιρα.

Δημήτριος Ζ. (Blog)

Τετάρτη, Μαρτίου 10, 2010

Οδός Σοφοκλέους


Δύσκολες μέρες φορτισμένες
Ψυχές φτηνές σαν υπερτιμημένες μετοχές
Ξεπουλημένες
Σε οικονομικό κυνηγητό
Στου ευκόλου χρήματος βωμό
Πεσμένες στην οδό Σοφοκλέους
Οδό του δέους
Στεγάζουσα Χρηματιστήριο σαθρών Αξιών
Των Αθηνών
Συνάμα δρόμο Πορνών
Ναρκομανών
Λαθρομεταναστών
Περιθωριακών
Θλιβερά πιο αληθινών
Ζωές καταδικασμένες, κολασμένες
Υπερέχουσες, κατά πολύ ανώτερες
Των υπαρξιακών ολογραμμάτων
Φαύλης εικονικής πραγματικότητος
Ατελέσφορος ο κεντρικός σχεδιασμός
Απολύτως καταστρεπτικός
Αφανισμός.

Ερατώ Βαλλιάνου

(Από το βιβλίο της, «Φθινοπωρινή Ισημερία», εκδόσεις Γκοβόστη).

Πόσο τα γεγονότα μπορούν να επηρεάσουν την ποίηση;

Φίλες και φίλοι,

Με αφορμή τα τελευταία πολιτικά γεγονότα, αλλά και κάποιο ποίημα που ολοκλήρωσα σήμερα, έρχομαι να προβληματιστώ αν και κατά πόσο τα διαδραματιζόμενα γύρω μας, μπορούν να επηρεάσουν την ποίησή μας.

Το ποίημα που έγραψα λέγεται "Απώλεια" και αναρτήθηκε νωρίτερα στο προσωπικό μου ιστολόγιο Hi, Poetry!. (Ο απευθείας σύνδεσμος για να το δείτε είναι: http://hipoetry.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html). Οι στίχοι μιλούν για κάτι που χάνεται (το φως) και κεντρική μορφή στην ιστορία είναι ένα λευκό πουλί, το οποίο καλείται να πετάξει για "στερνή φορά". Διότι, το φως δεν πρόκειται να ανατείλει ξανά γι' αυτό, κι αν ποτέ ανατείλει, θα ανατείλει "σ' άλλη γενιά"...

Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος, νομίζω. Τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης και το μη διαφαινόμενο τέλος της δύσκολης τούτης εποχής, έχουν για μένα απομακρύνει κάθε ελπίδα να ορθοποδήσω επαγγελματικά. Με παρελκόμενα χίλια-δυο άλλα, καθώς δεν έχω φτιάξει ακόμα τη ζωή μου. Συνεπώς, βλέπετε ότι ήδη γράφτηκε ένα ποίημα επηρεασμένο από τις συγκυρίες. Ποιος ξέρει, πόσα ακόμη να γράφονται τούτη τη στιγμή που μιλάμε...

Είναι αλήθεια πως, και στο παρελθόν, οι πολιτικές καταστάσεις ενέπνευσαν ποιητές. Η θλιβερή ποίηση του μεσοπολέμου μάς είναι γνωστή, αλλά και γεγονότα όπως η μικρασιατική καταστροφή, τα οποία γίνονται πηγή (=πληγή) απ' όπου αντλεί ο λογοτέχνης. Σε προσεχή άρθρα μας, εδώ στο Verse Monkey!, θα προσπαθήσουμε να εντρυφήσουμε σχετικά. Τώρα όμως, θα ήθελα τη δική σας γνώμη:

Αν έχετε άποψη, παρακαλώ να τη στείλετε. Θέλω να ακουστεί η δική σας φωνή. Ξέρω πως για λίγον καιρό, όλοι παραμένουμε σιωπηλοί. Δεν είναι τυχαίο που γράφουμε ελάχιστα. Η ψυχή μας είναι βαριά... Απαντήστε στο ερώτημα, πόσο επηρεάζει εσάς, πόσο επηρεάζει το γράψιμό σας η σημερινή πολιτική κατάσταση. Περιμένω τις απαντήσεις σας, στο γνωστό e-mail: ptoumassis@gmail.com. Όλες οι απόψεις θα αναρτηθούν.

Με αγάπη,

Verse Monkey!

Τρίτη, Μαρτίου 09, 2010

Στρατής Τσίρκας - 30 χρόνια από το θάνατό του


Οι εκδόσεις Κέδρος και τα βιβλιοπωλεία Ιανός (Σταδίου 24, Αθήνα), την Τρίτη 9 Μαρτίου 2010, στις 20.30 μ.μ. τιμούν τη μνήμη του Στρατή Τσίρκα με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατό του. Μια αναδρομή στις σελίδες του Νουρεντίν Μπόμπα, των Ακυβέρνητων Πολιτειών, της Χαμένης Άνοιξης.

Στρατής Τσίρκας (1911-1980). Για το έργο και τη ζωή του συγγραφέα μιλούν οι:
- Γιάννης Παπαθεοδώρου, Επίκουρος Καθηγητής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
- Τίτος Πατρίκιος, ποιητής
- Χρύσα Προκοπάκη, μελετήτρια και μεταφράστρια του έργου του
- Δημήτρης Ραυτόπουλος, κριτικός λογοτεχνίας.

Συντονίζει η δημοσιογράφος Όλγα Σελλά.

Με την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

Ο Στρατής Τσίρκας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Χατζηανδρέα) γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στο Κάιρο. Έκανε εμπορικές σπουδές στην Αμπέτειο Σχολή. Εργάστηκε αρχικά στην Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου και στη συνέχεια, ως το 1939, σε μια εταιρεία βάμβακος στην Άνω Αίγυπτο.

Το 1927, εμφανίζεται στη λογοτεχνία με μεταφράσεις των Μυσσέ, Χάινε και Σίλλερ στα περιοδικά Μπουκέτο και Οικογένεια και το παραμύθι Φεγγάρι, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναιγυπτιακά, της Αλεξάνδρειας. Το 1930 δημοσιεύει πεζά και ποιήματά του σε διάφορα περιοδικά, γνωρίζει τον Καβάφη και έρχεται σε επαφή με το Κομμουνιστικό Κόμμα, στο οποίο θα παραμείνει πιστός ως το τέλος της ζωής του. Το 1933 πεθαίνει από φυματίωση ο πατέρας του.

Το 1935 εντάσσεται στην αντιφασιστική οργάνωση Ligue Pacifiste και ιδρύει μαζί με τον Θεοδόση Πιερίδη την Αντιφασιστική Πρωτοπορία, η οποία υποστήριζε τους εξόριστους Έλληνες στη Μέση Ανατολή και τους βοηθούσε στις κινητοποιήσεις τους. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου λαμβάνει μέρος, μαζί με τους Μπέρτολτ Μπρεχτ, Λουί Αραγκόν, Πάβλο Νερούδα και άλλους, στο Β' Διεθνές Συνέδριο των Συγγραφέων για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας εναντίον του Πολέμου και του Φασισμού στο Παρίσι. Γράφει μαζί με τον μαύρο αμερικανό ποιητή Λάνγκστον Χιούς τον όρκο των ποιητών στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον οποίο διάβασε στο συνέδριο ο Λουί Αραγκόν και τον υπέγραψαν πολλοί συγγραφείς.

Το 1937 εκδίδει τη συλλογή Φελλάχοι, την οποία υπογράφει για πρώτη φορά με το όνομα Στρατής Τσίρκας (ψευδώνυμο προερχόμενο από ένα παρατσούκλι του πατέρα του). Ως το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου, θα δημοσιεύσει μόνο ποιήματα και διηγήματα, που έχουν συνήθως χαρακτήρα επικό και περιγράφουν τόσο τις δύσκολες συνθήκες ζωής των ντόπιων όσο και διεθνή γεγονότα, όπως ο ισπανικός εμφύλιος.

Από το 1939 ως το 1963 θα ζήσει στην Αλεξάνδρεια. Επιδίδεται στη μελέτη του καβαφικού έργου, από την οποία θα προκύψει το σημαντικό του πόνημα Ο Καβάφης και η εποχή του, 1958. Τα κείμενά του για τον Καβάφη που θα ακολουθήσουν θα τα συγκεντρώσει σε έναν τόμο με τον τίτλο Ο πολιτικός Καβάφης. Το 1943 έγινε καθοδηγητικό στέλεχος του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου και την ίδια περίοδο γνώρισε τον Γιώργο Σεφέρη.

Εγκαταλείποντας οριστικά την ποίηση μετά τον πόλεμο, θα εκδώσει πολλές συλλογές διηγημάτων, Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το ισπανικό ορατόριο, Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός, Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα, Στον κάβο και άλλα διηγήματα, τη νουβέλα σταθμό στην τεχνική του Νουρεντίν Μπόμπα και την τριλογία που τον καθιέρωσε, τις Ακυβέρνητες πολιτείες (Η Λέσχη 1961, Η Αριάγνη 1962, Η νυχτερίδα 1965).

Η τριλογία του, στην οποία αποτύπωσε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής κατά τον πόλεμο, αποτελεί ένα από τα ελάχιστα έργα στα οποία η πολιτική οξύνοια και η μαρξιστική τοποθέτηση συναιρούνται με τις νεωτερικές τεχνικές, σε ένα μυθιστορηματικό κείμενο μεγάλων αξιώσεων.

Το 1961 διαγράφηκε από το Κ.Κ.Ε., επειδή αρνήθηκε να αποκηρύξει το έργο του Η Λέσχη, που είχε εκδοθεί λίγο νωρίτερα. Το 1963 έφυγε για την Αθήνα, όπου έζησε ως το θάνατό του. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην έκδοση του περιοδικού Συνέχεια, που συσπείρωνε όλη την αριστερή διανόηση. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου έγινε μέλος του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου. Το 1969 εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε. εσωτερικού και ένα χρόνο αργότερα πήρε μέρος στη σύνταξη του αντιδικτατορικού τόμου 18 Κείμενα με το διήγημα Αλλαξοκαιριά. Συμμετείχε επίσης στον τόμο Νέα Κείμενα, 1970 και στα Νέα Κείμενα 2.

Ο Τσίρκας πέθανε από ανεύρυσμα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο σε ηλικία 69 χρόνων και η νέα του τριλογία, την οποία εγκαινίασε το 1976 Η Χαμένη άνοιξη, παρέμεινε ανολοκλήρωτη.

Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του Ο Καβάφης και η εποχή του, 1959 και με το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, 1972. Τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος.

Ποίηση
Τα ποιήματα 1996

Πεζογραφία
Νουρεντίν Μπόμπα 1957
Ακυβέρνητες πολιτείες.
1. Η Λέσχη 1961
Ακυβέρνητες πολιτείες.
2. Η Αριάγνη 1962
Ακυβέρνητες πολιτείες.
3. Η νυχτερίδα 1965
Τα ημερολόγια της τριλογίας «Ακυβέρνητες πολιτείες» 1973
Η χαμένη άνοιξη 1976
Τα διηγήματα 1978

Μελέτες
Ο Καβάφης και η εποχή του 1958
Ο πολιτικός Καβάφης 1971

Μεταφράσεις
ΠΙΕΡ ΖΑΝ ΖΟΥΒ, Στα βαθιά χρόνια 1969

Βιβλία για τον Στρατή Τσίρκα
ΧΡΥΣΑ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ, Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα και η κριτική 1980
ΧΡΥΣΑ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ, Στα ίχνη του Στρατή Τσίρκα.

Λεύκωμα
Χρονολόγιο 1985.

Πηγή: http://entertainment.in.gr/html/ent/757/ent.79757.asp

Verse Monkey!

Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.


Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα, οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην, ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κ. Π. Καβάφης

Δέησις


Ας διαβάσουμε αυτό το ποίημα με τίτλο "Δέησις", του αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Πέτρου Φωτιάδη-Καβάφη, του μεγαλύτερου έλληνα ποιητή. Και ας προσπαθήσουμε μέσα στην τέχνη να βρούμε παρηγοριά, επειδή οι μέρες είναι δύσκολες για την ψυχολογία όλων μας. Η Ελλάδα μας, ενέδωσε στους ξένους κι άνοιξε τις πόρτες διάπλατες για να μπουν και να μας διευθύνουν. Σκεφτείτε: Ούτε στο ίδιο μας το σπίτι δεν θ' ανοίγαμε την πόρτα διάπλατη στους συγγενείς. Όσο αγαπητοί κι αν ήταν. Γιατί να τούς δώσουμε δικαιώματα; Μόνοι μας έπρεπε να φροντίσουμε και τα της χώρας μας και οι εταίροι μας πολύ λίγα να ξέρουν. Μας κάνανε όμως "μπάτε σκύλοι αλέστε" και ιδού το δάχτυλο της Αφροδίτης υψώνεται. Ιδού το ξεπούλημα του Παρθενώνα, προτείνεται. Ιδού οι απειλές για τα νησιά μας, επισείονται... Δέησις, λοιπόν.

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

Κ. Π. Καβάφης

Τώρα, θυμηθήκαμε και ένα άλλο ποίημα του Καβάφη, εκείνο που μιλά για τους "πολιτικούς αναμορφωτές". Είναι μάλιστα πολύ επίκαιρο! Θα το αναζητήσουμε και θα το παραθέσουμε στην αμέσως επόμενη ανάρτησή μας. V.M.!

Πέμπτη, Μαρτίου 04, 2010

Χαϊκού με τίτλο


Ιδέα

κόρη του νου μου
στα πορφυρά εντός μου
με την πληγή σου

Ο Έρωτας

αν και βασιλιάς
χόρτασε με χλευασμούς
όντας παράφρων

Κόκκινο του πάθους

μέχρις εσχάτων
γενναία πάλη, πάλι
σ’ αιχμαλωτίζω



Γκιώνης

μες στις ρωγμές μου
απόηχος ονείρου
πουλί μονάχο

Στην ξενιτεμένη μου

ζω και σου γράφω
να διαβεί η ψυχή μου
για να σε φτάσει

Κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου

σαλπίζω Mantras
η αγάπη με σπρώχνει
θα σε ξυπνήσω;

Παναγιώτα Ζαλώνη

Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

Μελίνα Μερκούρη, πού είσαι τώρα;


Χάθηκαν οι μεγάλοι και οι σπουδαίοι; Σε ποιων πολιτικών τα χέρια βρισκόμαστε; Πού είναι μια Μελίνα Μερκούρη να φωνάξει; Κυρίες και κύριοι, να προσέχουμε να μη στενοχωριόμαστε, γιατί μπορεί να αρρωστήσουμε.

Verse Monkey!

Δευτέρα, Μαρτίου 01, 2010

Στον σταθμό του τρένου


Ομίχλη σκέπασε και πάχνη,
του τρένου ετούτον τον σταθμό
και σαν τυφλός ο κόσμος ψάχνει
τον συγγενή του ή τον γνωστό.
Λες και στα σύννεφα βαδίζουν,
άντρες, γυναίκες και παιδιά,
κάποιοι γελούν και κάποιοι βρίζουν,
κάποιοι δεν βγάζουνε μιλιά.

Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.

Σε μια θαμπή φωτογραφία,
στον ίδιο ετούτον τον σταθμό,
είμαι με μια ξανθή κυρία,
κι οι δυο θλιμμένοι στον φακό.
Έχει στον ώμο της μια τσάντα
κι είναι παράξενα σκυφτή,
βαστώντας μου το χέρι πάντα,
απόμακρη και σκεφτική.

Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.

Έξω απ’ το πλάνο, ήρθε το τρένο
και μες στο πλάνο έμεινα εγώ,
αυτή πια ζει με κάποιον ξένο
κι εγώ πια ζω χωρίς να ζω.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης