Μαζί σου

Δε θ’ ακούσω κανέναν άλλο άνθρωπο
είμαι μαζί της κι αυτό το πληρώνω περισσότερο
κάθε φορά να κουράζομαι στο μεσημεριανό ξύπνημα
κάθε φορά να μη νοιάζομαι για το κρύο του κάμπου
η μυρωδιά της φλαμουριάς μεστή και παιδική
ικανή για την ανασύσταση του κόσμου.
Τα μάτια μου μισόκλειστα σαν της κερασιάς το μπουμπούκι
να γίνεσαι στον πίνακα του παραθυριού το δέντρο
με τα κλαδιά σαν χέρια και τη δροσιά σαν δάκρυα
αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ
το αίσθημα πως μεταμορφώνεσαι σε οικονομία του σύμπαντος
πως γίνεσαι το φίλτρο του φωτός από τον ουρανό στο δωμάτιο.
Λες και έγινε κάτι παράξενο μεταφυσικό απόψε
λες και τα μαλλιά σου σεισμό με αέρα σήκωσαν στις ακτές
οι πρώτοι λογισμοί μου κύματα ορμητικά πάνω από ναυάγια
και τ’ όνειρό μου αδύναμο μικρό παιδί ανυπεράσπιστο
Έτσι ονόμασα τις νύχτες και τις μέρες Μαζί Σου
ονόμασα τις μέρες Ναι και τις νύχτες Όχι απ’την Εποχή Των Θλίψεων

Ευθωμιολέων Λοκρός