Δέησις

Ας διαβάσουμε αυτό το ποίημα με τίτλο "Δέησις", του αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Πέτρου Φωτιάδη-Καβάφη, του μεγαλύτερου έλληνα ποιητή. Και ας προσπαθήσουμε μέσα στην τέχνη να βρούμε παρηγοριά, επειδή οι μέρες είναι δύσκολες για την ψυχολογία όλων μας. Η Ελλάδα μας, ενέδωσε στους ξένους κι άνοιξε τις πόρτες διάπλατες για να μπουν και να μας διευθύνουν. Σκεφτείτε: Ούτε στο ίδιο μας το σπίτι δεν θ' ανοίγαμε την πόρτα διάπλατη στους συγγενείς. Όσο αγαπητοί κι αν ήταν. Γιατί να τούς δώσουμε δικαιώματα; Μόνοι μας έπρεπε να φροντίσουμε και τα της χώρας μας και οι εταίροι μας πολύ λίγα να ξέρουν. Μας κάνανε όμως "μπάτε σκύλοι αλέστε" και ιδού το δάχτυλο της Αφροδίτης υψώνεται. Ιδού το ξεπούλημα του Παρθενώνα, προτείνεται. Ιδού οι απειλές για τα νησιά μας, επισείονται... Δέησις, λοιπόν.

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

Κ. Π. Καβάφης

Τώρα, θυμηθήκαμε και ένα άλλο ποίημα του Καβάφη, εκείνο που μιλά για τους "πολιτικούς αναμορφωτές". Είναι μάλιστα πολύ επίκαιρο! Θα το αναζητήσουμε και θα το παραθέσουμε στην αμέσως επόμενη ανάρτησή μας. V.M.!