Οι αγάπες που σ’ άφησαν, ρινίσματα σιδήρου
τη ζωή σου πως σκουριάζουν, στην σκιά ενός ονείρου.
Σαν αρμός ο χρόνος μοιάζει, διαχωρίζει αναμνήσεις
μια ρυτίδα που θυμίζει, όσα ξέχασες να ζήσεις.
Δεν κατάφερα να αντέξω, οι αναμνήσεις με τυλίγουν
και φοβάμαι θα θελήσω, όλα όπως πριν να γίνουν.
Σε ασταθή ισορροπία, τα τραγούδια με κρατάνε
Ψιθυρίζω κάθε τόσο, μελωδίες που πονάνε…
Οι αγάπες που σ’ άφησαν, ρινίσματα σιδήρου
και τα βράδια σου σκεπάζουν, την σκιά ενός ονείρου.
Δημήτριος Ζ. (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου