Στον σταθμό του τρένου

Ομίχλη σκέπασε και πάχνη,
του τρένου ετούτον τον σταθμό
και σαν τυφλός ο κόσμος ψάχνει
τον συγγενή του ή τον γνωστό.
Λες και στα σύννεφα βαδίζουν,
άντρες, γυναίκες και παιδιά,
κάποιοι γελούν και κάποιοι βρίζουν,
κάποιοι δεν βγάζουνε μιλιά.

Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.

Σε μια θαμπή φωτογραφία,
στον ίδιο ετούτον τον σταθμό,
είμαι με μια ξανθή κυρία,
κι οι δυο θλιμμένοι στον φακό.
Έχει στον ώμο της μια τσάντα
κι είναι παράξενα σκυφτή,
βαστώντας μου το χέρι πάντα,
απόμακρη και σκεφτική.

Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.

Έξω απ’ το πλάνο, ήρθε το τρένο
και μες στο πλάνο έμεινα εγώ,
αυτή πια ζει με κάποιον ξένο
κι εγώ πια ζω χωρίς να ζω.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης