Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2012

Ποίησή μου


Όλα για σένα
τα μέσα και τα έξω μου.
Δακρύζω, Ποίησή μου!
Ήλιε στο γκρίζο
καταχείμωνό μου.
Αγαπημένη, Ποίησή μου.
Χρόνια χορεύουμε
τις νύχτες μαζί.
Κάθε βράδυ
και μια χοροεσπερίδα.
Χιλιάδες ώρες
μαζί αγκαλιαστές.
Ευτυχώ, Ποίησή μου!
Χαρά που γλίτωσες
απ’ τα γεράματα,
«Όψιμη Τόλμη».
Ποίησή μου.
Μοναδική μου αδερφή,
δωρεά του Θεού.
Τι ευλογία!
Με υψώνεις πάνω
από τόπους και χρόνους
κι επικοινωνώ μαγικά
με το ασύλληπτο.

Παναγιώτα Ζαλώνη

(Από το τριμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ, τεύχος 40).

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 26, 2012

Ο μουσικός με τ’ ακορντεόν (χαϊκού)


Στο μουσικό που περιφέρεται με ένα ακορντεόν στο Αγρίνιο, παίζοντας μουσική, συνήθως τ' απογεύματα.


Μελωδία νέκταρ.
Μέλισσα κι εγώ τρυγώ
τις αναμνήσεις μου.
***

Τραγούδι πικρό.
Γύρη στα μάτια τ’ αγέρα
παλμός δακρύων.
***

Αλαφροπερπατά
ο ήχος στην καρδιά μου.
Ρόδινο δείλι.
***

Γλιστρά το τραγούδι
απ’ τα δάχτυλα της καρδιάς.
Νέο ποίημα.

Βασίλης Κομπορόζος

Αγοράστε online το αριστουργηματικό βιβλίο του Βασίλη Κομπορόζου, ΑΥΠΝΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2012

Δεν θα σου πω αγαπημένη


Στην Στρατούλα
Δεν θα σου πω αγαπημένη
γιατί είσαι
η Άνοιξη είσαι γερμένη πάνω
σ’ ένα κόκκινο γαρύφαλλο
γεννήθηκες από το κρύο του Γενάρη
και τώρα την Τρίτη μέρα
της βδομάδας,
πριν από την δίκη της Πέμπτης
και την Σταύρωση
είσαι και πάλι η αγαπημένη
στο δικό μας σταυρό.

Στο παράθυρο ακουμπάς
τον αγκώνα και με τ’ ακροδάκτυλα
- τα μικρά λυγερά ακρο δάκτυλα -
χτενίζεις τα κόκκινα μαλλιά σου
και κοιτά ν’ άρχεται η Παρασκευή
και η Ανάσταση

Δεν θα σου πω αγαπημένη
χωρίς να το ξέρεις
μα ήδη εσύ το ξέρεις
και παίζεις την Ανατολή
στης Ανατολής το αλώνι

σκεπάζεις τους ώμους σου
με μικρές σταγόνες
μαλακό βαμβάκι το δάκρυ σου
και σεντόνια από πράσινα φύλλα
ακουμπούν τα χείλη σου.

Πότε θα τα φιλήσω
μου λες πριν σβήσει το φεγγάρι
πότε θ’ ακουμπήσω στο στήθος σου
μου λες πριν ταξιδέψει η καρδιά σου

Μα ήδη το ξέρεις
αγαπημένη μου

Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2012

Το φθινόπωρο συνήθιζα...


ΣΥΝΘΕΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γρηγόρης Κονιδάρης ΠΟΙΗΣΗ: Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2012

Ανάμνηση από την πατρίδα


Μόλις το χθες περάσει από το σπίτι
θα βρει την πόρτα του κλειστή.
Το μάνταλο σαν την λεπτή λεπίδα
θα πέσει στο πεζούλι με ορμή.

Η γλάστρα θα θυμίζει την μορφή της,
το χώμα στην αυλή θανατερό.
Δροσίζονται οι αναστεναγμοί της,
αιώνιο, τρεχούμενο νερό.

Το γέλιο δεν θ’ αλώνει την φωνή του,
ο ήχος απ΄ το φως δεν θ’ ακουστεί.
Ακούγεται το αχ και οι λυγμοί του,
στους λόφους της Καμπούλ, άσπροι σταυροί.

Δημήτριος Γκόγκας

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2012

Η γιορτή


Τσουγκρίσαμε με δυο μπουκάλια μπύρα.
«Γιορτή μεγάλη ξημερώνει», μού ’πες.
Η μάνα μου, βαρέθηκε τις σούπες.
Πικρόχορτα μαζεύει μπρος στη θύρα.

Αλήθεια, πότε συ φορούσες μαύρα;
Και πού ’ναι το γλυκό χαμόγελό σου;
Η μάνα μου, φωνάζει: «Να σού δώσου;».
Σε μι’ άλλη γριά που εγώ δεν την ξανάβρα.

«Μωρή, μη θέλεις να με φαρμακώσεις;».
«Κουνήσου από τη θέση σου!», λέει κείνη.
Αγάπη μου, τι κίτρινη έχεις γίνει!
Θα μέθυσες… Είσαι άμαθη της πόσης.

Μια τρίτη γριά ροβόλησε στη ρούγα.
«Η μάνα σου, ξεπάστρεψε την κόρη».
«Τι λες, καταραμένη γριά; Προχώρει!...».
Τής έριξα πετριά, μα στην φτερούγα.

«Γιορτή μεγάλη θα ’χουμε», ξανάπες.
Συμφώνησα, σχεδόν αφηρημένος.
Αν φύγεις, πώς θα πορευτώ ο καημένος;
«Δεν είν’», απάντησες, «καιρός γι’ αγάπες».

Ξεφύλλισα το μαύρο καλεντάρι.
Βρήκα του θάνατού σου την ημέρα.
Φέγγρισα το πορτί να πάρω αέρα.
Εσύ…… Άνοιξες του μαύρου καβαλάρη.

Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Έτσι περνούσε η Άνοιξη


Στο χωριό είχα
ένα κορίτσι με κλειστά μάτια
κουρδισμένη εποχή
κάτω από το μαξιλάρι μου

και θυμάμαι πολύ καλά
πως το είχα κρύψει
το μυστικό από τον παππού μου

κάθε που ξημέρωνε το κορίτσι
πήγαινε κρυφά και
μπόλιαζε τις ροδιές του περιβολιού
δίπλα από τα χαμηλόστεγα
Κοτέτσια με τις κότες που
καθάριζαν από τις περιττές πέτρες
το μπαλωμένο πάτωμα με τις ρυτίδες
πού έσταζαν πύο της ξενιτιάς

Η θάλασσα στο χωριό
δεν είχε φτάσει ακόμα και
παρ’ όλο που χτυπούσα τα σύννεφα με τις πέτρες
και τις τσουγκράνες ποτέ δεν έβρεχε περισσότερο.

Τα καράβια μου έρμαια του ξεροπόταμου
έπαιρναν τις ονειρώξεις
και τις μπατάριζαν
στον πρώτο καταρράκτη.

Έτσι κυλούσε η Άνοιξη κυρίως
και το Φθινόπωρο με τις πρώτες άχρωμες βροχές
που ήθελα να έχουν το χρώμα του ήλιου.

Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 09, 2012

Διαγωνισμοί 2012, από την International Art Society


Η International Art Society διοργανώνει Διαγωνισμούς σε 500 ειδικότητες καλλιτεχνών στα πλαίσια του Παγκόσμιου Φεστιβάλ InterArtia 2012.

Στους Διαγωνισμούς μπορούν να λάβουν μέρος ενδιαφερόμενοι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες κάθε εθνικότητας και κάθε ηλικίας από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Οι Διαγωνισμοί καλύπτουν όλες τις κατηγορίες και ειδικότες στους διάφορους τομείς των τεχνών και έχουν στόχο να αναδείξουν και να προβάλουν τους δημιουργούς και τα έργα τους.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν το ενδιαφέρον τους στο e-mail: info@artsociety.gr για να τους ενημερώσουμε για τις προϋποθέσεις συμμετοχής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπάρχει και διαγωνισμός ποίησης από τους ίδιους διοργανωτές. Ζητήστε, μέσω του email που δίνουν, το ενημερωτικό τους δελτίο. Επίσης, δεν απαιτείται να μένετε στην Ελλάδα για να συμμετέχετε. Μπορείτε, από οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, μέσω Διαδικτύου.

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2012

Θα έχουμε και φέτος καλούς καρπούς


Ξημέρωνε ολάνθιστο Πάσχα στο χωριό μας
με της Εκκλησιάς το συμπαγές θυμίαμα
παραμάσχαλα, ο πατέρας ετοίμαζε τους
περσινούς σπόρους για το αλάτισμα της γης.
θα είχαμε μποστάνι και φέτος
αλλά μποστάνι με γλυκούς καρπούς.

Το είχε αποφασίσει πριν
ακόμα ξημερώσει ο χρόνος της Ανάστασης
είπε, της Ανάστασης θα σπείρω
πριν το σούβλισμα και μετά τον πόνο και το γέλιο
να φάνε τα παιδιά μου
απ’ το τραπέζι του θεού και το δικό μου
από το ημέρωμα των ουρανών.

Έζεψε τα δυο του ζωντανά
το ξύλινο κάρο έτριζε
απ’ της δεξιάς πλευράς την ρόδα
ψαροκάικο απόστολου
στις βυθισμένης άμμου
τα δυο μακροσκελή σημάδια
περάσματος μαρτυρίες
πως πορεύτηκαν και άλλοι.

Που πας με το σάπιο κάρο
του φώναζαν οι γείτονες
απ’ τους ζηλευτούς μπαξέδες
με την τσίκνα
και τις αυλές που μπούχτισαν
από τις φωνές των απογόνων
μα αυτός ακολουθούσε την φωνή
των ζωντανών και την δική του καλύτερα,
πιο ντόμπρα
Η ρότα των χωματόδρομων
τον οδηγούσε στο Τουλμπέσι.*

Ήξερε πως σήμερα
έπρεπε το μεσημέρι, δίχως άλλο
να τον βρει στο σπίτι
στην ησυχία της αγκάλης
και την σιγουριά του τσουκαλιού.
Σήμερα είχανε κρέας και αυτοί,
όπως κι άλλοι
στο λιτό γλεντοκόπι του σοφρά
όπου η ελιά περίσσευε
και το άλευρο πάντα είχε πρώτο τον λόγο.

Ξέζεψε σαν σε ορφανό ακρογιάλι
και πέταξε από τον σκονισμένο τορβά
με το χέρι του σταυρού τις ελπίδες του
για την φετινή μικρή σοδειά
για την δική του Ανάσταση.

Είδε στου Κόρακα το μάτι που
ίσιαζε τα ζύγια του
στους καρπούς του μποστανιού και
σήκωσε την πλακουτσωτή πέτρα
από της ιδρωμένης γης την χούφτα
και μια και δυο το φόβισε.

Θα χουμε μποστάνι φέτος ακόμα και
ας χλευάζουνε οι μέντορες της γης
για την μέρα και την ώρα που
κορφόδεσε τους σπόρους και
άχνισε το νερό στο τσουκάλι.

Ερμηνευτικά
* Τουλμπέσι: περιοχή στο Στρυμονικό Σερρών.


Δημήτριος Βενέτης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου