Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2013

Για τον Αχέροντα


Νομίζω πως ο θάνατος καραδοκεί
στο κάθε βήμα μας,
αυτό ’ν’ το κρίμα μας:
ότι δεν τον καταλαβαίνουν μερικοί.

Και γίνεται σεισμός και πέφτουν οι δοκοί,
βάζουν το ποίημα μας,
πάνω στο μνήμα μας
και για μας κλαίνε λίγοι φίλοι και δικοί.

Πότε θα ’ρθείς, μαζί ν’ ανοίξουμε πανιά
για τον Αχέροντα,
μ’ αυτόν τον γέροντα
που με τη βάρκα του, μας πάει στη λησμονιά.

© Παναγιώτης Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2013

Οι δηλώσεις της Κικής Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής


Τιμήθηκε η Κική Δημουλά, με την ευκαιρία της έκδοσης ανθολογίας ποιημάτων της μεταφρασμένων στα Αγγλικά, υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου του Yale…

Με απαγγελίες και παρουσίαση μελοποιημένων ποιημάτων της, απονομή τιμητικής πλακέτας και ομιλίες διακεκριμένων λογοτεχνών και συγγραφέων, ολοκληρώθηκαν χτες το βράδυ, οι εκδηλώσεις προς τιμήν της Κικής Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η ίδια, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ένας άνθρωπος που πεινάει, δεν κάθεται να διαβάσει ποίηση… Ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι του, δεν κάθεται να διαβάσει ποίηση… Η ποίηση είναι για τους χορτάτους· το έχουμε πει αυτό».

Παρέλειψε να προσθέσει ωστόσο, πως, ένας άνθρωπος που πεινάει, γράφει ο ίδιος ποίηση. Ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι του, γράφει ο ίδιος ποίηση. Η ποίηση γίνεται από τον νηστικό· δεν το είπε αυτό… Αλλά, δόξα τω Θεώ, ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ… Πώς, λοιπόν, να το έλεγε;

Αν, βέβαια τώρα, ο νηστικός είχε μια φούχτα κέρματα να τού περισσεύουν, θα αγόραζε μετά χαράς ένα βιβλίο ποίησης και θα το διάβαζε. Μόλο που, τα αληθινά ποιήματα αυτός θα τα καταλάβαινε καλύτερα από τους χορτάτους κι ίσως δεν θα τα άντεχε. Το σκέφτηκες ποτέ αυτό, Κική μας;

Εμείς πάντως, σού ευχόμαστε να πάρεις το Νόμπελ και σύντομα!...

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2013

Του γιοφυριού της Άρτας (Δημοτικό)


Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες.
«Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται».

Πουλάκι εδιάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στο ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε μ’ ανθρώπινη λαλίτσα:
«Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει
και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
που ’ρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα».

Τ’ άκουσ’ ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ’ αηδόνι:
«Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα,
αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι».
Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:
«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.

Νά τηνε κι εμφανίστηκεν από την άσπρη στράτα.
Την είδ’ ο πρωτομάστορας, ραγίζετ’ η καρδιά του.
Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει:
«Γειά σας, χαρά σας μάστοροι και σεις οι μαθητάδες,
μα τι έχει ο πρωτομάστορας και είναι βαργομισμένος;».
«Το δαχτυλίδι του ’πεσε στην πρώτη την καμάρα
και ποιός να μπει και ποιός να βγει, το δαχτυλίδι να ’βρει;».
«Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά’ σ’ το φέρω,
εγώ να μπω, εγώ να βγω, το δαχτυλίδι να ’βρω».

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση πήγε.
«Τράβα καλέ μ’ την άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τι όλον κόσμο ανάγειρα και τίποτας δεν ήβρα».
Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη,
παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο.
«Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας!
Τρεις αδερφάδες ήμαστε κι οι τρεις κακογραμμένες.
Η μια ’χτισε το Δούναβη κι η άλλη τον Αφράτη
κι εγώ η πιο στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι.

»Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι
κι ως τρέμουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες».
«Κόρη, το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε,
που 'χεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει».
Κι αυτή το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δίνει:
«Αν τρέμουν τ’ άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι
κι αν πέφτουν τ’ άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,
τι έχω αδερφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει».

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Να, Θα, Όταν


Θάναι το βράδυ ιδανική καταφυγή
και μυστικά θα πελεκάει το σταυρό του
Ψυχή στο στόμα και το στόμα θα σιγεί
τροφή που θα σε θέλει και νερό του.

Το προγραμμένο, ορατό οριστικά
Ζωή και θάνατος και άσματα ασμάτων
Δράμα και Τέχνη θα εγγραφούνε λυρικά
στη μνήμη τυφλωμένων αγαλμάτων.

Τίποτα κι όλα στη στιγμή την ιερή
Ευλογημένα, το φεγγάρι θα χρυσώνει
δώρα, που ενώ η μαύρη αλήθεια θ' αναιρεί
λυτρωτικά η νύχτα θα οχυρώνει.

Θα μου χαρίσεις το λυγμό της αστραπής
που την τροχίσανε καιροί και ξένοι τόποι
Κι όταν δειλιάσω, μη φοβάσαι, θα μου πεις
που μας ξεχνούν κι οι χρόνοι κι οι ανθρώποι…

© Χριστίνα Γεραλή

Επισκεφτείτε τη σελίδα της Χριστίνας Γεραλή στο Stixoi.info

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Φοβάμαι


Φοβάμαι το δέντρο
εκείνο εκεί
που έχει κορμό από μπράτσα
φοβάμαι τα φύλλα
πριν πέσει η αυγή
αγριεύουν με ήχους στα μπάσα.

Φοβάμαι το δέντρο
εκείνο εκεί
που έχει κλαδιά από χέρια
τη μέρα πασχίζουν
να πιάσουν τη γη
την νύχτα κλαδεύουν τ`αστέρια.

Φοβάμαι το δέντρο
γιατί σαν πονά
το νιώθω να κλαίει στη σκιά του
περήφανο στέκει
μπροστά στη φωτιά
μα καίγεται στην μοναξιά του.

© Πελαγία Σ. Κουκίδου

Επισκεφτείτε τη σελίδα της Παλαγίας Σ. Κουκίδου στο Stixoi.info

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2013

Ίμβρος, νησί μου


Στον Κλεάνθη Ζούμπο

Ξεριζωμένος βρίσκομαι
στη μάνα γη Ελλάδα
Ίμβρος, γλυκιά πατρίδα μου
ψυχή, καρδιά σαν δάδα.

Σαν φυλαχτό στα στήθη μου
κάτι κρατώ από σένα
το ιερό το χώμα σου
την Παναγιά Παρθένα.

Ανατολίτες τύραννοι
μου πήρανε το σπίτι
φωτιά να πέσει να καούν
ωσάν μικρό σπουργίτι.

Θεία η εγκαρτέρηση
ποθώ να κατοικήσω
να κολυμπήσω στα νερά
και άλλο πια, μην ζήσω.

Νησί, την ομορφάδα σου
Θεός την έχει πλάσει
στην αγκαλιά σου επιθυμώ
να στήσω το γιορτάσι.

© Νίκος Κότσικας

Από την τριμηνιαία έκδοση του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2012

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Φαντασία για πιάνο και ορχήστρα


Στην Τζίνα

Σ’ ένα σύννεφο
τα δάχτυλά της
σαν καρφιά
τρυπούν τη θάλασσα,
χτυπούν τα πλήκτρα,
γλιστρούν τα φίδια της,
τα όνειρα
που μάζευαν τα σύννεφα,
πέφτουν σαν άγκυρες
πάνω στο πιάνο,
μια φοβερή βροχή
που άλλοι τη λέν’ σκοτάδι
μες στην ψυχή της,
εφιαλτικές γυναίκες
ξυπνούνε εκεί κάτω,
κάθε νύχτα
ξυπνάει απαράλλαχτη,
κάθε νύχτα
έρχεται η ορχήστρα…

© Στέφανος Α. Αγάθος

Ποιητική Συλλογή: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΜΕ ΤΟ ΕΓΚΑΥΜΑ, Εκδόσεις: ΥΦΟΣ

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Ο μαραγκός και τα όνειρά του


Ο μαραγκός
τα όνειρά του
πριονίζει
στο πάτωμα
για την πεντάμορφη
και σκέφτεται
ένα πιάνο
που τραγουδάει
τα όνειρα,
ένα ξύλινο πόδι
που τρέχει,
τα μάτια της
ν’ ανοιγοκλείνουν,
ο πόνος όλος
να φεύγει
από τη ρίζα του,
να ’ρχεται άσπιλη
μες απ’ τα δέντρα,
να βγαίνει άσπιλη
μες απ’ το έγκαυμα,
μες απ’ τα δάκρυά του,
η πεντάμορφη,
η κόρη του μαραγκού.

© Στέφανος Α. Αγάθος

Ποιητική Συλλογή: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΑΥΜΑ, Εκδόσεις: ΥΦΟΣ

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2013

Αυτό το καλοκαίρι


Αυτό το καλοκαίρι,
την πιο καθάρια μέρα,
εδιάλεξες ταξίδι για να πας.
Και στο δεξί σου χέρι,
σαν ήλιος φέγγει η βέρα,
σημάδι πως ακόμα μ’ αγαπάς.

Και φύσηξ’ ένα αγέρι
και μαύρισ’ η ατμοσφαίρα
κι αρχίνησ’ ένα πυρ κατά ριπάς.
Άραγε, ποιος το ξέρει,
αν θα ’μαι ’γώ ’δώ πέρα,
όταν εσύ βροχούλα θα σκορπάς.

© Π. Θ. Τουμάσης

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2013

Του νεκρού αδελφού (Δημοτικό)


Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε!
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης.
Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,
κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω».

Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα,
κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι
κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν,
βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο.
Σ' όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ' όλα μοιρολογιόταν,
στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της.
«Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε,
οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα!
το τάξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις;
Τον ουρανό 'βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις».
Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι,
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.

Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του.
Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι.
Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέγει:
«Άιντε, αδερφή, να φύγομε, στη μάνα μας να πάμε.
- Αλίμονο, αδερφάκι μου, και τι είναι τούτη η ώρα;
Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω,
κι αν είναι πίκρα, πες μου το, να βάλω μαύρα να 'ρθω.
- Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι».
- Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει.

Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν μ' ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
- Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Άη-Γιάννη,
κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι».
Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!».
Τ' άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της.
«Άκουσες, Κωσταντάκο μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Άφησ', Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ' ας λέγουν.
- Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν' η λεβεντιά σου,
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ' όμορφο μουστάκι;
- Έχω καιρό π' αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου».

Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν.
Βαριά χτυπά τ' αλόγου του κι απ' εμπροστά της χάθη.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει.
Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της.
Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα
βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο,
βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
«Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε,
κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω,
κι η δόλια η Αρετούλα μου, λείπει μακριά στα ξένα.
- Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα.
- Ποιος είν' αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα;
- Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου».

Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο.

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου

Αφιέρωμα στο Δημοτικό μας Τραγούδι, απόψε στην ΝΕΤ


Mαθήματα πατριδογνωσίας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν απόψε, στην εκπομπή «Στην υγειά μας», οι τηλεθεατές της ΝΕΤ, σε ένα αφιέρωμα για το δημοτικό μας τραγούδι.

Δημοτικά και …πάσης Ελλάδος λοιπόν, με πολυαγαπημένα ακούσματα της πατρίδας μας – συνοδεία της ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής ΘΡΙΑ , που αποτελείται από κορυφαίους σολίστες – τα οποία ερμηνεύουν οι:

  • Σοφία Κολλητήρη
  • Σάββας Σιάτρας
  • Παναγιώτης Λάλεζας
  • Χρυσόστομος Μητροπάνος
  • Αρετή Κετιμέ
  • Καίτη Κουλιά
  • Bαγγέλης Δημούδης
  • Δημήτρης Καρασαβίδης και
  • Μιχάλης Αλεφαντινός

Μαζί τους, εκλεκτοί καλεσμένοι από τον καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό χώρο απολαμβάνουν μελωδίες από κάθε γωνιά της χώρας και τιμούν την παράδοσή μας παρουσία χορευτικών συγκροτημάτων με εντυπωσιακές φορεσιές.

Πηγή: Enikos.gr

Verse Monkey! Με τον ήχο του νου