Με βερνίκι και με νέφτι,
βάψανε τη γη
και χιόνι άρχισε να πέφτει,
χιόνι σαντιγύ.
Κοπανήσαν τον αγέρα,
με σωρό σφυριά,
να γιομίσουνε τη μέρα,
τρύπες για τυριά.
Ένα σύννεφο φουσκώσαν,
μ’ άσπρο φυσερό,
λαχανιάσανε κι ιδρώσαν,
μες στον κρύο καιρό.
Ήταν όλοι τους γιγάντοι,
μια δωδεκαριά,
ξάπλωσαν στον ήλιο αγνάντι,
κάτ’ απ’ τη μουριά.
Φτιάξαν τον καφέ τους, σ’ ένα
κιούπι κρητικό,
φάγαν μια σοκολατένια
τούρτα, για γλυκό.
Δεν εγύρεψαν καμιάνε
δίκια πληρωμή,
σηκωθήκανε και πάνε,
«δόξη και τιμή».
Ήμουνα στη βόλεψή μου
και χαιρόμουνα,
πως αλλάξανε τη ζωή μου,
συλλογιόμουνα.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου