Μικρή τζοκόντα

Ο άλτεμ από τη Βομβάη αρμένιζε στου καραβιού την πλώρη ετοιμόγερτος
για βουτιά στα χάη, η ματιά του ανέμιζε σαν από χώρα μακρινή ξενόφερτος.

Σαράκι καραβιού καρδιά του τρύπια σαν βυθισμένο ναυάγιο
έλεγαν χαμηλόφωνα δαίμονας πως ήταν που έμοιαζε με άγιο.

Νυχτιές σαν ούρλιαζε στον άνεμο κόντρα λούφαζαν οι ναύτες, κραυγές ήταν πόνου
λέγαν πως μαχαιρώθηκε από μια μικρή τζοκόντα, λαβωματιά που δεν ξέπλυνε
η θάλασσα του χρόνου.

Η αγάπη του να χώρεσε σε ανεμολόγια; οι άνεμοι του σφυρίζανε ήχους το όνομα της
όσες στάμπες κι αν χτύπησε σε κατώγια, καμιά δεν τον έφερε πιο σιμά της.

Εκείνη η μικρή τζοκόντα με το αίνιγμά της τον καλούσε στο βυθοσκοτάδι
η ζωή και ο θάνατος χάρισμά της βούτηξε κοντά της ένα φεγγαροβράδι.

Και εγώ που δεν αγάπησα ποτές μου τόσο, λέω πως είμαι τυχερός που ανέραστος
από αγάπη έτσι δεν θα τελειώσω μα από μοναξιά καταγέλαστος.

Αργύρης Ντεγκούδης (Blog)