*** Αφιερώνεται στη Δαναΐδα ***
Με τροχό και με τανάλια
κι άλλα τέτοια σύνεργα,
ένα δόντι που ’χα χάλια,
το ’βγαλα, πριν είν’ αργά.
Εσυνήθαε να δαγκάνει,
ό,τι μπρος βρισκότανε,
μα ένα «κρακ» μια μέρα κάνει
κι έκτοτε, κουνιότανε.
Δάγκανε το δάχτυλό μου,
μόλις με ταπείνωναν
και τα νεύρα στο μυαλό μου
μέσα, κατασκήνωναν.
Θύμωσε και με μια μάνα,
που από ανάγκη πιάστηκε
και τη φώναξε «πουτάνα»
και την καταράστηκε.
Τώρα πια, μια μαύρη τρύπα
χάσκει και δε βλέπομαι,
μα για τούτο που σάς είπα,
πιότερο σας ντρέπομαι.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
1 σχόλιο:
Όταν πρωτοανάρτησα αυτό το ποίημα, είχε δυο-τρία σημεία που τώρα τα άλλαξα. Όπως, π.χ. το "θύμωσα και για μια μάνα", το έκανα "θύμωσα και με μια μάνα", που είναι το σωστό. Ύστερα, θέλω με την επιλογή ενός τόσο απλού θέματος, να δείξω πως και τα πολύ απλά πράγματα μπορούν να "παράξουν" ποίημα. Και, τέλος, αισθάνθηκα την ανάγκη να το αφιερώσω στην Δαναΐδα. Δεν ξέρω γιατί - δεν τη γνωρίζω καν... Η αγκαλιά μου αισθάνεται ένοχη τώρα που αγκαλιάζει μόνο έναν (μία), ενώ θα ήθελε να σας αγκαλιάσει όλους γιατί όλοι στηρίζετε το Verse Monkey! Είτε ως συνεργάτες, είτε κάνοντας απλά ένα πέρασμα. Ακόμα και η σκόνη της παρουσίας σας εδώ, είναι για το σκοπό που υπηρετούμε, ανεκτίμητο χρυσάφι... Ιδιαίτερα μάλιστα στη χώρα μας, που δοκιμάζεται σήμερα, και που δεν έχει για παρηγοριά της την ποίηση, καθώς χρόνια τώρα οι ποιητές μας την σκοτώσανε... Παναγιώτης Τουμάσης
Δημοσίευση σχολίου