Η Ρολογιά

Τι με κοιτάς θλιμμένη «Ρολογιά»
κι αρνείσαι επίμονα ν’ ανθήσεις;
Εγώ δεν διάλεξα τούτη τη σκλαβιά
κι εσένα αποζητώ τα μάγια να μου λύσεις.

Κι αν η ζωή, μου φέρθηκε σκληρά
και μ’ αποκλήρωσε μια μέρα η τύχη,
φούντωσε τα κλαδιά σου τ’ ανθηρά
να ζωντανέψουν πάλι γύρω οι τοίχοι.

Μη με κοιτάζεις μελαγχολική,
το μαύρο παρελθόν μη σε πικραίνει.
Η ελπίδα μας παραμονεύει πάντα εκεί
όπου κανείς μας δεν την περιμένει.

Κι αν τη χαρά μου τη μοιράσαν σε δελτίο
κι η παιδική φωνή μου έχει σιγήσει.
Πες μου πως είν’ κακόγουστο αστείο
και η νεράιδα η καλή μας δεν θ’ αργήσει.

Άρης Νόμπελης

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 32ο - Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.