Ωιμέ!

Πένθιμα ρούχα φόρεσε
απόψε η καρδιά μου
και σύρθηκε βαρύθυμα
στους δρόμους του κορμιού σου
που άλλοτε ξελόγιαζε με τ’ αγλαό του κάλλος
διαμάντι ως ήταν εκλεκτό στης γης το δαχτυλίδι.
Στον κόρφο σου δακρύζουσες
οι μαρμαρένιες κόρες
θρηνούν για την κατάντια σου
και για τον ξεπεσμό σου
και στον περίδοξο ναό ισκιώματα προγόνων
μ’ απελπισμού αλαλαγμούς
αφορισμούς σκορπίζουν.
Στα πέλματα σιχαμερά,
αχόρταγα σκουλήκια
το αίμα σου αναρροφούν
και τη ζωή σου κλέβουν
και στις παλάμες έχιδνες
την μοίρα σου χαράζουν.
Στο πελιδνό σου πρόσωπο το δάκρυ της σελήνης
μνήμες ξυπνά αλλοτινές,
ένδοξου παρελθόντος
και της καρδιάς η ωρυγή,
ραγίζει τη ματιά σου.
Ωιμέ!
Πού να βρω δύναμη να σε ξαναγαπήσω;
Μέλανας λίθος έγινες και πίσω θα σε ρίξω…

Μαρία Παχίτη

Από το τριμηνιαίο περιοδικό για τον Λόγο την Τέχνη και τον Πολιτισμό, "Κελαινώ" (τεύχος 31ο - Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 2009), που εκδίδει η φίλη μας συγγραφέας-ποιήτρια κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη.