Νιφάδα μικρή

Νιφάδα μικρή
γρήγορα έλιωσες
στο χέρι μου
πριν προλάβω
το σχήμα σου
στους λειμώνες
της καρδιάς μου
να χαράξω.

Νιφάδα μικρή
γρήγορα έλιωσες,
δε μ’ άφησες
το σχήμα σου να πιω,
να πάρω κι εγώ
γεύση νιφάδας.

Αχ, γιατί έλιωσες
τόσο νωρίς
σαν να σε κυνήγαγε
φωτιά;

Νιφάδα μικρή
έχεις τη φλόγα
του Πλάστη
στην παγωμένη σου
μορφή κι η χάρη σου
άστρο λάμπει
στα γυμνά μου δάχτυλα.

Αχ, δεν πρόλαβα
τις γωνίες σου
να διαβώ,
στα σοκάκια τους
να χαθώ
το λευκό τους χρώμα
στάλα στάλα
κόντρα στον ήλιο
να μελετήσω.

Δεν πρόλαβα,
έλιωσες
σαν παρτιτούρα
πριν γίνει μουσική,
έλιωσες
σαν έρωτας
πού ’μεινε
παράπονο
στο στόμα
πλάνητα αναστεναγμού.

Νιφάδα, έλιωσες
και λευτερώθηκες!

Αχ, το νέκταρ σου
γυρεύουν
λίγοι στίχοι μου
ρακένδυτοι
που φιλοδοξούν
ποίημα να γίνουν
σαν εσένα
νιφάδα μου μεγάλη!

Βασίλης Κομπορόζος