Η επιστολή της κυρίας Ζαλώνη και η απάντησή μας

Η Φίλη μας, Ποιήτρια-Συγγραφέας κα. Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη, έστειλε χθες βράδυ στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο την παρακάτω επιστολή:

Κύριε Τουμάση,

Είδα εκεί στην σελίδα την διαφωνία κάποιου Καλληφρονά.

Έχει από ένα μέρος δίκιο, το ποίημα:
«Το κορμί σου με μύρα / Άγαλμά μου θα πλύνω κλπ.»

Είναι τραγούδι. Και όπως ξέρουμε οι στίχοι και των πιο διάσημων
τραγουδιών πολλές φορές μας φαίνονται απλοί.

Όσον αφορά το «Έγκλημα στο Πάρκο» για να βγάλει κάποιος σωστή
κρίση πρέπει να το διαβάσει όλο από τα αυτιά έως το οπισθόφυλλο.

Είναι μια μεγάλη μεταφορά.

Δεν είμαι εγκληματίας για να σκοτώσω έστω ένα άγαλμα. Είμαι ονειροπόλα γυναίκα με την διαφορά ότι βρήκα την δύναμη εγώ το σκότωσα το όνειρό μου γιατί ήταν άκρως απραγματοποίητο.

Απολαύσανε όμως την τρυφερότητα των στίχων μου οι αναγνώστες σου.
Ευχαριστώ για όσα κάνεις για μένα και προπαντός ευχαριστώ που
μ’ αγαπάτε.
Για να ζω, έχω ανάγκη και την αγάπη των φίλων μου.

Παναγιώτα Ζαλώνη
_______________________________________

Και η απάντησή μας:

Αγαπητή κυρία Ζαλώνη,

Όλοι έχουμε αγαπήσει το έργο σας, το οποίο σκιαγραφεί τη μορφή σας. Τη λογοτεχνική μορφή σας, εκείνη της "αληθινότητας του γραπτού" και της "γλύκας στον ήχο"...

Εκείνο που θέλουμε να προσθέσουμε στις εύστοχες παρατηρήσεις σας, είναι ότι κανένα ποίημα αφότου εγίνηκε και μετά, δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Από μόνο του μιλάει εύγλωττα.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και στα επιμέρους του, "εξ όνυχος" καταδεικνύει "τον λέοντα"...

Επίσης, κανένα μεγάλο σε μέγεθος ποίημα δεν στερείται των "ατυχών στιγμών" του. Όμως, εάν είμαστε αληθινοί - εμείς οι λογοτέχνες - τούτες οι "ατυχείς στιγμές" μπορεί και να μην είναι τόσο ατυχείς. Δηλαδή, είναι ευτύχημα και συμβάλλει στην περαιτέρω αποκρυπτογράφηση του παζλ "Λογοτέχνης-Λογοτέχνημα", να υπάρχουν τέτοια σημεία μέσα στο έργο.

Πόσω μάλλον, που ο γράφων επέλεξε συνειδητά το εν λόγω σημείο ως χρήσιμο να δημοσιευτεί (αποσπασματικά) στο ιστολόγιό μας. Διότι μπορεί να υστερεί σε Τέχνη του Λόγου (ενδεχομένως, αν δεχτούμε τα λεγόμενα του κυρίου Καλλιφρονά), πλην όμως υπερτερεί σε άρωμα...

Τέλος, ο φόνος είναι ένα τελεσίδικο γεγονός το οποίο, άμα τη τελέσει του, δεν επανορθώνεται πλέον. Αόρατους φόνους διαπράττουμε καθημερινά όλοι μας. Σκοτώνουμε χιλιάδες αγάλματα την κάθε μέρα μας. Τα αγάλματα, απλώς δεν το γνωρίζουν. Όπως άλλωστε και οι σκέψεις μας είναι κρυφές. Τα αγάλματα βλέπουν μόνο το προσποιητό χαμόγελό μας.

Κι αυτό τα κάνει να παραμένουν αγάλματα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης, για το
Verse Monkey!