Λυδία λίθος

Σε χώρα μαγική με ταξιδεύει,
το μελαγχολικό τούτο τραγούδι,
τον νου μου πάει ψηλά, αλαφρό σα χνούδι
και τις αισθήσεις μου τις κυριεύει.

Στα σύννεφα πατώ, τα πουπουλένια,
που ζουν ονειρικές μορφές θλιμμένες,
δεν έχουνε πομπούς εκεί κι αντένες,
μα τους ανθρώπους όλους βάζουν έννοια.

Απ’ το γλυκό σου στόμα μες στο πλήθος,
η μελωδία θαρρείς αυτή πως βγαίνει,
για καθεμιά ψυχή εκστασιασμένη,
αγνείας υπέρτατης Λυδία λίθος.

Είσαι λευκή, λευκότερη χιόνος,
ολόγυμνη στο κέντρο της αρένας,
οι θεατές προσέρχονται ένας-ένας
κι αυτόγραφο ζητούν μεγαλοφώνως.

Ω, αν ήξερες πόσο σού πάν’ τα ρούχα,
τ’ αραχνοΰφαντα νότα τη νότα,
καθώς μακριά απ’ της γης τα γεγονότα,
θυμίζεις μια παλιάν αγάπη που ’χα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης