Το ψέλλισμα της μάνας σου, να ήταν ευχή ή κατάρα,
μαύρο ψωμί στον τόπο σου, μαύρα και τα φουγάρα!
Το γαλάζιο της θάλασσας, το κάρβουνο στ’ αμπάρια,
σου κάναν γκρίζα τη ζωή, με κόκκινα φανάρια.
Στις φουρτούνες της θάλασσας, περπατούμε κουρσάροι,
σου κλέβουν λένε την ψυχή, κάθε ολόγιομο φεγγάρι.
Και οι πνιγμένοι τις θάλασσας, τις νύχτες ζητούν παρέα,
μα εσύ στιγμάτισες σώμα και νου, κάπου στην Κορέα.
Πότε σου μην ολόγυμνο σε δει μια αγαπημένη,
παρά μονάχα μια κοινή, φτηνή και βρωμισμένη!
Κι αν γυναίκα της στεριάς, κάποτε σ’ αγαπήσει,
η θάλασσα στα βάθη της για πάντα θα σε κοιμίσει…
Αργύρης Ντεγκούδης
Δείτε το ιστολόγιο του κ. Αργύρη Ντεγκούδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου