Η φωτιά

Είσαι η φωτιά που μέσα μπαίνω
κι όλο χαμογελώ,
το νόημα που καταλαβαίνω
κι η γλώσσα που μιλώ.

Η τόση λάβρα σου, η μεγάλη,
μού παίρνει το μυαλό,
να σ’ αγαπήσω θέλω πάλι,
να σε γλυκοφιλώ.

Χτυπά η καρδιά. Μια βαριοπούλα,
τσακίζει το στυλό,
κάποιος προβάρει μια κουκούλα
κι έχει κορμί δειλό.

Πίσω απ’ το κόκκινο το τσόφλι,
που λιώνει τον πηλό,
τρεις νέοι στέκουν στο κατώφλι,
μες σε καπνό θολό.

Από το κάγκελο κοιτάνε,
το Βήμα το Ψηλό,
σαν τους αγγέλους που πονάνε
για κάθε αμαρτωλό.

Ω, σε παρακαλώ, φωτιά μου,
σίγα με το καλό
κι αιώνια, μες στα σωθικά μου,
μείνε κερί απαλό.

Μαρίνα Κοράλη