Η στάχτη

Φωτιάς η στάχτη γελαστή,
μαυρίζει φύλλων δέντρα.
Σκορπίζει γέλια στην βροχή
και πνίγει τον αγέρα.

Μα δάκρυα μάτωσαν φτερό
από νεκρό αηδόνι.

«Πετούσα μες σε πυρκαγιά
κι εσύ σ’ ενός τάφου σκόνη.

»Να με λυπάσαι πώς τολμάς;
Θρηνείς σε μπόχα ψόφιου.
Συ, ’σαι απ’ τη σάρκα ενός πουλιού».

«Κι εσύ απ’ ενός ανθρώπου».

Δαναΐδα