Νύχτες με λειψό φεγγάρι…
Χρειάζεται ηρωισμός να προχωρήσεις.
Ο πόνος ψιχαλίζει ανελέητος.
Πρέπει όμως, να κουβεντιάσουμε.
Μη φοβηθείς, έλα, σε περιμένω.
Μας πρόδωσαν…
Μας έφαγαν το βιός.
Τερατώδεις προσωπιδοφόροι
πελέκησαν το κορμί της Ελλάδας
βαθιά ως το κόκκαλο
και ήπιαν όλους τους χυμούς της.
Οι ίδιοι τώρα,
ξεριζώνουν τα χαμόγελά μας
με τις προσωπίδες των σωτήρων.
Πώς να μιλήσουμε για φρίκη
μου λες; Δεν κουβεντιάζεται.
Να ’τανε ποίηση, μουσική, τέχνη,
αγάπη ιερή, ναι, θα μπορούσαμε.
Θέλει ηρωισμό…
Ύστερα, δεν μπορώ να σ’ αντικρύσω
δίχως εκείνο το ωραίο σου χαμόγελο.
Και συ και γω και όλοι μας
ήμασταν τόσο όμορφοι
όταν χαμογελούσαμε.
Παναγιώτα Ζαλώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου