Δεν ήταν ήλιος

Δεν ήταν ο ήλιος ο λαμπρός τ’ ουρανού,
μα ένα φως που παγώνει τον νου.
Δεν ήταν μια ζωγραφιά από μπογιά,
μα η τρελή, χορευτική πυρκαγιά.
Τρίζουνε τα ξύλα, τα σίδερα πυρώνουνε
και τα πέπλα σου ανεμίζεις εσύ.
Άγνωστη είσαι πάντα για εκεινούς που γλιτώνουνε
και διαλέεις σε ποιον δίνεις κρασί.

Η σκάλα αυτή που λικνίζεται ως απά,
σκαλοπάτια και δόντια σκορπά.
Γελάει ψευδά στο δράκοντα-καπνό,
τον τρανό, το συμπαγή, τον πυκνό.
Άκου τη φωνούλα που τους ήχους δε γνώρισε
και το μπλε δεν έχει δει της αυγής.
Κράτα τη μορφή τους, που ο χορός τούς ξεχώρισε
και δε θα ’ναι μαζί σου όταν βγεις.

Ω, εσύ φωτιά, πες μου μάγισσα φωτιά,
πώς θωρείς δίχως μάτια κι αφτιά;
Το ξένο ενώ, το χέρι, είναι τυφλό,
που σε ρίχνει ενάντια στον αδερφό.
Που σήκωσε την πέτρα και τον πετροβόλησε
κι από πάνω του, είπε λόγια πικρά.
Και το ’σκασε στα βάτα, στ’ αγκάθια ροβόλησε,
στα χωράφια τα αιώνια νεκρά.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης