Νεράιδα θα ήθελε να ήταν μια σταγόνα
να πλέει στ' ουρανού σου τα νερά
να βρέχει την ματιά σου σα γοργόνα
ν’ ανθίζει μες τα χέρια σου ομορφιά…
Μα μόν’ στάζει απ’ τ’ ονείρου το φεγγάρι
και χορεύει στης μορφής σου τον ρυθμό.
Τί κι αν μάσκα θε να βάζεις στο σκοτάδι
απ’ τα δάκρυα θα σου φέγγει «σ’ αγαπώ».
Μην αφήσεις να πνιγεί σε άλλο χάδι,
καραμέλες μη πετάξεις στον βυθό
τ’ άλλα χέρια γδύνουν πέτρινο διαμάντι,
η ματιά σου είν' το μόνο αληθινό.
Κι ανασαίνει πριν στο κύμα να πεθάνει
και ελπίζει το μαχαίρι να ’ν’ γλυκό
στο χαρίζει άθελά της μες το βράδυ
ν’ απαλύνεις τον τελευταίο της στεναγμό.
Δαναΐδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου