Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες (απόσπασμα)

α.

Το δέρμα των βουνών
είναι το πράσινο
το δικό μου
είναι το φίδι

β.

Βραδιάζει
ξημερώνει
το τριαντάφυλλο ανθίζει
όχι και η ψυχή μου

γ.

Το κλάμα του ανθρώπου
χωρίς γιατί
είναι παράδεισος
Αν απαντήσεις
συναντάς φωτιά

δ.

Όταν μιλάς μονάχος
είσαι σπασμένο γυαλί
χάνεις την αλήθεια
πίσω απ ΄τα ραγίσματα

...........

η.

Φορτώθηκαν τα γέλια
με τόσα περιττά
που βούλιαξαν
στην θλίψη

θ.

Πόσο πονούν
οι άνθρωποι για
να πάρει ο πόνος
το όνομά τους;

.............

κ.

κι αναρωτιόμαστε
τι είναι παράπλευρες
απώλειες
Να κλαίς εσύ
να γελώ εγώ

φ.

το πρωί που ξυπνάς
ένα ποτήρι γάλα
ψωμί και λίγο βούτυρο.
Η αγάπη μου πάνω στο τραπέζι.

© Δημήτριος Γκόγκας