Οι πυγολαμπίδες που γίνανε Πυγολαμπτήρες!

Εμείς έχουμε πυγολαμπίδες! Έχουμε! Έχουμε!... (Verse Monkey! Χου, χου)!

(Παραμύθι για παιδιά μικρά, μεσαία και μεγάλα)

Προσοχή:

Το έργο αυτό ίσως σας αλλάξει τα λαμπάκια.
Γι’ αυτό το λόγο,
πρέπει να έχετε πολύ φως στην καρδιά σας
και πολλά πολλά
κεριά στο σπίτι σας…
(ή πολλές μα πάρα πολλές
πυγολαμπίδες!)
Όποιοι δεν έχουν φως στην καρδιά
ή (έστω και λίγα) κεριά στο σπίτι τους
(ή καμιά πυγολαμπίδα)
να μην το διαβάσουν
γιατί θα πάθουν βραχυκύκλωμα.

Το κεφάλαιο του πεσμένου ρεύματος

ΠΥΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

«Ξέρετε τι είναι οι πυγολαμπίδες, παιδιά;»
ρώτησε ο δάσκαλος μες στο σκοτάδι
γιατί είχε πέσει το ρεύμα, κι έπεφτε συχνά,
λες κι έτρωγε συνέχεια τρικλοποδιές, το στραβάδι!

«Για οικονομία στο ρεύμα», λέγαν οι μεγάλοι
που αφήναν τις συσκευές ανοιχτές και στις πρίζες!
«Υπάρχει κρίση ενεργειακή,» λέγαν, «τι χάλι»
κι ο δάσκαλος – ποιος ξέρει πώς – σκέφτηκε πυγολαμπίδες.

«Κύριε, κύριε, κύριε, κύριε, εγώ!»
ακούστηκε απ’ την τάξη μακρόσυρτη βουή.
«Εντάξει, ας μας απαντήσει η Φωφώ
μα κάντε ησυχία για να ακουστεί.»

«Μα, κύριε, πάλι η Φωφώ, πάλι αυτή!»
ακούστηκε απ’ την τάξη μεγάλο βουητό
μα η Φωφώ είχε μέρες να μιλήσει η καψαρή,
γιατί έλειπε καιρό, ψηνότανε στον πυρετό!

«Οι πυγολαμπίδες είναι κάτι έντομα μικρά
που τα βλέπω στο χωριό το καλοκαίρι
και βγάζουν φως, σα λάμπες, από την ουρά»
είπε η Φωφώ που δε σήκωνε συχνά το χέρι.

«Κι εγώ, κύριε, τις κυνηγάω να τις πιάσω
μα αυτές όλο μου ξεφεύγουν οι κατεργάρες
γιατί, κύριε, δεν έχω για τα έντομα λάσο
και κάνουνε, παιδιά, και κάτι παλαβομάρες!»

Και την έπιασε πάρλα τότε τη Φωφώ
κι έλεγε μπλα μπλα μπλα, κάτι κουταμάρες.
«Η Φωφώ μας, σαν αρχίσει, μιλά σα γάργαρο νερό
μα η φωνή της είναι βραχνή, θέλει γαργάρες!»

συμπλήρωσε ο δάσκαλος στα σκοτεινά
γιατί είχε συννεφιά, ερχόταν καταιγίδα!
Μα οι μαθητές μας νιώθαν τόσο ρομαντικά
κι όμορφα σαν τη λαμπρότερη πυγολαμπίδα.

«Λοιπόν, παιδιά, το ρεύμα μας το σπαταλάμε
και μολύνουμε, σκοτώνουμε το περιβάλλον»
είπ’ ο δάσκαλος, «τη γη δεν την αγαπάμε.
Κάνουμε του κεφαλιού μας και λέμε άλλα αντ’ άλλων!»

«Και τώρα πίσω πάλι στα μαθηματικά!»
«Όχι, κύριε, όχι,» φώναζαν οι μαθητές.
«Κύριε, πώς θα σκεφτούμε μες στα σκοτεινά;
Το μυαλό μας πια δεν λειτουργεί, είναι σαν πουρές.»

είπαν για να γλιτώσουνε τα μαθηματικά
μα ο δάσκαλος δεν τό ’χαψε, δεν ήταν ψάρι!
Αχ, που νά ’ξεραν πως θα γλιτώναν τελικά
Και θά ’ταν η Φωφώ που θα τους έκανε τη χάρη.

.

Συνεχίζεται...

© Βασίλης Μ. Κομπορόζος 2008

(Πρόκειται για έμμετρο παραμύθι, που ανεβάζει αυτόν τον καιρό ο καλός μας φίλος ποιητής κ. Βασίλης Κομπορόζος, στα πλαίσια εκδηλώσεων του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου, με σκηνικά της συζύγου του, Αρχοντούλας Αλεξανδροπούλου, της εξίσου μεγάλης φίλης μας και ποιήτριας. Παραθέτουμε το πρώτο μέρος και αναμένουμε με χαρά τις συνέχειες! Ειδικά τώρα που μας κρατά σε αγωνία. Ω, πώς ξυπνά το μικρό παιδί ξαφνικά μέσα στην ψυχή των μεγάλων! Επιπλέον, θα προτείνουμε να λάβουμε, αν υπάρχει φυσικά, κάποιο μικρό βίντεο από τις παραστάσεις. Το οποίο και θα παρουσιάσουμε εδώ). V.M.!