Τελεία.

Τώρα που με φτύνεις,

που δαγκώνεις τον ίσκιο μου,

που σκουπίζεις την άχνα μου,

που σφίγγεις τα χέρια

μη και φυτρώσω απ' τα χέρια σου,

τώρα που μηχανεύεσαι

την απόλυτη κάθαρση,

που γιορτάζεις

και κοιμάσαι αγκαλιά

με αντένες και σύννεφα,

εγώ ετοιμάζω

το παλιό μου εξάσφαιρο.

Μια τρύπα θα χαίνει

στο δικό μας τετράδιο,

κλέβοντας λέξεις,

αφήνοντας λέξεις.

Του Αντώνη Σαμιωτάκη

(Από το βιβλίο του, "Ηδύ του έρωτος" - Εκδόσεις Δωδώνη). V.M.!