Το μελανοδοχείο της πίκρας
εκείνο του αίματος
και τ' άλλο της χαράς.
Βέλος η πένα σου
αμφίστομο σπαθί και μαύρο λάζο·
ένα στιλέτο στ' άδικο.
Με τα φτερούγια σου ανοιχτά
ζυγιάζεσαι πάνω απ' το κακό·
πρώτος να ξύνεις τη σκουριά
και να ματώνεις πρώτος.
Πολύχρωμη η παλέτα σου ακτίνα
στα διάσελα της αρμονίας.
Νύχτες, ποιητών-φωτιά.
Νύχτες, ποιητών-κραυγή·
φως στην καταχνιά του "σήμερα"
μέλλον κι ελπίδα του "αύριο".
Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα φοβάμαι
μα όσο υπάρχουν ποιητές θα ελπίζω.
Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)
(Από το βιβλίο του, "Στο Φως" - Εκδόσεις Χάρη Πάτση). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου