Βουντού το απομεσήμερο

Νήσος αθέατη, νήσος των πεθαμένων

κι έμεινα ανήμπορος σταυρός οριστικός,

στη γη την ξέστρωτη, στη γη των λυπημένων,

έρημος δόκτορας κι αγιάτρευτος λοιμός.

Μουντή σκεπάζει μια ομπρέλα συννεφιά

τ' οκταπονήσι του ανανά και του Περσέα,

παραθερίζουν οι ορδές των ασθενών,

κιόλας αγάλματα γυρνούν ερειπωμένα.

Απ' την αγάπη απαλλαγμένοι κι απ' το χώμα,

μονάχα η κάψα στην παράλια λεωφόρο,

ρηχά βαζίζοντας απάνω στην ασπίδα,

ουρές που σέρνουν νυχτικιές κατατρεγμένες.

Νήσος αθέατη, νήσος των πεθαμένων

κι η Δύση αναμνηστική, με ξεσηκώνει.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

(Από το βιβλίο του, "Σφαγή στ' ακρογιάλι της ηδονής" - Εκδόσεις Mini Book). V.M.!