Καλυψώ

Καλυψώ, αθάνατη, στο βλέμμα αμβροσία,

ομορφιά σαν έρωτας, νέκταρ θεϊκό,

σε μέθυσε με πόθο κι εσένα η Κυπρίδα

και σκλαβώθηκες, θεά, σε ναυαγό θνητό.

Αιώνια νιότη, έλαμπες σαν Ωγυγία

μες στου Ποσειδώνα την αβυσσαλέα οργή

κι ήσουν παράδεισος απάνεμος για τον ξένο,

τον Οδυσσέα, της Τροίας τον κατακτητή.

Καλυψώ, θεά, σε νίκησε κοινή θνητή

ύφασμα ξεθωριασμένο, του χρόνου λεία.

Δε σού ’φτασε η ομορφιά κι ένας παράδεισος

για να κερδίσεις της αγάπης σου την Ωγυγία.

Καλυψώ, σε βλέπω μόνη στον παράδεισό σου

να θρηνείς, της Ιθάκης γυρεύοντας καπνό,

και να μυρίζεις τ’ άνθη που άγγιζε ο θνητός

σα νά ’λεγε στην Πηνελόπη «σ’ αγαπώ».

Αιώνια μόνη, δε βρήκες άλλον Οδυσσέα

μ’ αγάπη να μυρώσεις την αθάνατη ψυχή.

Τι σκληρά σου φέρθηκε ο μύθος, Καλυψώ,

στην Ωγυγία που ζήλευαν ακόμη κι οι θεοί.

Του Βασίλη Μιχ. Κομπορόζου