Πόλη

Νυχτολούλουδο ανθισμένο, κρίνο που μοσχοβολά
είν’ η θύμησή μου απόψε και σαν κάρβουνο η ματιά.
Λάμνω στης ψυχής τα βάθη -μ’ αναμνήσεις για κουπιά-
προς το όνειρο που ’χάθη στου Βοσπόρου τα νερά.
Γέρνω στου μυαλού τον ίσκιο, να δροσίσω την καρδιά
βάλσαμο για τη ζωή μου, φτερουγώντας μακριά.
Με μπαχάρια και κανέλες -καίει ακόμα η φωτιά-
μαγειρεύω απωθημένα –όνειρά μου αλλοτινά.
Της Αγιά-Σοφιάς καμπάνες κι ένας ήχος ταμπουρά
μες τα σωθικά σημαίνουν, όπως τότε νοερά.
Η Κερκόπορτα ανοιγμένη -σαν αυλόθυρα βαριά-
πίσω δεν μπορεί να κλείσει της ζωής μου τα κενά.
Μαραμένες μου ελπίδες -μες του νου την καταχνιά-
γι’ αλησμόνητες πατρίδες, με γυρίσαν στα παλιά.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)