Το κεφάλαιο της γυμναστικής
ΠΥΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
«Ο δικός μου φακός είναι δυνατότερος»
λέγαν οι μισοί πυγολαμπτήρες όλο χαρά.
«Ο δικός μου φακός είναι δυνατότερος»
λέγανε οι άλλοι με τόση σιγουριά.
Αχ, καμιά τους πάλι δεν είχε το δικό της φως
ή κανείς, αφού ήτανε πυγολαμπτήρες.
Μα απ’ ό,τι ξέρω η Φωτεινή κι ο Φωτεινός
στενοχωριόνταν σα νά’ χαν στα μαλλιά τους ψείρες.
Υπήρχε, όμως, ένα προβληματάκι τόσο δα.
Οι φακοί ήταν για τους φίλους μας λίγο βαρείς
Μα δεν τόλμαγαν να τ’ ομολογήσουν φωναχτά.
Ε, μην τους πει αδύναμους κι άψυχους κανείς!
Ώσπου βρήκε το θάρρος κι είπε η Φωσφορίτσα,
«Πυγολαμπτήρες μου καλοί, δεν πετάμε πια καλά,
πετάμε λες και φάγαμε χαλασμένη πίτσα
ή σα να μας κάηκε η ασφάλεια στα φτερά.»
Τότε πρότεινε ο Φωσφορίζος σα νά ’τανε σοφός,
«Τι θα λέγατε παιδιά να γυμναστούμε,
γιατί μου φαίνεται βαρύς τούτος ο φακός,
να τον σηκώνουμε εύκολα κι ωραίοι να πετούμε;»
«Μπράβο,» είπ’ η Φωσφορίτσα, «τι καλή ιδέα
ν’ αρχίσουμε αμέσως τη γυμναστική!»
«Ναι, ναι,» πετάχτηκε ο Φωσφορίζος «πολύ ωραία.
Ώρα για τρέξιμο και βάρη να γίνουμε δυνατοί!»
Και γυμνάζονταν οι αφελείς πυγολαμπίδες,
ουχ, ωχ, συγγνώμη, οι πυγολαμπτήρες, φίλοι.
«Εγώ φοβάμαι πως κάνουμε σαν άμυαλες γαρίδες!»
είπ’ η Φωτεινή σα να την μπήκαν στ’ αυτιά της ψύλλοι.
Το κεφάλαιο που του τέλειωσαν οι μπαταρίες
ΠΥΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
(Ελέγξατε τις μπαταρίες σας;)
Μα μετά από δύο μέρες δεν ανάβαν οι φακοί
«Να καλέσουμε τον Ρούλη τον Ηλεκτρούλη,
εκείνος ξέρει, είναι έξυπνος πολύ,»
πρότεινε συλλογισμένος ο Φωτούλης.
«Α, φίλοι μου σας τέλειωσαν οι μπαταρίες,»
είπ’ ο Ρούλης σαν επιστήμονας σοφός.
«Θα σας δώσω εγώ μεγάλες, ωραίες κι αστείες
και θά’ χετε ακόμη δυνατότερο φως.»
«Α, τι ωραία,» φωνάξαν οι πυγολαμπτήρες
«και δώσ’ τους μας σε λογική τιμή
γιατί εμείς δεν έχουμε χρυσό, ευρώ ή λίρες»
είπε κι η Φωτούλα κι ήταν τόσο χαρωπή.
«Για σας, μόνο ένα δεντράκι, καλά μου ζώα
ένα δέντρο η κάθε μπαταρία απ’ τη δική σας γη!»
είπ’ ο Ρούλης και συνέχισε δήθεν αθώα
«βοηθήστε κι εμένα το φτωχό πουλί»
«Στο χώρο που μου δώσατε θα φτιάξω ιατρείο
και θα γιατρεύω τ’ άρρωστα ζωάκια δωρεάν,»
είπ’ ο Ρούλης σα γιατρός με καλοσύνη και πτυχίο
αυτός που λάτρευε τα ψέματα – ωχ, αμάν αμάν.
«Ζήτω ο Ρούλης,» φώναξε ο Φωτούλης με χαρά.
«Ζήτω ο Ρούλης» φώναξε μετά και η Φωτούλα.
«Ζήτω» όλοι οι Πυγολαμπτήρες χορωδιακά.
«Μήπως, όμως, είναι κάνας φαταούλας;»
αναρωτήθηκαν η Φωτεινή κι ο Φωτεινός
κι είπαν μεταξύ τους σα να τους χτύπησε ρεύμα.
«Ώρα να γυρίσουμε στο φως, το φυσικό μας φως!»
και πετάξαν τους φακούς τους και δεν είναι ψέμμα.
ΠΥΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
«Ο δικός μου φακός είναι δυνατότερος»
λέγαν οι μισοί πυγολαμπτήρες όλο χαρά.
«Ο δικός μου φακός είναι δυνατότερος»
λέγανε οι άλλοι με τόση σιγουριά.
Αχ, καμιά τους πάλι δεν είχε το δικό της φως
ή κανείς, αφού ήτανε πυγολαμπτήρες.
Μα απ’ ό,τι ξέρω η Φωτεινή κι ο Φωτεινός
στενοχωριόνταν σα νά’ χαν στα μαλλιά τους ψείρες.
Υπήρχε, όμως, ένα προβληματάκι τόσο δα.
Οι φακοί ήταν για τους φίλους μας λίγο βαρείς
Μα δεν τόλμαγαν να τ’ ομολογήσουν φωναχτά.
Ε, μην τους πει αδύναμους κι άψυχους κανείς!
Ώσπου βρήκε το θάρρος κι είπε η Φωσφορίτσα,
«Πυγολαμπτήρες μου καλοί, δεν πετάμε πια καλά,
πετάμε λες και φάγαμε χαλασμένη πίτσα
ή σα να μας κάηκε η ασφάλεια στα φτερά.»
Τότε πρότεινε ο Φωσφορίζος σα νά ’τανε σοφός,
«Τι θα λέγατε παιδιά να γυμναστούμε,
γιατί μου φαίνεται βαρύς τούτος ο φακός,
να τον σηκώνουμε εύκολα κι ωραίοι να πετούμε;»
«Μπράβο,» είπ’ η Φωσφορίτσα, «τι καλή ιδέα
ν’ αρχίσουμε αμέσως τη γυμναστική!»
«Ναι, ναι,» πετάχτηκε ο Φωσφορίζος «πολύ ωραία.
Ώρα για τρέξιμο και βάρη να γίνουμε δυνατοί!»
Και γυμνάζονταν οι αφελείς πυγολαμπίδες,
ουχ, ωχ, συγγνώμη, οι πυγολαμπτήρες, φίλοι.
«Εγώ φοβάμαι πως κάνουμε σαν άμυαλες γαρίδες!»
είπ’ η Φωτεινή σα να την μπήκαν στ’ αυτιά της ψύλλοι.
Το κεφάλαιο που του τέλειωσαν οι μπαταρίες
ΠΥΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
(Ελέγξατε τις μπαταρίες σας;)
Μα μετά από δύο μέρες δεν ανάβαν οι φακοί
«Να καλέσουμε τον Ρούλη τον Ηλεκτρούλη,
εκείνος ξέρει, είναι έξυπνος πολύ,»
πρότεινε συλλογισμένος ο Φωτούλης.
«Α, φίλοι μου σας τέλειωσαν οι μπαταρίες,»
είπ’ ο Ρούλης σαν επιστήμονας σοφός.
«Θα σας δώσω εγώ μεγάλες, ωραίες κι αστείες
και θά’ χετε ακόμη δυνατότερο φως.»
«Α, τι ωραία,» φωνάξαν οι πυγολαμπτήρες
«και δώσ’ τους μας σε λογική τιμή
γιατί εμείς δεν έχουμε χρυσό, ευρώ ή λίρες»
είπε κι η Φωτούλα κι ήταν τόσο χαρωπή.
«Για σας, μόνο ένα δεντράκι, καλά μου ζώα
ένα δέντρο η κάθε μπαταρία απ’ τη δική σας γη!»
είπ’ ο Ρούλης και συνέχισε δήθεν αθώα
«βοηθήστε κι εμένα το φτωχό πουλί»
«Στο χώρο που μου δώσατε θα φτιάξω ιατρείο
και θα γιατρεύω τ’ άρρωστα ζωάκια δωρεάν,»
είπ’ ο Ρούλης σα γιατρός με καλοσύνη και πτυχίο
αυτός που λάτρευε τα ψέματα – ωχ, αμάν αμάν.
«Ζήτω ο Ρούλης,» φώναξε ο Φωτούλης με χαρά.
«Ζήτω ο Ρούλης» φώναξε μετά και η Φωτούλα.
«Ζήτω» όλοι οι Πυγολαμπτήρες χορωδιακά.
«Μήπως, όμως, είναι κάνας φαταούλας;»
αναρωτήθηκαν η Φωτεινή κι ο Φωτεινός
κι είπαν μεταξύ τους σα να τους χτύπησε ρεύμα.
«Ώρα να γυρίσουμε στο φως, το φυσικό μας φως!»
και πετάξαν τους φακούς τους και δεν είναι ψέμμα.
© Βασίλης Μ. Κομπορόζος
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου