Λες και ζω σ' ένα ψέμα

Λες και ζω σ’ ένα ψέμα,
γύρω ουρλιάζουν φαντάσματα.
Κι όπου στρέψω το βλέμμα,
το σκοτάδι φωλιάζει στα χαλάσματα.

Σαπουνόφουσκα, κοίτα,
γίνη η αγάπη και χάθηκε.
Και λευκή μαργαρίτα,
πεταμένη στο δρόμο, που μαράθηκε.

Θάψαν το καλοκαίρι,
της βροχής οι βρικόλακες.
Τούχαν στήσει καρτέρι,
μιαν ημέρα όλο νέφη, στις αμμόλακες.

Άστε με να ξυπνήσω,
δεν πιστεύω στα ψέματα.
Τον εφιάλτη να σβήσω,

που με δάκρυα με ράντισε και μ’ αίματα.

Του Στίβεν Αντωνόπουλου