Πάντα θα σού ανήκω

Τα τραγούδια, κοίταξε, πετούνε!

Τα λουλούδια, λέξη δε θα πούνε!

Τα φιλιά σου, που στον άλλον δίνεις,

μοιάζουν με σταλαγματιές ουράνιας κρήνης.

Ως κι οι νότες που πικρό έχουν ήχο,

σκαρφαλώνουν στο μεγάλο τοίχο,

μπλέκουν με του κάδρου τα βαπόρια

και ρωτούν για μας τους δυο που ζούμε χώρια.

Θα σε κλέψω με τις μουσικές μου!

Την αγάπη, ποιος μάς πήρε; Πες μου

κι όλο τριγυρνώ στο σπίτι σου έξω,

να σε δω λιγάκι θέλω, για ν’ αντέξω.

Πάνε μήνες, που ’ρχεσαι τα βράδια…

Μα κοιμάμαι μόνος στα σκοτάδια.

Στα σκεπάσματά μου μπαίνεις μέσα

και σφυρίζεις τα τραγούδια που μ’ αρέσαν.

Δεν το ξέρεις; Πάντα θα σού ανήκω.

Ξημερώνει! Πριν ξυπνήσω, σήκω!

Πήγαινε ξανά στον εραστή σου,

βρες κουράγιο να με βγάλεις απ’ τη ζωή σου.

Του Στίβεν Αντωνόπουλου