Συννεφιασμένη λίμνη, θυμωμένος ουρανός,
πνίγουν αυτά που κάνει ο πολιτισμός.
Κτίρια ψηλά, γυμνά, αποπνικτικά
ψηλά βουνά που τα κοιτάνε, μελαγχολικά.
Δηλητηριασμένη ζεις εκεί, κυρά Φροσύνη,
με δυο τρεις στίχους μου, σου δίνω ευγνωμοσύνη.
Τα πράσινά σου μάτια, γίναν μαύρα απ’ τον θυμό
και ξαπλωμένη, μόνη σου, χαζεύεις στον γιαλό.
Συννεφιασμένη μένεις, θλιμμένη σκεπτική,
η ανάσα σου μυρίζει, έγινέ αποπνικτική.
Σε βασανίζουν χρόνια, υπάνθρωποι γυμνοί
πολιτικοί, σατράπηδες, αποκρουστικοί.
Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου