Η κλεψύδρα

Η κλεψύδρα
συνέχιζε να ρίχνει αγόγγυστα την άμμο
συμπληρώνοντας τον κύκλο
όπως κάθε μέρα
διασχίζοντας άλλη μια σπιθαμή του ταξιδιού της

ταξίδι
χωρίς λιμάνι, κύμα, φουρτούνα και νηνεμία.
Απλά ένα ταξίδι.
Η άμμος όμως έφτανε στο τέλος.
Γι’ άλλη μια φορά είχε μαζευτεί ένα βουνό από κάτω
τέτοιο που μόνο ο χρόνος
μπορούσε να σκαρφαλώσει.

Ώσπου έπεσε κι ο τελευταίος κόκκος.
Η κλεψύδρα περίμενε υπομονετικά να τη γυρίσουν,
όπως τόσα χρόνια τώρα, από το λεπτό που γεννήθηκε
με τους υπάκουους ασήμαντους κόκκους
να αναμένουν τη διαταγή.
Ήξεραν τι πρέπει να κάνουν
μόνο που δεν μπορούσαν οι ίδιοι από μόνοι τους
να αναποδογυρίσουν για να ξαναπέσουν
και να ανέβει ο χρόνος.

Η ώρα βέβαια συνέχιζε να περνά
υπολόγιζε η κλεψύδρα
μόνο που σταματημένη πια
δεν είχε καμιά απόδειξη για καμιά κίνηση
για πρώτη φορά στα χρονικά της.

Το παιδί λίγο πιο πέρα
συνέχισε να παίζει.
Το παλιό ρολόι απασχολημένο στους κύκλους του
ούτε που πρόσεξε πως η κλεψύδρα δε γύρισε.
Απλά προχώραγε δίχως να περιμένει την κλεψύδρα.
Αλλά ούτε και το παιδί πρόσεξε
πως δεν ήρθαν τα ρυτιδιασμένα δάχτυλα
να γυρίσουν την κλεψύδρα
όπως τους άρεσε να κάνουν χρόνια τώρα.

Ούτε και η κλεψύδρα βέβαια πρόσεξε
μες στην ακινησία της
πως και η κουρασμένη ανάσα είχε αποκτήσει πια
την ίδια ακινησία.

Του Βασίλη Μ. Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!