Εκοιμηθήκαμε μαζί εκείνο το πρωί,
μπορεί και να νομίσαμε πως ζούμε μιαν αγάπη,
μετά ξανά χαθήκαμε στη βιαστική ζωή
κι απόγινες ο έρωτας που πριν το γιόμα εκλάπη.
Το σούρουπο σε γύρεψα χωρίς αναπνοή,
το βράδυ σε ζωγράφισα στων άστρων το κιτάπι,
χρόνια και χρόνια πέρασαν, θα γέρασες εσύ
κι εγώ κάπου ξεχάστηκα σαν σκεύος στο ντουλάπι.
Συχνά πηγαίνω στη στοά που σ' είχα πρωτοδεί,
- ήτανε κάποιο μαγαζί που τώρα μετετράπη -
για να σε δω να στέκεσαι στην κοσμοσυρροή
και να σε πάρω αγάπη μου, παντοτινή μου αγάπη.
Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου