Όμηροι των καταστάσεων

Ποτέ σου να μη λησμονείς

πως δε σε σκέφθηκε κανείς.

Έρχεται δυστυχώς εκείνη η εποχή
Η στάσιμη, η άχρηστη, η σκοτεινή.
Φέρνει μαζί της μύριες δυσκολίες
πολύ σκληρές για όλους εμπειρίες.

Δεν υπάρχει χειρότερο για κείνους
που βλέπουν από πρώτα τους κινδύνους
μα δεν μπορούν να αντιδράσουν, να ελιχθούν,
να ξεφύγουν, να ξεγλυστρίσουν, να σωθούν.

Ενώ είναι όμηροι μέσ’ στην κακομοιριά,
δε βρίσκουν πουθενά τη σιγουριά.
Δεν είναι εύκολο να πάρουν θέσεις
χωρίς τη δύναμη. Χωρίς προϋποθέσεις.

Έρχονται τα κυνηγητά, οι διωγμοί,
από παντού ακούγονται τριγμοί.
Μία κατάσταση αρρωστημένη.
Ο κάθε άτυχος την υπομένει.

Τα όνειρά τους μένουνε στο ράφι.
Προσπάθειες που πηγαίνουνε στράφι.
Μένουνε πίσω αυτοί. Δεν προοδεύουν.
Ίσια προς την καταστροφή οδεύουν.

Kανείς δεν εξετάζει ποιοι δε φταίνε.
Αθώοι άνθρωποι χωρίς να φταίξουν κλαίνε.
Άδικα το πληρώνουνε το τίμημα.
Πολύ σκληρά το δέχονται το κτύπημα.

Η καλαμιά μέσ’ στον κάμπο λυγίζει,
ενώ ο αέρας γύρω της σφυρίζει.
Αν δεν λυγίσει θα τηνε τσακίσει.
Θε να χαθεί μέσα στην άγρια φύση.

Θάρθει στιγμή που θα περάσει η μπόρα.
Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν τώρα.
Ό,τι κι αν πρόβλεψαν δεν έχει αξία.
Πώς θα αντέξουν έχει σημασία.

Του Γεωργίου Βελλιανίτη